Terreinrijden to the maxx

Woensdag 24 juli

Paul heeft zich uitgeleefd vandaag: 'even' kijken bij het hek van de Palmwag Concession Area in combinatie met een enthousiaste en overtuigende bewaker, maakte dat we een paar minuten later het terrein opreden voor een dagje 'offroad'. We hadden deze 'detour' niet gepland, aangezien we op weg waren naar Khowarib, maar we hadden de hele dag nog voor ons, dus waarom ook niet? En dus lieten we ons verleiden tot de aanschaf van een 'permit' (respectievelijk van de weg, omweg en vergunning dus, maar die Engelse woorden klinken gewoon veel leuker - Teun spreekt ons er voortdurend aan dat we een soort van Nederlans-Engelse mixtaal spreken, en ik merk het nu ook terwijl ik aan dit schrijf). Anyway, dat bleek een goede beslissing. Wel met wederom de complimenten voor de rijvaardigheid van Paul, want sjemig dit was echt serieus terreinrijden... Overigens mede dankzij het halfgare kaartje, waardoor we per ongeluk een paar 'tracks' namen die - achteraf - normaal gesproken alleen door de parkwachters gereden worden: grote, scherpe stenen, los zand, venijnige korte steile stukjes en scherpe bochtjes: het is allemaal gelukt, zonder schade noch lekke banden. Wel met af en toe een kreet en wat zweetaanvallen linksvoor, met name bij het naar boven rijden terwijl de auto schuin naar links hing (het stuur zit hier rechts). Woehaaah. Maar toch bovenal: vier blije, lachende gezichten, die met een lekker muziekje aan volop genoten van deze schitterende tocht, met af en toe een paar giraffes, zebra's of oryxen om het plaatje compleet te maken. We zagen helaas geen neushoorns (terwijl toch 70% van de wereldwijde populatie in dit gebied rond schijnt te lopen), maar wel verse sporen van 'katachtigen'. Dat we de beesten zelf niet hebben gezien kan onze pret niet drukken: weten dat ze er kort daarvoor nog gelopen hebben is toch spannend. En nuttig. Zeker als je bijvoorbeeld een mooie oryx-schedel ziet liggen en even uit wilt stappen om een mooie foto te maken. Kan prima, maar het is wel goed om je te blijven realiseren waar je bent en wat er om je heen is.

Datzelfde geldt voor de camping waar we nu zijn, in Khowarib, onze meest noordelijke stop ten westen van Etosha. Ook hier mochten we bij het inchecken weer even tekenen voor onze eigen verantwoordelijkheid. Gelukkig geen olifanten of grote katten hier, maar wel goed om je steeds te blijven bedenken waar je bent. In Afrika dus, waar alles toch zo anders is dan we gewend zijn. Wat hebben we ook weer gelachen om onze eigen gedachte dat Khowarib (toch echt wel een behoorlijk stipje op de kaart) een dorpje zou zijn met misschien wel een winkel. Hahaha, nee dus. Zes hutjes en dan heb je het wel gehad. Toch maar goed dat alles wat we nodig hebben in de laadbak zit van het beest dat we graag in de buurt houden: het beest van een auto, de Toyota Hilux, zeg maar gerust Luxie!