Corona-twijfels

Zaterdagochtend, 10.00 uur. Paul ligt alweer in het water, op zoek naar barracuda's, octopussen, murenen, slakjes, conger-alen, en meer van dat moois. En ik lig weer op mijn bedje, met uitzicht op de zee waar al dat moois zich in bevindt. Tja, ik zei het al eerder: ieder z'n ding ;-).

Tijdens onze kampeervakanties aan de Costa Brava ging ik elke dag vroeg zwemmen, maar hier moet ik nog even moed verzamelen. Ik voel me nog moe, dat is één, maar ook: er zijn hier kwallen. En niet van die kleine onschuldige, maar van die nare, die rode striemen achterlaten. Gisteren heb ik heel stoer tegen Teun gezegd dat je gerust de zee ik kunt, aangezien het lang ondiep is en het water glashelder, maar dat was ook een beetje omdat ik liever sta te frisbeeën op een rustig strand dan in een zwembad vol mensen.

Maar echt zwemmen tussen de kwallen? Niet heel relaxed. Gister maar wel een fles citroensap gekocht voor in de strandtas en de tube cardiflor erin gemikt, maar dan nog: gewoon geen zin in die prikkels! Dan nog maar even mijmeren, lezen en vooral bijkomen van de afgelopen maanden en energie op te doen voor de komende maanden.

Want zo te zien gaan we nog wel wat over ons heen krijgen, qua corona. Ik zag net de nieuwe Europese kaart, en die bevestigde wat we al dachten: Nederland is net zo rood als Spanje. Tel daarbij op dat wij hier super rustig zitten en de conclusie is snel gemaakt: wij zitten, eh liggen :-), hier voorlopig prima. 

Hoe vaak mensen ook tegen me zeggen dat ik het los moet laten, covid blijft toch steeds aanwezig. Zeker ook in mijn hoofd. Misschien ook omdat Luuc zo graag nog met vrienden af wil spreken, maar het steeds onzeker is of die kunnen komen. Eerst omdat er één besmet was, die misschien volgende week alsnog wil komen (want: herstelcertificaat op zak!), nu omdat een ander waarschijnlijk morgen aankomt, maar voor de terugweg (vier dagen later!) getest moet worden. Niet mijn verantwoordelijkheid, maar toch: wat als hij woensdag positief blijft niet lukt en in quarantaine moet? Waar moet dat? Met Luuc ergens in een hotel? Dat gepieker heeft absoluut geen zin en ik probeer me vast te houden aan mijn eigen credo 'voor alles is een oplossing', maar toch. Het spookt in mijn hoofd.

En natuurlijk is er gelukkig ondertussen ook heel veel tijd voor ontspanning, lekker lezen, spelletjes doen, genieten van het trage tempo en het relaxte sfeertje hier. Totaal anders dan thuis en zo ontzettend fijn. Zelfs boodschappen doen in Andratx is hier vakantie. Althans, als je naast een goede chauffeur zit die je volledig vertrouwt, waardoor je ontspannen kunt genieten van de prachtige rit erheen.

Teun stelde gisteren voor om vandaag even samen te gaan, maar ik wilde om 'bepaalde redenen' heeeeel graag samen met Paul. Het weggetje is namelijk best 'n uitdaging; op sommige punten passen er echt geen twee auto's naast elkaar (iets met uitstekende rotspunten), maar waar dat is moet je zelf ontdekken en vervolgens onthouden. Er staan namelijk geen bordjes bij. Daardoor, en vanwege de vele smalle bochten, ga je als stomme toerist natuurlijk vanzelf iets langzamer rijden, wat je natuurlijk niet populair maakt bij de locals. Ik ben niet zo bang aangelegd, maar sta er wel om bekend dat ik me iets aantrek van wat anderen van me vinden, dus ook medeweggebruikers. Paul niet, die laat zich niet opjagen en heeft gewoon iets meer rij-souplesse. Talenten moet je benutten toch?

Zo gezegd, zo gedaan. Dus nu zit onze koelkast volgestampt met alles wat we in Nederland niet hebben en bij de Mercadona wel. Wie met ons in een supermarkt is, gaat vast lachen. We (ok, met name ik) zijn net twee kinderen in een snoepwinkel: "O jaaaah, die tuinboontjes in olijfolie, weet je nog?" En: "De Damn-Limon-biertjes, helemaal vergeten!". En: "Even kijken of ze die Paatas Bravas met aioli nog hebben, zo terug!" (En dan rennen met die kar). Of: "Kijk, een nieuw soort saladekaas, nog nooit gezien!" Of: "Welke Magdalena-cakejes vonden de jongens ook alweer het lekkerst?" Nog los van de rijpe perziken, kersen, watermeloenen... Nou ja, zo dus. Gelukkig hebben we hier geen frituurpan, want dan was het hele assortiment kroketjes wat Paul betreft in de kar beland. Ach ja, die bestellen we dan vanmiddag wel op het terras met uitzicht op zee. ;-).

Nu eerst maar eens een plonsje in het nu nog lege (lees: kinderloze) zwembad, toch altijd wel de lekkerste manier om wakker te worden, en het is tenslotte tien stappen lopen...