Olifantenliefde

Anderhalve dag verder, en jeetje wat hebben we alweer veel meegemaakt. Zondagochtend de 24e vroeg vertrokken vanaf Boteti River Camp. Om 7.00 uur reden we via de ferry de rivier over (zonder dat de ferry een centimeter verplaatst werd, eigenlijk gewoon een soort van brug dus), om 7.10 uur met slappe banden (want 'weg' van warm, zacht zand) het Makgadikgadi National Park in. De hekken in dit land staan er overigens alleen om mensen af te schermen van dieren. Op de 'snelweg' mag je dan ook maar 80, omdat de dieren vrij kunnen oversteken. Overigens zou harder ook niet kunnen alleen al vanwege de vele gaten (potholes), maar dat terzijde.

Terug naar het begin: de ochtendrit langs Boteti-river. Het eerste uur waren we vooral op zoek naar grote katten, maar behalve wat verse sporen in het zand zagen we niets. Ook de rivierbedding was leeg, op wat grote vogels na. Een groot contrast met de middag ervoor, toen Paul meewas met een gamedrive en er een wilde mix van tientallen dieren zag.
Na de koffiestop op Khumaga camping (lees: onomheind terrein met wat vuurplaatsen en een toiletgebouw; en toch voelt het veiliger dan zomaar ergens uitstappen) reden hetzelfde stuk nogmaals. Nu met meer resultaat. Eerst een prachtige olifant alleen, dat vonden we al geweldig. Maar even verderop wachtte de echte verrassing: een groep van 25 stuks die uitgebreid aan het badderen en drinken waren. Schitterend. En het mooie: we hoefden niet onderling te discussiëren wanneer het tijd was om verder te rijden, want na een half uurtje vertrok te hele groep weer, en konden ook wij onze weg vervolgen. 'Slechts' 30 km over het eerdergenoemde zachte zandpad; best n uitdaging als je dat voor het eerst doet. Zeker als er zebra's uitgebreid gaan liggen pitten op het warme zand, terwijl dat nou net de stukken zijn waar je niet wilt remmen en/of stoppen, simpelweg omdat je dan gewoon niet meer weg komt. En met 30 graden en dichte bosjes om je heen heb je echt geen zin om te scheppen, geloof mij..

Gelukkig ging het allemaal goed en konden we lekker genieten van de honderden zebra's, waarvan de meesten gewoon naast het pad stonden.
Het was met recht een zebra-pad, om de gele kaart-grap van Paul toch nog maar even te delen :-).

Tegen de middag bereikten we de noordkant van het park en sloegen we rechtsaf het asfalt op, om 7 km verderop weer linksaf te slaan, het Nxai-Pan National Park in.

Met nog slechts 40 km op de teller, dachten we er met een uurtje makkelijk te zijn. Ha! Mis. Het werd geen uurtje en al helemaal niet makkelijk. We hebben al heel wat slechte wegen gereden, maar veel slechter dan dit kan bijna niet. Diep zand en ribbels, een bijna onmogelijke combinatie. Dan duurt 40 km lang, heel lang. Gevoelsmatig dan, want Paul is dol op driften, dus hij stuurde onze Hilleberta er nog soepel overheen. Gelukkig bezorgde hij ons, met de finish in zicht, ook nog wel een avontuurtje. Want deze tocht zou niet compleet zijn geweest als we toch niet even hadden vastgezeten. Even duwen was voldoende, maar spannend was het evengoed, als je altijd gewend was om nooit uit je auto te stappen in een gebied waar wilde dieren lopen.

Dat is hier in Botswana dus heel anders, ontdekten we ook even later op de campsite. Nog geen drie minuten na aankomst stonden we allevier te filmen en foto's te maken: er liep gewoon een enorme olifant over de camping! Grappig genoeg voelde dit eigenlijk best heel relaxed. Je hoort zo'n dier amper, en het gaat allemaal heel gemoedelijk. Maar toch. Het is gewoon wel n giga olifant!
Later bij de drinkplaats zagen we er nog veel meer. Zo'n dertig. Eerst was het nog een beetje spannend, maar later konden we ontspannen. Olifanten die kwamen en gingen, modder- en zandbaden namen, stoeiden, nieuwsgierig een kijkje kwamen nemen bij de auto's of gewoon ongeïnteresseerd voorbij liepen. De oudste van het stel hield de wacht, en werd door de jongens al snel omgedoopt tot Oma Truusje (de naam van mijn oma, omdat ze vast al heel oud was). We stonden er zeker wel een uur en hadden nog wel langer willen blijven, maar de zon ging onder en de regel is nu eenmaal dat je voor het donker op de camping terug bent.

Wij verlieten dus de olifanten, maar gelukkig kwamen ze ons s avonds gewoon weer opzoeken. Net zo geruisloos als overdag. Het spreekwoord 'je loopt te stampen als een olifant' slaat echt helemaal nergens op. Je hoort hooguit een takje kraken (of een hele boom, met hetzelfde gemak), en er staat er één op 15 meter afstand naast je.
Zo zaten we lekker een potje te kaarten, met af en toe wat bezoek. Aangezien de mensen die er al zes jaar kwamen er heel relaxed onder waren, deden wij dat ook maar ;-). Ook hier gold weer: moeilijk om te gaan slapen, omdat je niks wilt missen...