Absurd

Absurd. Een raar woord, wat ik normaal gesproken amper gebruik. Maar hier, in de Central Kalahari Game Reserve (CKGR) was het de afgelopen dagen meerdere keren het meest toepasselijke woord denkbaar.

Dat begon al direct na aankomst. Na een lange rit, en de gebruikelijke formaliteiten bij de gate (waardonder inschrijven in het grote boek), vervolgden we onze weg richting Deception Valley, in de voetsporen van Mark en Delia Owens, die deze rit in 1974 als eerste maakten. Onvoorstelbaar hoe zij dat hebben gedaan, zandduin na zanduin, dicht begroeid met bosjes en 'thornscrub'. En acaciastruiken, die in deze tijd van het jaar in bloei staan. Daar viel het woord voor de eerste keer. Want wat een absurd gezicht: de doorgaans kale prikkelstruiken en -bomen, met gemene doorns zo lang als vingers, waren nu gevuld met pluizige, zachte, heerlijk geurende bolletjes, alsof er héél veel kleine gele en witte pompoms op de takken waren geplakt. Schitterend gezicht in het verder dorre en vergeelde landschap.
Wij wisten waar we heen reden, Mark en Delia destijds niet; een (daar is ie weer) absurde expeditie. Dagen deden ze erover, om te bereiken wat tegenwoordig in zo'n anderhalf uur kan: een oude rivierbedding, kilometers lang en honderden meters breed, waar dieren grazen en/of schaduw zoeken onder de spaarzame boompjes. Een indrukwekkend gezicht, zo'n gigantische '(duin)pan'.

Na een korte verkenning van de ons toegewezen kampeerplek, voorbereidingen voor het avondeten en de opbouw van het kampvuur, was het alweer tijd voor een ritje in de buurt van het kamp. Ons eerste doel was de waterplaats. Kunstmatig aangelegd, door met zonne-energie grondwater omhoog te pompen. Best bijzonder dat dit voor de dieren wel is gedaan, terwijl wij al ons water zelf mee moeten nemen, maar dat terzijde. Laat het ook maar even zo blijven, want mede hierdoor zal het gebied zo rustig en nog redelijk onaangetast zijn zoals het nu is.

Jammer genoeg was de waterplaats verlaten en zagen we ook in de omgeving weinig bijzondere dieren. Nou ja, eigenlijk wel, want grote loopvogels (cory bustards), kudu's, oryxen en jakhalzen zijn natuurlijk ook gaaf, maar in zulke grote getalen aanwezig dat je het op een gegeven moment bijna normaal gaat vinden. Waar ik op doel met bijzonder zijn de dieren die je minder makkelijk vindt, de 'predators', oftewel grote katten. En het liefst ook nog één levende olifant, aangezien de laatste die we zagen anders een dode was, zoals Luuc droog opmerkte.

Op de heenweg hadden we grappend afgesproken dat we hier wel even een luipaard, een cheeta en wat leeuwen gingen spotten. Er zijn genoeg mensen die hier niks van dat alles zien, maar die hebben dan ook geen Luuc en Teun op de achterbank zitten.
En geen bestuurder die er zijn hand niet voor omdraait om urenlang rond te rijden.
Tegen zonsondergang leek het erop dat we genoegen moesten nemen met genieten van het prachtige landschap en de niet-bijzondere dieren. Tot slot besloten we nog een rondje 'Leopard pan' mee te pakken, 'want daar zitten ten slotte te luipaarden'. Flauw. Of toch niet? Want ergens in een bosje, op het moment dat we het eigenlijk al hadden opgegeven, klonk ineens het codewoord vanaf de achterbank. Weinig origineel, maar wel effectief: STOP! Luuc kon van verbazing amper vertellen wat hij zag: een luipaard, op een meter of vijftien van de auto. Het dier zat ons recht aan te kijken, in een houding alsof hij ons ieder moment kon bespringen. Wat hij natuurlijk niet deed, want wij zitten in een enorm wit gevaarte. Gelukkig wel met raampjes die in geval van nood heel snel omhoog kunnen. Iets met theorie en praktijk...
Maar het bleek niet nodig, en na een stare-down van een aantal seconden, die minuten leken, verdween hij geruisloos in de bosjes. Een prachtige ontmoeting met een prachtige 'leopard' in 'Leopard Pan'. Waar anders? :-).

Onze kampeerplek was een beetje een saaie, zonder uitzicht, maar wel beschut onder de bomen en lekker overzichtelijk. Dat werd later op de avond nog beter. We konden de lampen uitdoen, de maan verlichtte alles. Het was zo apart dat we de jongens nog even vroegen hun tentjes open te ritsen en hun film te onderbreken om dit te zien. Ze waren het met ons eens: het was absurd licht.

De volgende ochtend wilden we naar Piper Pan, aangezien we eerder op Facebook hadden gelezen dat hier recent nog leeuwen en cheeta's waren gezien. Een rit van zo'n 100 km waar je maximaal 40 mag en gemiddeld 25 km per uur haalt. We wisten dat het een lange dag zou worden, maar dat hadden we ervoor over. Wat we niet wisten, was de slechte staat van de het laatste stuk van de route: anderhalf uur kleine hobbeltjes en ribbels, waardoor de auto als een soort van stuiterbal door de duinen bewoog. Letterlijk en figuurlijk slopend, zowel voor de auto als ons. Maar toch: het was de moeite waard en gelukkig geen echte schade. Onderweg zagen we bat-eared foxes en vonden we een mooie koffiestop met leeuwenpoot-afdrukken, waar Paul een leuk zandschilderij mee maakte.
Piper Pan bleek een prachtige vlakte met nog meer dieren en een goed gevulde waterplaats deze keer: verschillende soorten gieren, tal van kleine vogels, gnoes, springbokken, kudu's. Hier wilden we nog wel even zijn. Een snelle check van de kampeerplaats leerde ons dat hier meer dan genoeg ruimte was voor meerdere auto's, dus we hakten de knoop door. De lange terugrit bewaarden we voor de volgende dag, wij bleven hier.

Er was niks en niemand op dat moment, dus we waren op onszelf aangewezen om ons wensenlijstje van bijzondere dieren compleet te maken. Gelukkig was daar wederom de hulp van de achterbank. Terwijl Teun ons 's ochtends al attendeerde op aardwolven, was het laat in de middag Luuc met een - ja echt - absurd scherpe waarneming: een cheeta onder een boom, voor mij amper zichtbaar met verrekijker. Maar hij zat er wel, en eenmaal gestopt zagen we 'm allemaal duidelijk, plus de bijbehorende prooi onder een bosje verderop, waar de gieren al aan begonnen waren. Even later bleek die ene cheeta zelfs nog een metgezel te hebben.
Luipaard: check. Cheeta's: check. Dit begon erop te lijken. Nu alleen die leeuw nog.

Jammer genoeg begon de zon al onder te gaan, wat betekende dat we onze kampeerplek op moesten zoeken. Er was alleen nog één andere auto, waar zouden zij heen gaan, en natuurlijk: zouden zij het goedvinden om 'hun' plek met ons te delen? We hadden wel een uitwijkmogelijkheid voor het geval dat, maar zagen onszelf al helemaal op deze plek, aan de rand van de pan, met uitzicht over de vlakte bij volle maan...
Wat we vooraf zo stoer hadden bedacht, werd toch wel een beetje spannend toen de mensen dichterbij kwamen. En... voorbij reden! Joepie! Zij gingen naar de andere plek! O nee, toch niet: ook zij deden nog een lusje waterplaats, om vervolgens na 'spertijd' te arriveren. Het was inmiddels al een beetje donker. Wat schetste onze verbazing: ook zij gingen een beetje weifelend op zoek naar een plekje net naast de officiële vuurplaats, en ook zij waren wat ongemakkelijk naar ons aan het kijken. Hahahaha, twee 'illegale' kampeerders, om elkaar heen draaiend om af te tasten wat de ander zou vinden. Al snel werden de handen geschud en wisselden we de eerste ervaringen uit. Het bleek te gaan om Jsus van Kananga Safaris, een Spaanse reisorganisatie, met reisgenoten uit Barcelona en Mallorca, en Lucas, hun jonge chauffeur en gids, uit Namibië. Het werd een avond vol verhalen, waarbij Paul verplicht whiskey moest drinken. Ik had gelukkig net mijn glaasje volgeschonken met onze eigen Amarula ;-). Jsus bleek behalve de advocaat van de reisorganisatie ook Afrika-expert met absurd (jaja daar was ie weer) veel reiservaring. 1x raden met wie we onze volgende reis naar Tanzania gaan organiseren.

Maar dat is voor later, terug naar het heden, en deze bijzondere plek. We zagen de maan opkomen als een rode bal en later onze plek volledig verlichten, om de volgende ochtend plaats te maken voor weer een prachtige zonsopkomst. Het was magisch.
We besloten weer een vroeg ritje te maken rond de pannen, op zoek naar de leeuw. Helaas: niks van dat. Wel enorm genoten van grote wolken vogeltjes, die een soort dans in de lucht deden, net als spreeuwen in Nederland.
Na een uurtje of twee keerden we terug naar 'ons' plekje voor een uitgebreid ontbijt. En koffie. Veel koffie. Na de afwas, met water uit de buik van onze Hillebrand, was het tijd om de helse rit terug naar Deception Valley te beginnen. Paul opperde voorzichtig om nog één rondje waterplaats te doen, en na wat protest stemde ik uiteindelijk in. We waren er al vier keer eerder, waaronder die ochtend,
en ik zei dat we het nu wel gezien hadden..."Ah joh, we gaan die leeuw even zien drinken", zei Paul grappend, terwijl we weer die kant op hobbelden. Tuurlijk, dacht ik, terwijl ik ondertussen mijn linkerarm uitgebreid insmeerde met factor 50, om te voorkomen dat ik straks duo-penotti-armen heb: rechts wit, links dubbel-doorbakken van uit het raam hangen. Ik reageerde dan ook niet eens toen de jongens droog zeiden: "Kijk, wat loopt daar? Ja hoor, daar is ie". Haha, wat grappig. Het was denk ik leuk geweest om mijn gezicht te filmen toen ik opkeek. Als er een gezichtsuitdrukking is die past bij het woord absurd, dan had je die nu gezien. Want daar, op nog geen honderd meter van de waterplaats, kwam hij aangesjokt. Een leeuw. Moederziel alleen en extreem mager. Maar toch: een mannetjesleeuw met donkere manen. Een levensechte Kalahari-leeuw.

Zucht. Wat een droom. We keken er zeker een half uur naar. Drinken, rondje lopen, liggen in het veld, op de uitkijk naar een prooi, steeds alert. We gunden het 'm ook zo, dit magere scharminkel. Net op het moment dat ik wilde voorstellen om nu echt te gaan rijden, zagen we beweging in de bosrand. De vier olifanten, die we al eerder zagen rondscharrelen. Zij wilden ook drinken. Dit kon weleens heel interessant gaan worden. De motor bleef nog even uit, de sleutel startklaar in het contact: wat zou er gebeuren?
Geen grote actie of heftige confrontatie deze keer, maar wellicht juist daarom zo letterlijk tranentrekkend mooi: badderende olifanten met op de achtergrond de wapperende manen van een leeuw die in het lange gele gras ligt te loeren naar een kudde gnoes en springbokken.
En op de voorgrond en in de lucht enorme gieren om het plaatje compleet te maken. Onbeschrijfelijk eigenlijk.

Anderhalf uur later was het toch echt tijd om te gaan. De leeuw lag inmiddels onder zijn bosje in de schaduw (waar hij gezien de bandensporen waarschijnlijk al die tijd al had gelegen, ook op het moment dat ik 'op veilige afstand van de waterplaats' op deze hoogte even wat drinken uit de auto had gepakt ;-). Noot voor de bezorgde familieleden, dit was ook nog steeds op zeer ruimte afstand van het betreffende leeuwenbosje.

Ok, de rit terug. We namen een andere route, net iets fijner qua ondergrond, lekker zanderig. En lang. Alsof je van Den Helder naar Hoek van Holland door de duinen rijdt, zo omschreef Paul het. Voor mij voelde het meer als urenlang in zo'n kermisrups. We waren rondom tevreden. Helemaal na weer een leuke ontmoeting met een Duits echtpaar in een unimog en een Botswaans stel die ons spontaan een net sinasappelen en een half dozijn uien gaf. Wat is toch fijn om lieve mensen te spreken en je verwondering en ontroering over dit prachtige land te delen.

Toch kon het nog leuker. Vreselijk gelachen toen ik net de verkeerde kant opkeek toen we langs het énige boompje in de verre omtrek reden, waar natuurlijk net een enorme leeuw lag. Luuc: "Mam, ben je blind of zo?!". Zo blij dat hij mee is deze reis. Om veel redenen, maar bovenal om zijn scherpte en humor. Ok, twee leeuwen. Check.
Waarom zou je dan nog een uurtje verderop (en inmiddels een béétje krap in de tijd) nóg een heel klein extra lusje maken als je een safari-autootje stil ziet staan? Nou gewoon, omdat daar de helft van een prooi ligt, met daaromheen drie (!) enorme mannetjesleeuwen, waarvan er één besluit zijn uitbuik-slaapje te onderbreken om nog een extra hapje te nemen, waarbij zijn hele kop in het binnenste van de wijlen gnoe verdwijnt. Niet smakelijk en evenmin geurvrij, wel spectaculair. Zeker omdat dit hele schouwspel plaatsvond in het gouden uurtje, met de ondergaande zon precies in de goede hoek. Daarom dus.

Onwerkelijk en absurd. Echt absurd. Met de ondergaande zon in ons rug reden we terug naar onze plek. We wisten waar we heen reden en het was een kaarsrechte zandweg, dus no worries. Wel werden we nog even verrast door twee giraffen (nog niet eerder gezien hier), die exact om 18u30, vanaf de top van de zandduin op ons neerkeken, als twee poortwachters die ons eraan herinnerden dat het tijd was om te stoppen.
Dat zou op deze plek echt geen goed idee zijn geweest, dus gewoon maar even aan de kant heren!

Nog helemaal beduusd van alle indrukken
arriveerden we op onze plek, om vervolgens te ontdekken dat deze al bezet was. Hmmm, niet heel relaxed omdat in het donker je kamp maken op een onbekende locatie (nl. een van de vier andere plekken in de buurt) niet onze voorkeur had. Gelukkig bleek het ook deze keer weer te gaan om hele relaxte reizigers. We werden gelijk uitgenodigd om aan te schuiven bij het kampvuur én avondeten, een heerlijke lamsstoofpot die al de hele dag bij het vuur had gestaan. De foto's bekijken en het delen van ervaringen van de dag bewaarden we maar even voor later, aangezien deze mensen nog de teleurstelling aan het verwerken waren dat ze in drie dagen
geen roofdier gezien hadden, op een 'honeybatcher' na, en bovendien op 'onze' kampeerplek waren geterroriseerd door bijen. De conclusie van Luuc: "Karma bestaat niet, want ondanks wat illegale acties, hebben we alleen maar geluk gehad". Laten we vooral hopen dat dit zo blijft. Niet qua dieren spotten, want dat geluk is nu wel op denk ik. Gezond en wel verder reizen is het enige wat nu nog op mijn lijstje staat.