Kloosterleven

Na wederom een warme nacht, werd ik om 7.00 uur gewekt door stemmen. Ik had op deze gewijde plek vurig gehoopt op iets van psalmengezang, galmend tegen de dikke muren en gewelven van het klooster, maar ok: prevelende stemmen van monniken onderweg naar hun eerste mis is ook bijzonder. Zachtjes sloop ik mijn bed uit, om vanachter mijn gordijn te kijken of ik ze al zou zien, aangezien onze kamer uitkijkt op de binnenplaats van het klooster, de weg naar de basiliek. Heel voorzichtig, om de gelovigen niet te storen, schoof ik het gordijn een klein stukje opzij. Wat ik vervolgens zag, overtrof mijn verwachtingen volledig, alleen niet helemaal op de manier waarop ik had gehoopt: een of andere Harry in klustenue was bezig om knalgele borden te plaatsen, met knalrode verboden toegang-briefjes erop geknutseld. Hij moest even timmeren aan het kruis, bovenop het dak, stel je voor dat er een stukje op ons hoofd zou vallen. Ja, je leest het goed: timmeren aan het eeuwenoude kruis. Net zoals zijn collega even besloot om op moderne wijze de bomen te snoeien (motorzaag) en alle andere medewerkers met hun auto om het complex scheurden, om toch vooral alle toeristische voorzieningen snel te openen. Lees: bar, restaurant, bakker, zwembad. Plof. Weg romantisch beeld. Noem me naïef, maar ik had toch echt een ander beeld bij 'overnachten in een klooster'. Dit is gewoon een basic hotel, op een prachtige plek, dat dan weet wel. En in alle hoeken en gaten voorzien van hele vreemde beelden van droevig kijkende mannen en vrouwen met blote borsten en dingen op hun hoofd. Wie daarvan de kunstenaar is, hebben we nog niet kunnen ontdekken, al lazen we wel dat Antoni Gaudi hier een kleine vinger in de pap heeft gehad. Wellicht is dit zijn geniale bijdrage geweest aan dit complex, in combinatie met de glas in lood ramen, goed verstopt achter het groen van de mager onderhouden, maar wel overal trots aangeprezen 'botanical garden'. Bij gebrek aan zingende monniken probeerde ik daar vanmorgen wat verstilling te vinden, maar helaas: hier moest het naastgelegen zwembad even worden bijgevuld. Tja, moet ook gebeuren voordat de hordes bezoekers straks weer aan de poort staan te rammelen, snap ik ook. 

Afijn, ik probeer het maar om te denken: het is natuurlijk ook mooi dat dit complex in deze tijd goed wordt gebruikt en zoveel mensen ervan kunnen genieten. Er is hier ook een school gevestigd, ik hoop toch van harte dat het zwembad in eerste instantie is aangelegd voor de kinderen die hier les hebben. Als tegenprestatie voor het feit dat ze buiten de zomermaanden iedere dag staan te zingen op de binnenplaats. Vast ook niet voor de monniken vrees ik. Luuc en Teun omschreven het al als brute kinderarbeid, maar ja, zo noemen ze het ook als ze de tafel moeten afruimen, dus tot zover de waarde van dat perspectief. 

Ik ga mijn serene plekje op de rots, hoog boven het klooster, onder het kruis (zoekt en gij zult vinden...) zo maar weer eens verlaten en afdalen voor het ontbijt. Al met al was het weer een bijzondere ervaring. Straks toch maar even een plonsje in het zwembad, we zijn er nu toch. En dan door naar de laatste stop op dit prachtige eiland: Finca San Flor.

Naschrift: inmiddels heb ik begrepen dat het meer een pelgrimsoord is, waar vermoeide reizigers (lees: wandelaars en fietsers :-)) hun toevlucht kunnen zoeken. En de koorknaapjes zingen tot de Heilige Maagd Maria, namens alle Mallorcanen....