Via Swaziland naar Sodwana Bay

Wat ziet de wereld er toch anders uit als de zon schijnt! De donkere nacht in de getraliede kelder in Komatipoort was al snel vergeten toen we de volgende ochtend in het zonnetje zaten te ontbijten met vier schattige hondjes aan onze voeten (die ik twee uur eerder nog gemakkelijk eigenhandig had kunnen wurgen, ware het niet dat ik de deur niet wilde openen uit angst voor de muggen).
Die muggen, dat is trouwens nog een verhaaltje apart: we zouden slechts drie dagen in malariagebied verblijven en omdat het winter was, zou de kans op malaria nihil zijn, waardoor het slikken van de anti-pillen (met alle nare bijwerkingen van dien) niet nodig leek. Maar ja, als het dan veel warmer is dan normaal, je kind vier keer gestoken wordt en prompt malaria-verschijnselen vertoont, slaat de paniek toch wel toe. Gelukkig bleek Komatipoort het werkgebied van de fantastische dokter Stronkhorst, die alle tijd voor ons nam en Teun linea recta naar het laboratorium stuurde (het meest gespecialiseerde van Z-A, wat n mazzel). Ik neem een deel van mijn woorden in de vorige post terug.
Nog geen vijf minuten later kregen we het verlossende bericht dat het in ieder geval geen malaria was. Pfiew. Wel een bacteriële maaginfectie, maar dat kon met een antibioticakuurtje van drie dagen worden aangepakt. Na een bezoek aan de apotheek, konden we met een gerust hart door naar Swaziland.
Stiekem toch wel heel fijn om in de positie te verkeren dat je dit allemaal kunt regelen, ongeacht wat het kost. Dat geldt zeker niet voor alle mensen hier, zo zagen we onderweg. Alweer zulke grote verschillen: van bouwvallige hutjes tot mooie huizen.
Zoals Luuc weer treffend verwoordde: "Je komt hier gewoon ogen te kort!"
Onderweg zagen we veel schoolgaande kinderen in hun schoolkleding en veel mensen die hard aan het werk waren om suikerriet te oogsten. Beetje jammer dat veel van de zorgvuldig geoogste stengels onderweg van de vrachtwagen donderden, waardoor een deel van de noeste arbeid in de berm belandde. Niet dat de schoolkinderen dat erg vonden, want het is een lekkere snack, zo hebben inmiddels ook onze jongens ontdekt. Tijdens het kampvuur die avond, naast het mooie huisje middenin in Hlane National Park, hadden we er een lekker zoet 'toetje' aan.
Omdat de dieren waar we op hoopten zich rond het huisje niet lieten zien (op n paar aapjes na), besloten we zelf nog een 'late morning gamedrive' te maken. Hoog op de bucketlist: een neushoorn. Dat de weg een beetje boel te modderig en 'bumpy' was voor een normale personenauto, maakte dankzij topchauffeur Paul en zijn drie navigators niet uit: "tak op links, stekels rechts, groot gat rechtvooruit!"). We begonnen er steeds meer lol in te krijgen en vergaten bijna waarom we het parcours deden... Met de nadruk op bijna. Want dankzij een oplettende blik op links (ik noem geen namen maar ben wel erg trots op mezelf), spotten we niet één, maar drie prehistorische kolossen met een enorme hoorn op hun neus. Adembenemend (voor Teun bijna letterlijk, zo spannend was het allemaal).
Misschien dat het te maken had met onze euforie dat we vervolgens iets te overmoedig op pad gingen. We besloten namelijk voor de kortste route richting Sodwana Bay en vervolgden daarmee geheel onbedoeld onze ralley: 70 km op een gravelroad vol potholes (klinkt leuker dan grote gaten toch?) dwars door allerlei dorpjes en stadjes waar we overduidelijking tot de absolute minderheid behoorden. We voelden ons prima op ons gemak, maar als er kleine kinderen verschrikt wegrennen omdat ze vier blanke mensen in een auto zien, en je vrijwel uitsluitend wordt ingehaald door 4WD, weet je wel dat je niet op de meest gebruikte route zit ;-).
Gelukkig slaagde onze chauffeur ook voor het laatste onderdeel van de rij-test - een 'weggetje' van mul zand ("Vet cool, voelt als de achtbaan!", aldus Teun, die zich inmiddels alweer n stuk beter voelde) - en arriveerden we met allevier de wielen nog onder de auto (niet iedereen op deze route gelukt, hoorden we bij de receptie) op onze volgende bestemming: Triton Dive Lodge in Sodwana Bay.
En het gaat maar door; alweer een prachtig, ruim en vooral - of het komt door de winter of door een of andere vreselijke spuitbus weet ik niet - insectvrij huisje.
En waar we in Zuid-Frankrijk soms moesten zoeken naar een vierkante meter voor 4 handdoeken, moesten we hier op het strand vooral oppassen dat we elkaar niet uit het oog verloren: wat een ruimte, wat een golven, wat een zee!
Terwijl Paul en Luuc (de mazzelaar mocht mee op de boot en zag dolfijnen) door de branding beukten, vermaakten Teun en ik ons op het strand. De onderwaterwereld was ook fantastisch, vertelde Paul: mooie koralen en uiteraard prachtige vissen. We zullen hem op zijn woord moeten geloven, omdat het onderwaterhuis van de camera vol water liep. Desondanks weer een topdag.