Veiligheid

Dag drie. Middenin het Krugerpark... zo bizar, hoe snel alles in Nederland ineens zo ver weg kan zijn. Letterlijk en figuurlijk. Gisteren reden we van een guesthouse bij Johannesburg naar een 'Bush lodge' vlakbij de Orpen Gate, Kruger Park.

Na het ontbijt in het guesthouse, in een ruimte die volhing met tegeltjeswijsheden, windmolens en andere herinneringen aan vervlogen koloniale tijden, werd onze 'Hilly' afgeleverd. Na een uitgebreide uitleg over de manier waarop deze beauty behandeld wilde worden en een check van de punten waarop vorige verzorgers dit nalieten, ontvingen we met het nodige ceremonieel de sleutels. Yes, free to go!

Paul vroeg ons nog wel even regelmatig te benadrukken dat links de juiste weghelft was en de richtingaanwijzer rechts zat, maar dat ging al snel goed. Nou ja, dat links rijden althans. We hopen dat het aanzetten van de ruitenwissers ook geldt als signaal dat we willen afslaan ;-). Klein detail.

Tralala, twiedeledidie, ape-relaxed gingen we op pad... om vervolgens te ontdekken hoe bere-bere-saai dat eerste stuk van Johannesburg naar Middelburg ook alweer was. Niet voor niks heeft Paul hier vorige keer een powernap moeten doen. Nu hadden we t beter gepland en waren we uitgeslapen, maar evengoed. Pfffft.
De vorige keer waren er veel wegwerkzaamheden voor de afwisseling, toen waren ze een middenberm aan het aanleggen. Nu leek het er op sommige stukken op alsof ze die weer aan het afbreken waren. Nog steeds met weinig materieel, maar wel met - hè gelukkig - de vlaggers. Deze baan scoort echt hoog in de ranking van de meest nutteloze banen ter wereld. Te midden van alle andere aanduidingen dat je zachter moet rijden, staat ergens ook nog zo'n arme man of vrouw verveeld te zwaaien met een oude, vale rode lap. Wie mij kan vertellen wat dat toevoegt, mag het zeggen. Behalve dan dat het werkverschaffing is natuurlijk, daar zijn ze hier heel goed in.

Het was ook weer lachen bij onze lunchstop: een burger bij de Steers, een soort Mac. Met ook van die borden waarop je je bestelling kunt customizen. Wat wij uiteraard vol overgave deden. En wat vervolgens tot veel overleg en discussie leidde in de keuken, tussen de vijf (!) mensen die zich ermee bezig hielden. De bestelling volgde een half uurtje (!) later, ondanks dat er geen andere klanten waren op dat moment. 4 verschillende burgers klaarmaken met 5 mensen: "sorry madam, it was very complicated'. Kan ik me van alles bij voorstellen.

Tralala, twiedeledidie, goed gevuld vervolgden we onze weg, met nog een inkopenstop bij de Spar: voorraad inslaan voor 4 dagen Kruger. Gelukkig hadden we van tevoren bedacht waar we onze voorraad chakalaka en ander ingeblikt survival-food konden opbergen en is Paul onze tetris-kampioen, dus dat ging vlot.

Maar toch, al dat getwiedelididie maakte wel dat we al in de tweede helft van de middag waren beland. En dat terwijl we nog ruim 150 km op de teller hadden tot onze volgende stop: African Sky Bush Lodge, vlakbij de Orpen Gate. Toch maar even doorrijden nu, aangezien het hier rond zes uur donker is en de weg niet vrij van potholes, geiten en vele mensen te voet.
De race tegen de klok verloren we jammerlijk: na wat zoeken en a-relaxte irritaties in het voorste gedeelde van Hilly, arriveerden we (met wat cryptische telefonische aanwijzingen) in het pikkedonker op de afgesproken plek, waar eigenaar Barry met zijn enorme hond Shakira (ik verzin dit niet) al langs de weg op ons stond te wachten. Beneden aan de heuvel wachtte ons het volgende warme welkom door de rest van het gezin en de staf. Eerlijk is eerlijk, de zoektocht loonde zich. Wat volgde was een avond rond het kampvuur en eten uit de 'potties' van het vuur, (stoofpot met rijst en broodpudding met ijs - bye bye koolhydraatarm dieet), omringd door de eigenaars, hun kinderen, familieleden uit Johannesburg, nog meer kinderen, en heel veel verhalen, o.a. over het huis-luipaard dat onlangs hun puppy had opgegeten. Geen grap.

Een gouden avond en tegelijk een reality-check: hoe prachtig en idyllisch deze overnachtingsplek ook is, het leven hier is hard. Sinds ons vorige bezoek zijn de leefomstandigheden er niet beter op geworden. Veel geweld, angst en vooral: behoefte aan veiligheid. Om die reden verhuisden Barry en Wendy met hun kinderen van Durban hierheen: een niet gemakkelijk bereikbare bushlodge, ver weg van potentiele overvallers en gijzelaars, maar nog steeds met een bewaker bij het hek aan de weg. Het liefst zouden ze Zuid-Afrika helemaal verlaten. Datzelfde geldt voor hun familie uit Johannesburg. Ze luisteren verlangend naar wat wij vertellen over onze leefomstandigheden en het minieme wat wij in hun ogen hoeven doen om ons veilig te voelen.
Al met al een mooie avond, met heerlijk eten, eerlijke gesprekken en heel in de verte het gebrul van een leeuw.

De volgende ochtend nemen we met een warm hart afscheid van deze bijzondere mensen, die op deze bijzondere plek werken aan en nadenken over een toekomst voor hun kinderen, maar daar weinig vertrouwen in lijken te hebben. Zoals gezegd: de harde realiteit. Het doet niks af aan ons gevoel van veiligheid, maar maakte ons wel weer extra bewust.

40 km verderop rijden we een andere realiteit binnen: de natuur van het Krugerpark. Hier moet je ook nadenken over veiligheid, maar weer op een heel andere manier. En dankzij onze eerdere safari-ervaring en de vele filmpjes die we bekeken, voelt dit voor ons al aardig vertrouwd. Wat is het hier toch prachtig...