Rust! Zo dus...

Daar zit ik dan, ultiem gelukkig te zijn: op het terras van een appartement waar ik lekker zelf kan koken, in de schaduw van heerlijk ruikende dennenbomen, met uitzicht op een klein stukje blauwe zee, met leuke drukte op loopafstand, maar vooral: met rust. Sant Elm, een plek naar mijn hart. 

Gisteren hebben we nog net niet huppelend uitgecheckt bij het hotel in Cala d'Or, wat voor veel mensen ongetwijfeld een heel fijn vakantieadres zal zijn. Maar wij konden het er gewoon niet vinden. Althans, Paul, Teun en ik niet. Luuc zag een langer verblijf hier best wel zitten, maar dan natuurlijk niet met zijn paps en mams. Maar ja, alleen op pad was toch ook niet zo goed bevallen de avond ervoor, en samen met Paul lachen om alle foute aanplakbiljetten van slechte optredens bleek toch best leuk. Dat wilden Teun en ik ook wel zien, dus besloten we dat deze tweede avond in dit oord daarom maar 'Luuc's Night' moest worden en dat wij ons zouden aanpassen.

Gezamenlijk togen we naar het bruisende hart van Cala d'Or, waarbij we onderweg tal van gruwelijk vermaak tegenkwamen. Ik bedoel: ouders die aan liters bier zitten op groen geschilderd beton, terwijl er keiharde valse muziek uit boxen schalt en de kinderen rondjes rennen op een springkussen met toegangsprijs. Of kinderen die slechte dansjes op staan te voeren met een animator, met ouders die na ieder nummer staan te applaudisseren als ware het een fantastische voorstelling en een prestatie van topformaat. Even serieus; waarom?!

Ok, Ok, ik weet het: ieder z'n meug. In mijn geval volstond voor vanavond het vinden van een leuk restaurantje. Althans, hard duimen dat Luuc dat zou doen. Het werd restaurant annex cocktailbar 'Diferent', waar een heel groot -weliswaar authentiek, maar toch- Heineken-bord de gevel sierde. Wel veruit de drukste plek in town, dus wel gezellig. En het moet gezegd: het eten was top. Niks Spaans aan natuurlijk, maar als ik dat niet meereken is het een echte aanrader. Enige minpuntje was het gebrek aan licht, omdat we aan een extra tafeltje buiten het terras zaten. Maar daar mocht ik van de jongens uiteraard niks van zeggen. Want tja, mama's die iets vragen aan de mensen die komen vragen of alles naar wens is, dat kan ècht niet! Zelfs niet als mijn enige wens een kaarsje op tafel was, zodat we konden zien wat er op ons bord lag. Ach ja, gelukkig zit er een zaklamp op onze telefoon. Ook 'not done' uiteraard, maar alles beter dan een moeder die tegen een jonge, hippe ober praat! Stel je voor.

Na een heerlijke maaltijd, wat potjes pesten en een karafje Sangria met livemuziek van The Best Band of Mallorca (echt mazzel, we hadden ook de Beetle Beatles, Funny Elvis of Abba Apart kunnen treffen), besloten we de avond met - hoe kan het ook anders - een potje onvervalst poolen. Luuc had zitten opscheppen over zijn talent hiervoor; dat wilden we weleens zien. Pogingen om Luuc in de val van het eten van sangria-fruit te laten trappen mislukten (Paul en ik hebben ons verhaal daarover in onze jonge jaren al iets te vaak verteld), dus Luuc was nog lekker scherp: hij hakte ons in de pool-pan. Go Luuc. 

Zo hadden we dus toch echt een hele toffe avond met elkaar. En aangezien je het beste kunt stoppen op het hoogtepunt, pakten we de volgende ochtend in vliegende vaart onze tassen in en kon ik me nog net bedwingen om de sleutels van onze kamer in een grote boog over het plastic scherm bij de receptie te zwiepen. Ja, het verblijf was prima, maar nee: niet tot ziens! Doeiiii!!!!

Eenmaal in de auto begonnen de zenuwen wel een beetje op te spelen. Bij de volgende accommodatie was er namelijk niet op Luuc gerekend. Hij zou vanaf vandaag een weekje in El Arenal verblijven, met vriend Marijn die met het vliegtuig zou komen. Marijn bleek echter vlak voor vertrek positief getest, dus dat feest ging niet door. Heel jammer natuurlijk voor Luuc, en even op zoek naar een oplossing voor ons. We hadden op het laatste moment nog wel een matje en slaapzak achterin dexauto gegooid, maar dan nog: illegaal in een hotel verblijven leek me echt niet zo'n goed plan. De studio die we hadden geboekt was echter heel expliciet geschikt voor 3 personen, en via internet was er in heel Sant Elm geen bed meer te krijgen, dus op de gok die kant op. 

Geluk bij 'n ongeluk: TUI bleek die dag bekend te hebben gemaakt alle vluchten te annuleren. Heel zuur voor het hotel, onze mazzel: er was een prachtig vierpersoons appartement vrij, aan de achterkant van het complex, met zo'n en schaduw en heerlijke rust. Daar hadden we (ok, met name ik) graag wat extra euro's voor over! 

En terwijl Paul al n paar uur weg is om het onderwaterleven te bestuderen, en de jongens nog liggen te meuren in hun bed (ieder z'n ding hè), zit ik dus nu ultiem te genieten van in de verte voorbij varende zeilbootjes, met vrolijk fluitende vogeltjes boven mijn hoofd. Het doet me erg denken aan onze campingplek op ons ultieme plekje aan de Costa Brava, nog altijd met stip op nummer 1. Maar ik moet zeggen: dit appartement in Sant Elm staat vanaf nu op de tweede. 

We proberen er maar zoveel mogelijk van te genieten, al zijn we ons ook heel bewust van de ellende voor andere vakantiegangers. Zoveel water in Limburg, slecht weer in Italië,  vrienden die niet op pad kunnen vanwege positieve test-uitslagen of annuleringen. Waardeloos. Maar nu teruggaan verandert daar niks aan, en dus plukken we de dag. Geen idee hoe de komende weken eruit zien. Mallorca heeft inmiddels ook een oranje kleur, maar wat heeft het voor nut nu terug te gaan? Nederland kleurt donkerrood, de ene na de andere horecazaak op het Waagplein wordt gesloten en hier zijn we met bijna niemand in contact. Voorlopig zitten we hier prima, gevaccineerd en getest en wel. Alleen heel hard duimen dat Frankrijk z'n grenzen openhoudt als we over twee weken weer naar huis willen. Maar dat is nu nog ver weg.