Campinglife

Het geluid van héél veel kikkers lijkt op dat van een snelweg...', dat is wat ik gisteravond dacht. Met heel veel bedoel ik ook dus echt heel veel. Ik bedoel, op de Nieuwendammerdijk waren het er ook veel, maar hier in de Boteti River gaat het makkelijk over het 100-voudige daarvan, schat ik zo in. We konden elkaar serieus amper verstaan,  het geluid overstemde alles. Grappig wat dat ook weer te maken heeft met perspectief. Kikkers zijn prima, want natuur, snelweg is ergerlijk, om logische redenen. Ermee slapen vraagt om dezelfde vaardigheid als omgaan met een voortdurende suis in je hoofd (tinnitus): niet op focussen. Als ervaringsdeskundige op dit gebied was het voor mij geen kunst om in te slapen, voor mijn medereizigers was dat net even anders.

Gelukkig hadden we vandaag een dag zonder plan; gewoon even 'zijn' op deze tussenstop, een beetje rondlummelen. Alhoewel... met twee pubers die het liefst dagelijks schone kleding aantrekken, hebben we na 1 week reizen al een behoorlijke was-tas verzameld. Zelf aan bijgedragen, door er altijd op te hameren dat vlek-loze kleding belangrijk is, dus tja: die krijg ik nu terecht om mijn oren. Maar snel even uitgelegd dat mijn norm hier net even anders is. ;-)

Tussen de dagelijkse klusje door lees ik 'Cry in the Kalahari' het boek van Mark en Delia Owens, die in 1974 zonder kennis of ervaring vanuit Amerika deze kant op kwamen. Bijzonder om te lezen hoe ze op exact dezelfde plekken kwamen als waar wij op dit moment zijn. Hoe anders het was (er was hier toen pas écht helemaal niks) en tegelijkertijd: hoeveel er nog vergelijkbaar is. Op de weg hierheen reden we langs de afslag die we aan het eind van deze reis hopen te nemen: rechtsaf, het asfalt af, de Kalahari in. Wij voor 4 dagen, met een goed uitgeruste auto, voldoende water en kennis over de plek waar we heen gaan. Zij destijds 'op de bonnefooi', met een derdehands auto, zonder noemenswaardige voorbereiding. Grote verschillen, en toch ook overeenkomsten. Want hoeveel beter voorbereid ook, we zijn dan wel echt op onszelf aangewezen en ver weg van de bewoonde wereld. Zo benieuwd hoe dat voelt. Alle mensen die we er tot nu toe over spraken, zijn er lyrisch over; dat geeft in ieder geval iets meer vertrouwen.

Maar goed, zover is het nog lang niet. Vooralsnog zaten we net vorstelijk te lunchen, met eten uit een goed gevuld koelkast die alles bevriest als we niet oppassen en een een lekkere fles koud-beslagen rosé op tafel. Voelt bijna als camping-life in Zuid-Frankrijk of Spanje ;-).