In de safari-bubbel

Dat safari-rijden doet iets geks met je. Je zit in een soort van 'bubbel'; je ziet niets anders dan natuur om je heen, je hoort alleen maar dierengeluiden en je denkt aan niets anders dan dieren spotten. Heel rustgevend. En toch ook weer niet. Want je kijkt ook steeds geconcentreerd om je heen (waarbij je soms zo lang niets ziet dat je bijna in slaap valt), en als er dan wat te zien is, kom je ineens volop in de actie-stand: jaah neushoorns links. Kijk! Daar! Leeuwen op de rechterheuvel!! Snel! Keren!!
Althans, zo gaat het bij ons...
En het is natuurlijk geweldig als er heel weinig auto's rijden, maar dan moet je het ook wel helemaal zelf doen. In Kruger was het soms ook wel handig dat je gewoon naar de plek kon rijden waar een aantal auto's stil stonden: daar was wat te zien!

Soms kost het omschakelen van de safari-bubbel naar de 'echte' wereld even tijd... zoals eergisteren. We waren al lang en breed het prachtige Hluhluwe-park weer uit, toen we een aantal auto's achter elkaar naast de weg zagen staan. Het eerste wat door me heen flitste, was: wat zou het zijn? Een luipaard, leeuwen, of eindelijk de wilde honden? Nee natuurlijk niet: er was net een ongeluk gebeurd, en niet zo'n kleintje ook: een auto op z'n kop in het aangrenzende weiland. Gelukkig bleek de bestuurder er al naast te staan en - na een korte check van Paul - niet ernstig gewond. Nog stevig onder de indruk vervolgden we onze weg. Eigenlijk is het wonderbaarlijk hoe weinig ongelukken we nog maar hebben gezien, zeker als je ziet wie en wat er hier allemaal langs de weg loopt. Waarschijnlijk omdat het aantal auto's niet heel hoog is, waardoor je je bijvoorbeeld een noodstop kunt permitteren zonder dat er iemand achterop je zit.

Maar goed. Waar was ik.
Eergisteren reden we van Sodwana Bay naar Hluhluwe. Van het warme bad bij Triton Dive Lodge (wat een coole plek en wat n aardige mensen deze duikfanaten) door naar de volgende stek: de 'Orchard Farm' cottages, verrassend genoeg gelegen op het terrein van n mango-boerderij. What's in a name.
Alweer een heerlijke plek, waar we op de veranda in het avondzonnetje genoten van het uitzicht op de impala's en het vuur voor de braai van Paul.
Niet voor al te lang overigens, want als je iedere dag tussen 5 en 6 wakker bent, is het erg verleidelijk om rond 21.00 uur tussen de vers opgedekte lakens te duiken. De zon is dan ook al ruim drie uur onder, waardoor je rond die tijd het gevoel hebt dat het middernacht is...

De wekker had ik de volgende ochtend wederom niet nodig: om 7.00 uur reden we fris gedoucht en met ons ontbijt al lang en breed achter de kiezen Hluhluwe in. Nog geen 500 meter na de gate (terwijl ik het kaartje nog aan het bestuderen was), volgde de noodstop waar ik het net over had. Laten we het zo stellen: ik weet weer waarom het handig is om autogordels om te hebben, zelfs als je 30 rijdt. Maar de reden van de stop was legitiem: er sjokten gewoon vijf neushoorns langs de weg. Vijf! Out in the open, op 50 meter van de auto! Een paar dagen geleden hielden we nog ons adem in bij een paar neushoorns in de struiken, bijna niet te zien, en deze jongens liepen hier gewoon. Bizar. Dat het nog veel gekker kon, wisten we toen nog niet, maar daar kom ik zo op.
Die ochtend spotter we er 11 (!). Elf goed gehoornde kolossen, rustig grazend op de groene heuvels. Zo mooi, zeker als je je bedenkt hoeveel er op dit moment worden gestroopt omdat er mensen zijn die denken dat de hoorn geneeskrachtige eigenschappen bevat. Bah.
De rit na de koffie op het Hilltop-terras was er weer een van het minder spectaculaire soort. Het begon te regenen en alleen de Nyala's lieten zich nog zien. De kans dat we door ons zo gewenste cheeta zouden tegenkomen was zo ongeveer nul, en de jongens waren wel weer toe aan wat (inter)actie. Op naar cheeta-opvang Emdoneni dus, waar je in ruil voor wat financiële ondersteuning van het project op een ontmoeting in het hok wordt 'getrakteerd' (mits je wel even vooraf het anti-aansprakelijkheidsformulier invult en laat stempelen, dat dan weer wel).
Tja, het voelt wat dubieus, om een cheeta te staan aaien, want ze horen natuurlijk in het wild, maar de dieren die hier worden opgevangen kunnen om verschillende redenen niet meer terug en er wordt hard aan gewerkt om dat bij andere soortgenoten wel te laten lukken.
Wat een ervaring weer, vooral voor Teun. Hij vindt het allemaal bijna te spannend voor woorden, maar geniet tegelijkertijd zichtbaar. Magisch.

Je zou misschien denken dat het qua dieren-interactie inmiddels wel genoeg is. Maar nee hoor, voor ons niet.
Gistermorgen togen we gewoon weer naar Hluhluwe, deze keer als alternatieve route op weg naar St. Lucia. Je hebt een Wildcard of je hebt m niet.
De plek waar we de dag ervoor de vijf neushoorns zagen was leeg. De heuvel met de buffels en de leeuwen ook. Net als de 20 km erna. Gewoon niks. Maar toen kwam het klapstuk.
Er. Stond. Een. Neushoorn. Naast. De. Weg. Teun zat inmiddels onder de voorstoel en ik was op zoek naar een plastic zakje om in te ademen, terwijl Paul en Luuc voorin het camerawerk voor hun rekening namen.
Dit soort momenten zijn achteraf leuk om te vertellen, maar op het moment dat je dat zo'n kolos naast je staat, hoop je toch vooral alleen maar dat ie gewoon rustig doorgaat met gras eten...
Dat was gelukkig ook zo, dus ons eigen risico op de auto hoeven we vooralsnog niet aan te spreken. Scheelt toch weer.

Ander voordeel: ik kon die middag het feit dat we in St. Lucia een boot moesten delen met drommen mensen om wat nijlpaarden te bekijken, ineens een stuk beter waarderen. Zit toch iets relaxter.