Ik zie een kangaroe!

Laat gaan slapen (iets met neushoorns en een waterhole) in combinatie met vroeg opstaan en dan dieren gaan spotten is in mijn geval niet echt een goede combi. Hierdoor heb ik iets uit mijn mond laten vallen waar ik waarschijnlijk de rest van mijn leven mee gepest ga worden, of toch zeker nog iedere dag van deze reis. Ik moet toegeven, het was ook best wel een beetje dom: we komen aanrijden bij een vlakte vol dieren, waarbij alles door elkaar loopt. Heel in de verte zie ik iets voorbij springen. En heel even waan ik me terug in Australië: "Ik zie een kangaroe!" Foutje in mijn brein, maar dat had ik natuurlijk NIET hardop moeten uitspreken. De hoon van drie man stortte zich onmiddellijk over me uit: "Een kangaroe? Màhààm!! Hoe denk je dat een SPRINGbok aan zijn naam is gekomen?!". Oepsie. 

Goed, allemaal wakker nu. Slaap uit de ogen en op zoek naar de leeuwen! We hadden namelijk besloten om de route aan te passen: via het westelijk deel van Etosha en de Galton gate naar Kamanjab, In plaats van de gate onder Okakeujo en via Outjo. Het westelijke gedeelte van het park is nog niet zo heel lang geleden weer opengesteld voor publiek en er wordt gewerkt aan de verbetering van de weg. Voor het eerste gedeelte gold dat zeker: netjes gladgetrokken en goed te berijden. Na eenderde van de route waren we echter weer blij met de keuze voor deze 4x4 en de rij-ervaring van Paul: vanaf daar was de weg weer wasbord en zanderig. Hoe zachter je rijdt, hoe meer je wordt gemilkshaked, maar ga je te hard, dan ga je 'lekker driften', zoals de jongens dat glunderend noemen. Het zal geen verrassing zijn dat ik persoonlijk ga voor iets ertussenin. 

Wel echt heel tof, deze route. Het gaf ons niet alleen de kans de leeuwen die we hadden gezien bij Okondeka nog eens op te zoeken (& gevonden, iets westelijker, naast de weg, in het open veld!), maar ook om nog een paar uur langer uit te kijken naar de andere dieren die zo hoog op het lijstje stonden: het luipaard en de wilde honden. Helaas, niet gespot. Daarvoor in de plaats kwam veel ander moois, waaronder hyena's, jonge oryxen, nog eens drie (!) neushoorns en iets van 20 giraffen in een open veld. Magisch. Overigens zagen we er ook een dood langs de weg door een mislukte geboorte. Heel sneu. Maar wel weer heel cool voor de mensen die er later op de dag langs zouden rijden, met het oog op alle aaseters die je dan van dichtbij zou zien. Daar konden wij niet op wachten: met nog ruim 200 km voor de boeg op een 'weg' waar een gemiddelde van 55 flink doorjakkeren betekent, moet je je planning wel een beetje in de gaten houden. Gelukkig lukte dat en waren we na wat mooie stops ruim voor sluiting bij de uitgang.

Na de nodige inkopen (waarbij de dame in de supermarkt me één van de weinige groenten die ik kon vinden, een gele paprika, eigenlijk niet wilde verkopen omdat zij m veel te duur vond - "Are you sure ma-am, it costs 28 dollar! (bijna 2 euro). Shall I put it back for you?") en het nodige gebedel (hoort erbij, maar weer even wennen na vijf dagen Etosha, en ik ben er gewoon niet goed in om mensen weg te sturen die zeggen dat ze honger hebben, dus toch maar weer even terug om broodjes en boter voor ze te kopen), waren we net voor zonsondergang in het kamp. Gelukkig konden we nog even rustig afkicken van de beestenboel in Etosha: hier werd ik tijdens het koken goed in de gaten gehouden door een struisvogel en konden we porcupines (stekelvarkens) van dichtbij bekijken, omdat die hier wordem bijgevoerd door de eigenaar. 

Na een prima nacht nu weer even moed verzamelen om mijn warme slaapzak te verruilen voor de frisse ochtendlucht en te voelen of de natte kleding van Luuc een beetje droog is. Zijn tas hebben we eindelijk, maar vraag niet hoe: de inhoud was doorweekt en geplet, getuige de leeggelopen flesjes douchegel en DEET. Gelukkig hebben we dat laatste nog niet nodig gehad, dat is dan weer een voordeel van die koude nachten!