Wow, wat een etmaal!

Wow, wat een etmaal... gistermiddag vertrokken we na een heerlijk relaxte middag op het terras van Letaba voor een korte game-drive. Prachtig, maar nog altijd geen grote katten... evenmin tijdens de 'nightdrive', al genoten we daar wel van een paar kleinere katten (Genet & African Wildcat) en een bijzondere ontmoeting met n Ellie (olifant)... Hij stond op de weg, de safaritruck stopte op ruime afstand aan de andere zijkant, zodat de olifant ruimte had om te passeren. Dat deed hij, heel bedaard. Stapje voor stapje, terwijl wij ons adem inhielden. Je voelt je dan echt ondergeschikt.

Vandaag werd een echte game-drive-dag, zo besloten we. Kwart voor zes wakker, kwart voor zeven de gate uit. Onderweg vertelden Luuc en Paul even wat Teun en ik na 23.00 uur gemist hadden: een luipaard in de rivierbedding net naast het kamp en vechtende hyenas vlakbij het hek naast onze kampeerplek. Het liefst zouden we hier 24 uur per dag wakker blijven om niets te hoeven missen ;-).

Afijn, vannmorgen met frisse moed op pad. De ochtend verliep een beetje gezapig, maar 'we zijn tenslotte blij met alles wat we zien' (uhuh), dus evengoed zaten we vrolijk te brunchen bij Olifants Rest Camp, met op onze camera (en in onze geheugenfoto's) prachtige olifanten, kudu's en giraffen. Om dat te vieren bestelde ik als verrassing nog een stuk lemon-meringue-pie. Mijn absolute lievelings, en hier stond zo'n prachtige gigantische taart in de vitrine dat ik de verleiding niet kon weerstaan.
Na acht maanden suikervrij smaakt dat natuurlijk niet eens echt lekker (veel te zoet!), en deze bakker kon niet tippem aan Holtkamp of een Franse banketbakker. maar soit; het was wel weer een leuk momentje met elkaar. We kregen die ene punt met moeite op met z'n vieren, haha..

Na dit copieuze maal besloten we nog wat zuidelijker te rijden, richting Satatra. Prachtige rit, echt safari-landschap. Rondom gelukkig, zo maakten we onszelf wijs.
Hoe rondom gelukkig echt voelt, ontdekten we een paar uurtjes later. Maar dat konden we op dat moment nog niet weten...

Even terug: Aangekomen bij Satara, bleek maar weer eens hoe de dagen hier voorbij vliegen. Het was inmiddels 15.00 uur, met nog 76 km te gaan (bij maximaal 50 km p/u) en uiterste tijd om terug te zijn in het kamp: 17.30 uur.  Dus maar even snel een frisje gekocht in de kampwinkel en terug in die auto. Immer gerade aus, terug naar Letaba.

Ha! Dat hadden we gedacht. Al snel zagen we meerdere auto's stilstaan. In deze rustige tijd gebeurt dat niet veel, dus hoppakee die kant op..  het gebruikelijke "what do you see" werd al snel beantwoord met het door ons zo gehoopte "lions", dus we parkeerden netjes in de rij langs de weg. Geen idee waar iedereen naar zat te kijken, dus bijna weer weggereden. Totdat...het begon te regenen en we beweging zagen in het gras. Eerst bewogen er alleen wat staarten, toen kwamen de koppies omhoog, en al snel was de hele familie in de benen. 12 vrouwen en 1 man 'on the move'. Dat was al n tof gezicht in het hoge gras, evenwijdig aan de weg, maar het werd nog toffer toen ze richting de weg bewogen. Al helemaal omdat we vrij vooraan stonden en Paul behendig steeds een stukje vooruit reed. De eerste tegemoetkomende auto's waren een heel stuk verderop gestopt, en zo kwam het dat de oversteekplaats uiteindelijk vlak voor onze auto ontstond. Wat ik nu tik in een paar zinnen, duurde al met al zo'n half uur denk ik. De leeuwen ging steeds liggen, even spelen, kortom: namen hun tijd. En ondertussen stijgt dan de spanning in de auto tot ongekende hoogte. De onderlinge communicatie varieert dan van: "O, ja, kijk, kijk, kijk!" "Zullen ze echt?" "Kun je ze zien?" afgewisseld door heel veel OMG-tjes, en discussies over wie de beste camara-positie heeft en dus de meeste rechten op de,lange lens. Die overigens niet nodig was, omdat de leeuwen op 5 meter van de auto liepen. Temidden van dat alles probeerde ik gewoon te genieten van ieder moment, wetende dat één foto voldoende is om later de herinnering weer terug te halen...

Nog nazuchtend van deze ervaring, vervolgden we onze weg, terug naar het kamp, 70 km verderop. Dat zou krap worden qua tijd, maar we konden het nog net halen... Paul had net weer wat vaart gemaakt (50 km per uur), toen we weer een auto zagen rennen. Topspotter Teun zag ze natuurlijk het eerst, en toen ik de ogen van Paul heel groot zag worden, wist ik het al. Zijn wens vanaf onze allereerste Afrika-reis in Tanzania, maar nooit eerder gezien. Wilde honden. Op jacht.
Stilte.
Heel eerlijk gezegd begreep ik nooit zo goed waarom Paul zo lyrisch was over deze beesten. Inmiddels wel. Heel goed. Dit valt bijna niet te beschrijven. Volgens iemand die we hier op de camping zagen, gebruiken ze de auto's bij hun jacht. En zo voelde het ook. We waren omsingeld door wild dogs. Tijd en plaats waren onbelangrijk, dat kwam pas weer toen we ons realiseerden dat we inmiddels een half uur te laat in het kamp zouden zijn, dus na zonsondergang. Oepsie. Weer een race tegen de klok, of eigenlijk: ondergaande zon. Gelukkig wederom met goede afloop. De poort was nog net open en met veel gejuich en kriebels in ons buik reden we naar onze kampeerplek. Wat.een.etmaal.