Via Port St. Johns & Komga naar Hogsback
5 augustus 2016
Kun je je binnen twaalf uur aan mensen hechten? Ik denk het echt. In ieder geval was t niet makkelijk om uit Pumula te vertrekken. Zelfs na één nacht. Wat n gave plek en mensen.
Maar we moesten door. Kilometers maken! Je doet n roadtrip of je doet t niet...
Hoewel het rijden voor Paul best intensief is (grote verschillen in snelheid van de auto's en kwaliteit van de wegen, en altijd en altijd vee en mensen langs de weg), was de rit tussen UmZumbe en Port St. Johns voor mij als bijrijder weer vooral prachtig. Heuvel na heuvel, met honderden huisjes, hutjes, vee, en veel, heel veel vriendelijke mensen. Uiteraard waren we wederom eigenwijs en namen we wederom de kortste route. En uiteraard zat er weer n pittig stukje gravelroad tussen. Maar jeetje, wat een prachtig land en wat zagen we weer veel stralend witte smiles en zwaaiende handen. Urenlang waren we weer de enige mensen met n lichte huid. En wat is het leuk om even uit te stappen en door n stadje te lopen tussen de vele mensen, de schoolkinderen, de auto's en het vee. Ik denk vaak aan de woorden van Lidy, die ooit tegen me zei: "Gewoon lief lachen...". Dat doen we dan ook, oprecht. En wat een mooie glimlachen ontvangen we... Echt genieten.
Na de 133 (!) bochten op het laatste stuk tot Port St. Johns (niet zelf geteld, dat had de plaatselijke Spar voor ons gedaan), reden we dit bijzondere dorpje aan zee binnen. Prachtig gelegen, met indrukwekkende rotsen aan weerszijden, maar ook wel n beetje 'vervallen', was onze eerste indruk. Een beetje teveel 'manjana, manjana' en 'marihuana, marihuana'...
De mensen die net wegreden van de 'lodge' die wij gereserveerd hadden keken heel verschrikt: "Take a good look, we're gonna look for something else!". Tja, probeer dan nog maar ns onbevooroordeeld naar binnen te stappen. Maar het bleek nergens voor nodig; ok, het was meer n backpackers' dan n lodge, maar t was prima, en de jongen die deze 'Lodge on the beach' beheerde nu de eigenaars er niet waren bleek een super relaxte rastafari. Lang verhaal kort: samen gekookt, gegeten en onder de palmbomen bij 't kampvuur samen Bob Marley geluisterd via ons Bluetooth-boxje. Yeah man.
Na de 'famous-fruitsalade' van onze gastheer met uitzicht op de rollende golven, was het weer tijd om weer verder te gaan. Alweer n flinke rit, van Port Johns naar de heuvels rond Komga. Voor het eerst deze reis was de rit behoorlijk saai: de anders zo groene heuvels zijn door de droogte dor en geel, de huisjes zijn hier meer doorsnee en er wordt hard aan de weg gewerkt, waardoor er op sommige stukken een heuse snelweg ontstaat (uiteraard wel met allerlei soorten drempels en andere verzinsels om de snelheid niet al te hoog te laten oplopen - FAIL).
Achterin daalde de stemming ondertussen tot een dieptepunt: alweer in de auto, alweer zo'n eind! Ik zei tegen Luuc: "
Saai he man?" Waarop hij antwoordde: "Jaaah, best wel. Maar minder saai dan de wegen thuis hoor mam!" . De lieverd.
Maar onze aankomst op de volgende bestemming maakte alles goed... een prachtige lodge (dit keer de titel meer dan waard) middenin een prachtig stukje natuur: Mpotshane Safari Lodge. Paradise!
Maar we moesten door. Kilometers maken! Je doet n roadtrip of je doet t niet...
Hoewel het rijden voor Paul best intensief is (grote verschillen in snelheid van de auto's en kwaliteit van de wegen, en altijd en altijd vee en mensen langs de weg), was de rit tussen UmZumbe en Port St. Johns voor mij als bijrijder weer vooral prachtig. Heuvel na heuvel, met honderden huisjes, hutjes, vee, en veel, heel veel vriendelijke mensen. Uiteraard waren we wederom eigenwijs en namen we wederom de kortste route. En uiteraard zat er weer n pittig stukje gravelroad tussen. Maar jeetje, wat een prachtig land en wat zagen we weer veel stralend witte smiles en zwaaiende handen. Urenlang waren we weer de enige mensen met n lichte huid. En wat is het leuk om even uit te stappen en door n stadje te lopen tussen de vele mensen, de schoolkinderen, de auto's en het vee. Ik denk vaak aan de woorden van Lidy, die ooit tegen me zei: "Gewoon lief lachen...". Dat doen we dan ook, oprecht. En wat een mooie glimlachen ontvangen we... Echt genieten.
Na de 133 (!) bochten op het laatste stuk tot Port St. Johns (niet zelf geteld, dat had de plaatselijke Spar voor ons gedaan), reden we dit bijzondere dorpje aan zee binnen. Prachtig gelegen, met indrukwekkende rotsen aan weerszijden, maar ook wel n beetje 'vervallen', was onze eerste indruk. Een beetje teveel 'manjana, manjana' en 'marihuana, marihuana'...
De mensen die net wegreden van de 'lodge' die wij gereserveerd hadden keken heel verschrikt: "Take a good look, we're gonna look for something else!". Tja, probeer dan nog maar ns onbevooroordeeld naar binnen te stappen. Maar het bleek nergens voor nodig; ok, het was meer n backpackers' dan n lodge, maar t was prima, en de jongen die deze 'Lodge on the beach' beheerde nu de eigenaars er niet waren bleek een super relaxte rastafari. Lang verhaal kort: samen gekookt, gegeten en onder de palmbomen bij 't kampvuur samen Bob Marley geluisterd via ons Bluetooth-boxje. Yeah man.
Na de 'famous-fruitsalade' van onze gastheer met uitzicht op de rollende golven, was het weer tijd om weer verder te gaan. Alweer n flinke rit, van Port Johns naar de heuvels rond Komga. Voor het eerst deze reis was de rit behoorlijk saai: de anders zo groene heuvels zijn door de droogte dor en geel, de huisjes zijn hier meer doorsnee en er wordt hard aan de weg gewerkt, waardoor er op sommige stukken een heuse snelweg ontstaat (uiteraard wel met allerlei soorten drempels en andere verzinsels om de snelheid niet al te hoog te laten oplopen - FAIL).
Achterin daalde de stemming ondertussen tot een dieptepunt: alweer in de auto, alweer zo'n eind! Ik zei tegen Luuc: "
Saai he man?" Waarop hij antwoordde: "Jaaah, best wel. Maar minder saai dan de wegen thuis hoor mam!" . De lieverd.
Maar onze aankomst op de volgende bestemming maakte alles goed... een prachtige lodge (dit keer de titel meer dan waard) middenin een prachtig stukje natuur: Mpotshane Safari Lodge. Paradise!
Superrrrrrr
Kuzzzz van Henk & Wil