Op pad
Gelukkig voor mij kon iedereen zich gisteravond vinden in het plan om de wekker op tijd te zetten en eerst nog op pad te gaan, voordat we zouden afreizen naar het klooster van Lluc. Jammer dat ze de Ll hier anders uitspreken, anders zouden we Luuc er lekker meer kunnen plagen dat dit een goede plek voor m zou zijn. Niet dat we dat evengoed niet doen natuurlijk, maar ons grapje is daarmee n stuk minder goed natuurlijk.
Afijn, een goede bestede dag was dus het doel, zodat we bij het sluiten van de kloosterpoorten, om 22.00 uur, met een voldaan gevoel ons bed in zouden storten. Nou, dat is in ieder geval gelukt, kan ik alvast vertellen. Alleen is dat in mijn geval eerder te wijten aan de sangria, de kloosterlijke specialiteit, als we het bord bij de bar op het kloosterplein (?!) mogen geloven. Pffft wat een gevaarlijk spul is dat toch.
Maar ook de dag was goedgevuld. Allereerst besloten we het klooster letterlijk nog even links te laten liggen, en via Inca en Pollenca door te rijden naar Cala de Sant Vicenc, de eerstvolgende baai op mijn kaart na Tuent, in het noorden gelegen. Even niet via de bergen, maar gewoon via de snelweg deze keer. Het valt ons iedere keer weer op hoe klein Mallorca qua afstanden is, maar hoe groot in mooie plekken en afwisseling in landschap. En in aantal restaurants niet te vergeten. Overigens kon dat laatste niet verhoeden dat we in de baai van Soller gisteravond bijna nergens meer terecht konden, nadat ik een reservering bij NENI -maanden geleden al gedaan- op het laatste moment had geannuleerd. Het leek me bij nader inzien toch niet zo'n gezinslocatie; soms moet je je verwachtingen bijstellen. Vast iemand van de wachtlijst heel blij mee gemaakt ;-).
Maargoed, ik dwaal af. Terug naar de cala, waar we zowaar zonder gemopper geheel volgens plan met goedgevulde koeltas net na tienen arriveerden, nog genoeg parkeerplekken zagen en dus opgetogen richting strand bewogen. Tot zover een goed plan. Maar eh: waarom hijst die lifeguard nu net die rode vlag? Wat betekent dat? Zwemverbod?! Hoezo???? Drie stappen verder was ons volstrekt duidelijk hoezo: de golven in deze ongetwijfeld soms zo idyllische cala beukten en kolkten zó hard op het strand en de rotsen, dat je het ook zonder rode vlag wel uit je hoofd zou laten om hier te willen zwemmen. Toch jongens? O nee, natuurlijk niet. Dank, dank, dank lifeguard, voor het hijsen ervan en je duidelijke fluitje. Dat scheelt mij een hoop discussie.
Maar ja, een ochtend strand zonder in de zee te zwemmen, is eigenlijk geen ochtend strand voor ons, en al helemaal niet voor zeemeerman Paul. Tijd voor een aanpassing in het plan: nog een extra rondje, op naar Cap Formentor. Wat een uitzichten, wat gaaf. En ook: wat een goed strand hebben ze hier! Met naaldbomen voor de schaduw, een strakke kristalheldere zee en een groene vlag. Letterlijk 13 km verderop, maar net om de hoek. Nog zo'n voordeel van dit grootse kleine eiland: om iedere hoek is het - soms heel letterlijk- heel anders.
