Baobab-dag

Maandag 25 juli: gisteren was het olifantendag, vandaag moest het leeuwendag worden. Wekkertje om half zes, al is dat nog niet nodig geweest, aangezien iedereen hier rond deze tijd opstaat en we dus meestal al wakker zijn door het gerommel van anderen.
De routine is inmiddels duidelijk, dus tentjes inklappen en go. Zodra de zon de hemel net een beetje rood kleurde reden we alweer, zo rond half zeven, deze keer met een lekkere wortel als pre-ontbijt-snack.

Vier bugs-bunnies, op jacht naar een leeuw.  Zo halverwege ons ritje was daar het geluid waar we zo op hoopten: het diepe gegrom van de koning van het dierenrijk. Of koningin, daar werden we het niet over eens. Volgens Paul grommen vrouwen niet ;-).

Hoe dan ook, een paar grommetjes horen maakt nog geen leeuw zien. Wel zagen we ergens verderop nog gieren bezig met waarschijnlijk een karkas, maar dat was voor ons helaas uit het zicht. Niet lang daarna overstemde het gegrom van onze magen dat van de leeuw en besloten we terug te rijden naar de campsite voor... wentelteefjesontbijt! Dat feestje hebben we ontdekt in Namibie, waar ze bijna geen eetbaar brood verkopen. Hier is het brood eigenlijk te vers, maar nu hadden we eindelijk lekkere droge bammetjes om in het eimengsel te soppen.
Ondertussen was voor ons gevoel het zo'n dertig graden, terwijl we een uurtje daarvoor nog met de verwarming op vol vermogen in de auto zaten.

De leeuwenspeurtocht besloten we te laten voor wat het was, om op pad te gaan naar
'Baines Baobabs', een bijzondere plek, waar wij een bijzonder plannetje hadden. Het was uiteraard ook weer een bijzondere uitdaging om deze plek te bereiken: een half uur heen en terug door diep zand, met rare hobbeltjes, waardoor we alle kanten op geschud werden. Dat is precies drie minuten grappig, de overige zevenentwintig werd het stil in de auto. Maar wat was het de moeite waard! Bomen van 3000 jaar oud op een eilandje temidden van een zoutvlakte. En doodse stilte. Toch wel den klein beetje spijt dat we hier niet ook een nachtje bleven. Maargoed, ik koos nu eenmaal voor een andere plek met baobabs, weer wat meer in de bewoonde wereld; Planet Baobab, nabij Gweta.
Het was evengoed een supergave middag, met prachtige en vooral ook erg leuke foto's.
En ons leuke plannetje lukte ook: op de zoutvlakte leerde bestuurde Luuc voor het eerst van zijn leven een auto; eerst nog wat onwennig, maar al snel vol vertrouwen.

In plaats van foto's van leeuwen, hebben we nu dus een hele baobab-reportage, want ook bij Planet Baobab waren ze prachtig in het avondlicht.
De eerste week was weer even inkomen, maar ik word elke dag een beetje blijer; vanmiddag boodschappen gedaan bij het buurtsupertje in Gweta en mijn eerste geleerde woordjes gebruikt. Het valt me op dat het hier minder makkelijk is om contact te maken en grapjes te maken met mensen dan eerder in Zuid-Afrika en al helemaal vergeleken met Namibië. Die verhalen krijg ik nog niet helemaal los. En ook de mede-reizigers zijn wat ongezellig tot nu toe. Maar tot nu toe rooien we het prima met z'n viertjes en gelukkig hebben we nog even...