Never mess with a lioness!

Zaterdag 6 en zondag 7 augustus.
Vol verwachting rijden we vrijdag dus naar het noorden, het echte 'wilde Botswana' waar we ook nog wilder gaan kamperen. Moremi en Khwai: here we come!

Eigenlijk zijn we van plan om die middag al de eerste rit te maken, maar het is heet, heel heet. De Mankwe-lodge, waar onze camping op afstand onderdeel van is, is precies zoals ik had gehoopt, maar de mannen niet hadden verwacht: prachtige houden dekken, met twee kleine zwembaden en ligbedden met zachte, witte handdoeken. De ogen worden groot en de keuze is snel gemaakt: deze middag doen we niks anders meer dan dompelen, opdrogen, dompelen en luieren op de heerlijk geurende, stofvrije handdoeken. Wat een heerlijke luxe zo middenin de bush.

Die avond kamperen we een paar km verderop, helemaal alleen, in de bush. Een speciale tent op hoogte bevat een complete badkamer, compleet met de bush-douche waar ik al over had gelezen: een zak of emmer met een takelsysteem: vullen met het water op temperatuur van je keuze, omhoog hijsen en douchen maar. Simpel en effectief.

Als het donker wordt, is het wel weer even spannend; deze camping wordt bijna dagelijks bezocht door hyena's, zo wordt ons verteld. We nemen het zekere voor het onzekere: stoeltjes tegen de auto, vuur voor ons en lampen rondom, zodat we kunnen zien wat er gebeurt. Ergens hopen we wel op een bezoekje, we zijn er nu helemaal op voorbereid. Maar er gebeurt niks, het is en blijft doodstil rondom ons. Aan de sporen rondom ons zien we de volgende morgen dat ze er wel degelijk waren, maar er viel weinig te halen; alle etenswaren en leren slippers lagen veilig in de auto.

De volgende ochtend gaan we fris en fruitig op pad. De eerste drie kwartier van de route is nog buiten de poorten van Moremi, maar dat maakt hier weinig verschil; geen bewoning en prachtige natuur. Langs de toegangsweg zien we de gebruikelijke giraffen, olifanten en... wat is dat? Een eenzame leeuw? Nee! Een luipaard! Yes! Die stond hoog op ons lijstje. Het dier ligt onder een boom en precies als we de auto stil hebben gezet, staat hij op, om doodkalm onze richting op te lopen. Zichtbaar een luipaard van het goede leven, zo dik zag ik er nog nooit een. Prachtig.

Wat volgt is een prachtige rit door het park, met een ietwat haastige lunch op een plek die op de kaart staat aangemerkt als 'picknick-plek'. Te zien aan het aantal omgeknakte bomen, de schuurplekken en de resten van wat schijnbaar ooit houten tafels waren, hebben de olifanten deze plek herwonnen op de mens. Ietwat schichtig maken we snel koffie en noedelsoepjes. Ik ben blij als we weer veilig in de auto zitten en we weer ontspannen kunnen lachen om de gangster-aap, die even verderop als een baas tegen een boom geleund zit. Alleen zijn gouden ketting ontbreekt nog ;-).

Die avond slapen we op South Camp. Ook hier doen de olifanten hun best om ons te laten weten wie er de baas is. Twee jonge mannetjesolifanten hebben blijkbaar zin om tumult te maken. Ze hebben het gemunt op de boiler van het toiletgebouw: de bravoure-boys slopen 'm zodat het water eruit spuit en blijven er vervolgens de hele avond brommend en grommend bij in de buurt.
De boodschap is duidelijk: het andere toiletgebouw is voor ons en alle medekampeerders.

Gelukkig zijn die er, evenals de beheerders van het terrein, die hier permanent wonen. Dat geeft toch net wat meer vertrouwen.
Maar evengoed wordt het een roerig, gedeeltelijk slapeloos nachtje. Na een gezellig avondje doorzakken met de britten Mark en Heidi konden we zonder zaklamp de oversteek maken naar onze plek, zo fel scheen de (halve) maan. Het was gewoon echt bijna licht. Het is dan nog rustig, de olifanten blijven in de buurt, maar knakken alleen wat taken en eten rustig hun blaadjes. Om een uur of vier begint het gedonder. Met een grote klap slaat een van de twee donderkoppen de zware deksel van de metalen prullenbak en begint te spelen met het afval. Krak, krak, daar gaat de lege plastic waterfles van 5 liter. Verfrommelen en weer laten uitvouwen, verfrommelen, en opnieuw, en opnieuw. Mijn hart zit in mijn keel, deze bak staat op vijf meter van onze auto, waar net zulke waterflessen in zitten, maar dan vol! Ik durf bijna geen adem meer te halen; wat als de boiler slopen niet genoeg was voor deze verveelde puber-Ellie? Af en toe dommel ik in slaap, om vervolgens weer wakker te schrikken. Voor mijn gevoel duurt het uren voor hij eindelijk het bos in wandelt.

Aan het begin van de zondagochtendrit ben ik dus wel even klaar met olifanten. Dat verandert al snel bij de eerstvolgende waterplaats.
Terwijl we op aanwijzing van een andere auto door onze verrekijkers naar een leeuwin in de verte turen, komen er twee olifanten aanlopen, met tussen zich in een van de kleinste olifantjes die we tot nu toe zagen. Heel klein en vooral ook heel blij; hij (of zij) was aan het rennen, huppelen, spelen, drinken, terwijl zijn mini-slurfje vrolijk heen en weer slingerende en zijn oortjes wapperden in de warme ochtendwind. Zo aandoenlijk!

Uiteraard krijg ik commentaar, dat ik naar dat olifantje aan het kijken ben, terwijl mijn mede-gezinsleden net de tweede leeuwin in het vizier krijgen, en opmerken dat beide katten geïnteresseerd naar de nieuw arriverende zebra's en lechwe's kijken (niet te verwarren met impala's of springbokken, hè Teun ;-).

Inmiddels zitten we allevier op het puntje van onze stoel, omdat het ernaar uit begint te zien dat datgene gaat gebeuren waar we al de hele reis op hopen: getuige zijn van een 'kill'. De omstandigheden zijn perfect en ons uitzicht ook. Vol verwachting zitten we muisstil in de auto, net als de inzittenden van de enige andere auto in de buurt. Totdat.. we in ons ooghoek iets zien gebeuren waar we niet op hadden gerekend. De waterplas is enorm en de ruimte eromheen ook. Toch kiest onze kleine schattige Dumbo'tje ervoor om precies de richting op te rennen waar de leeuwinnen op de uitkijk liggen. Eerst nog dichtbij zijn moeder en tante, maar algauw steeds verder vooruit. Steeds blijer, steeds vrijer, steeds verder vooruit. En: steeds dichter naar de leeuwen toe. Terwijl de moederolifant er op haar dooie gemakje achteraan sjokt. Het lijkt wel een scene uit een natuurdocumentaire, alles wat ontbreekt is de gerustellende stem van David Attenborough. In plaats daarvan hoor ik naast me, ach Sjezus, ach nee. Zelf kan ik inmiddels niet meer praten. Ik durf eigenlijk niet meer te kijken, en tegelijkertijd wil ik het zien. Ik roep om mijn verrekijker, die nog bij de jongens ligt, waardoor zij het hoogtepunt van de film net missen: een grote stofwolk en gegrom, een paar seconden niks en vervolgens het getoeter van een woedende moederolifant die ontdekt dat haar kleintje in gevaar is. Als dit een documentaire was, had ik 'm doorgespoeld, hier is het een kwestie van lijdzaam afwachten, terwijl ik het brok in mijn keel probeer weg te slikken en de tranen uit mijn ogen zit te vegen. Het zal toch niet?! Dit was niet wat ik bedoelde met 'getuige zijn van een kill'. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe het zou zijn geweest om een zebra of impala in doodsnood te zien. En horen ook vooral. Toch denk ik dat ik dat had kunnen relativeren. Maar dit olifantje, nee. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, zien we uiteindelijk tussen het stof en de woeste achtervolging van moeder- en tante-fant weer de contouren van het kleintje en spreekt Teun de geruststellende woorden: "hij leeft nog mam". Tranen van opluchting rollen over mijn wangen en ik zit te trillen in mijn stoel. Sjemig, wat een scène. We zijn er allemaal stil van. Uiteindelijk lopen de olifanten weg, met een timide kleintje in hun kielzog. Die heeft hopelijk zijn lesje wel geleerd: never mess with a lioness!