Costa Rica: tops en tips!

De laatste avond in Costa Rica! Tijd om de balans op te maken na vier weken rondreizen.

Op de vraag aan de jongens wat ze het meeste zullen missen, antwoordt Teun onmiddellijk "de lieve mensen die hier wonen". Daar waren we het allemaal helemaal mee eens. Maar het kostte niet veel moeite om nog een heleboel andere dingen op te noemen. In willekeurige volgorde: het groen, de avonturen, de dieren en de dierenbingo, de bergen, vulkanen,  watervallen en mooie uitzichten, de batidos naturales (oftewel fruitsmoothies, met als topper de 'chang' bij soda doña Iva langs de weg bij van Horquetas (de beste van de reis); pure kikkerdril aldus Teun), in slaap vallen met gekko-gepiep en gewekt worden door een concert van dierengeluiden, uren in een hangmat bungelen, pipa fria met (en zonder) Bacardi, ijskoude flesjes Imperial (mèt servetje), het geluid van de regen op het golfplaten dak, de warmte tijdens de regen zodat je gewoon kunt zwemmen, ons trouwe Suki-tje dat ons ondanks het gebrom in de bergen overal heeft gebracht, de pure cacao die we zelf maakten en tussen een verse banaan van de tros proefden, nog een keer de dieren, de gezelllige soda's en de heerlijke casado's, het dagelijkse flesje cola (de beste preventie tegen eventuele maag- en darmklachten; ooit geleerd in Afrika) en misschien, heel misschien zelfs wel de gallo pinto bij het ontbijt...

Natuurlijk zijn er ook dingen die we absoluut niet zullen missen. Met stip op één staan de plakkerige hitte, direct gevolgd door de geur van Deet, de bijtmieren en de muggen (ondanks alle voorzorgsmaatregelen ging het in het laatste onderkomen alsnog mis: ruim honderd bulten voor beide jongens, lange leve de Azaron). Maar er waren toch ook nog wel een paar andere dingen waar we best zonder hadden gekund, zoals het rode zeewierspul met de misselijkmakende broccoligeur bij playa el coco, de riptides waardoor we op veel plekken de zee niet in konden, de automatische versnellingsbak van ons geliefde autootje, waardoor Pauls coureurstalenten toch minder goed uit de verf kwamen, de plastic zakjes om ieder bestekje en de net iets te korte rietjes die je vervolgens overal en nergens terugvindt, behalve in de prullenbak, de ultra-trage Wi-Fi waardoor (met name) Luuc afkickverschijnselen begon te ontwikkelen,
het toiletemmertje met gebruikte wc-papiertjes (no details needed), de exact één auto-brede bruggen (al kon Paul daar zijn talenten in volle glorie laten zien), de monstertrucks die half op de verkeerde weghelft de bocht om kwamen zeilen en de andere gevaren op de weg, de bananenspinnen en kakkerlakken zo groot als je hand, de 'bijaards' (bijennesten die op luiaards lijken, goed voor heel wat overbodige stops) en last but not least de ieniemini kleine plaatsnaambordjes (goed voor heel wat overbodige discussies ;-)).
Een eervolle vermelding is er voor Maps.Me, de offline navigatie die ons heel wat keren de juiste kant op hielp (en in een aantal andere gevallen zorgde voor mooie avonturen en uitdagende puzzeltochten).

Ondanks dat er wel een paar stops waren die we misschien liever hadden ingeruild (zoals de zwarte voeten cabina's in Puerto Viejo (de vloer dweilen kenden ze hier niet, Los Pies de Playa Negra was een betere naam geweest dan Las Casitas de Playa Negra) en het onpersoonlijke muziekhotel Suerre in Guapiles (de stad die we vanwege de grote hoeveelheid boomboxen omdoopten tot 'music city'), een goede uitvalsbasis voor Tortuguero èn toch ook weer leuk omdat het er ècht Costaricaans was, de jongens er schaafijs aten met alle andere kinderen, terwijl Hester haar gelnagels liet bijwerken in een hokje van twee bij twee, bij een meisje dat geen woord Engels sprak en met wie we dus letterlijk met handen en voeten (en n grote glimlach) communiceerden. We hadden in Guapiles overigens ook een topavond bij Chichannonera El Rubio (oa met dank aan Guns n Roses en de luiaard in de elektriciteitskabels).

Al met al hadden we er - op de muggebulten na - niks van willen missen!

PS.
Voor degenen die dit reisblog lezen ter inspiratie: dit waren onze toppers:
- Querenzia Homestead in Monte Verde (via Air BnB)
- Mirador Prendas bij Horquetas/Sarapiqui
- Essence Arenal in El Castillo de la Fortuna (voor het uitzicht op de vulkaan en het meer van Arenal vanuit de hottub)
- 3 Bamboo Ecolodge bij Cahuita (plus de BriBri tour met Mynr)
- Selva Color Ecolodge in Quebrada Ganado (en het wegrestaurantje Patacón Cevichero voor de briljante ceviche in n schaaltje van hartige banaan)
- Cabinas Icaco Tortuguero @beachside voor de rustige plek en heerlijke hangmatten
- Tucan Hotel in Uvita voor de echte backpackers'vibe
- El Salto Ecolodge bij Paraiso voor het briljante uitzicht
- Hotel M&M Beach House voor de prachtige veranda en (alweer) de hangmatten

En als we de verhalen van andere reizigers mogen geloven is Congo Bongo Ecolodge in Manzanillo ook een behoorlijke toffe plek!

Note to self: achteraf gezien hadden we nog wel een stopje willen maken ten zuiden van Tamarindo, het stukje kust waar we onderweg met de auto langskwamen en waar het 'weggetje' letterijk over het spierwitte strand liep (Playa Pargos/Junquillal); soda aan het dorpsgrasveld in Paraiso.

Vragen? Mail gerust: [email protected]