Race tegen de zon

Superrelaxed hoor, zo'n safari. Beetje rondrijden van waterplaats naar waterplaats, kijken wat je aantreft; in de meeste gevallen genoeg om even te blijven staan. Wat fotootjes maken, een beetje rondkijken en genieten van de ruimte en de stilte. Alleen is het lang niet zo gemakkelijk om deze 'chille' staat te behouden. Waar we de eerste dag s ochtends nog rustig aandeden en 's avonds lekker naar de sterren zaten te turen, lukte dat rustige de afgelopen dagen steeds mínder. Er is gewoon veel te veel te ontdekken en dat werkt ronduit verslavend. Daar zijn we lang niet de enigen in, getuige het aantal mensen dat om zes uur in het koude donker al een ontbijtje staat te koken, om stipt om 7.30 uur (net na zonsopkomst) de poort uit te kunnen rijden.

Wij zijn niet van die ochtendmensen, maar voor alles is een oplossing. Gisteren bestond die voor ons uit een ontbijt van bananen, koekjes en een pak sap in de auto, waardoor we een half uur na het opstaan op pad konden. Het uitvouwen en inklappen van de twee daktenten is voor Paul en Luuc inmiddels een onderling wedstrijdje geworden, waarbij de snelste tijd inmiddels op 4min58 voor het uitklappen en 9min50 voor het opvouwen staat. Ik zeg: lekker blijven 'strijden' mannen!

Ook voor de lunch hadden we een oplossing: die hoefden we niet voor te bereiden, aangezien we alles bij ons hebben. Klein detail: nog wel ingeblikt, aangezien brood hier nauwelijks te koop is. Briljant plan: we konden het tussen de middag gewoon klaarmaken op de picknickplaats middenin het park. Dat het hek niet hoger was dan onze schouders en met een flinke duw omver lag, maakte het plan iets minder briljant. Even goed opletten dus, aangezien onze lunch bestond uit ter plekke gebakken eieren met spek en bonen. Met twee hongerige tieners en het eerstvolgende kamp op ruim een uur rijden, waren de andere briljante plannen op, en dus hebben we het er maar gewoon op gewaagd. Ondertussen hopend dat ons heerlijke maaltje geen al te aanlokkelijke geur zou afgeven voor alles wat zich om ons heen bevond. Gelukkig was de plek erg overzichtelijk en hadden we in de verre omtrek nog geen grote kolossen of carnivoren kunnen ontdekken, dus we zaten evengoed vrij relaxed. En alert, dat natuurlijk ook.

Dat laatste kun je overigens niet van iedereen zeggen die we tegenkomen. Vandaag ook weer zo'n heerlijk voorbeeld. Nergens stapt er iemand uit een auto (gelukkig niet), maar als er midden tussen de struiken (en dus heel onoverzichtelijk) een toiletgebouwtje (long drop, ieuw) staat, zonder hek, stapt iedereen vrolijk uit en gaat even lekker een rondje lopen. Ik bedoel: hoezo?!? Wie bedenkt zoiets? Het zal vast altijd goed gaan, maar doe toch maar niet. Dan stap ik liever op een kale vlakte even de auto uit. Note to Lidy: "Ja mam, we doen voorzichtig, ook als we de jongens voor een mooie foto op het dak van de auto laten klimmen. ;-)"

Dat klimmen hebben we dus welgeteld één keer toegestaan, op een plek waar het echt prima kon, maar desondanks hadden we het beter niet kunnen doen. Sindsdien vraagt Teun bij iedere stop of hij weer op het dak mag, zelfs bij de groep van negen (!) leeuwen die we vanmiddag vonden bij een waterhole op zo'n 100 km van ons kamp, bij Okondeka. 100 km gravelroad met ribbels welteverstaan; het moet natuurlijk nog wel een béétje moeite kosten. Ze waren diep in slaap, met zo te zien goed gevulde magen, maar evengoed, je weet het nooit. Wat een prachtig plaatje trouwens. Anderhalf uur hebben we er gestaan, genietend van alles wat er achter de slapende leeuwen op de (zout)vlakte voorbij kwam. Af en toe met bonkend hart, omdat een impala zich te dichtbij waagde en één leeuwin zich een aantal keer klaar leek te maken voor een sprong. Uiteindelijk toch niet. Te warm en teveel moeite waarschijnlijk.

Om half vijf moesten we echt terug om op tijd terug te zijn in het kamp. Net na zonsondergang (om 18.30 uur) sluit namelijk de poort, en waar heel veel hier met de nodige laksheid gaat, zijn ze wat betreft tijden angstvallig pünktlich (erfenisje van het Duitse koloniale verleden wellicht?). Je zorgt dus wel dat je er op tijd bent. Tja, en met zoveel moois onderweg, is dat nog best een uitdaging. Want een kudde overstekende  olifanten heeft toch echt voorrang. En wie kan het weerstaan om even een filmpje te maken van twee vechtende neushoorns in de avondzon? Wij niet. En zo eindigde ook deze dag weer met een race tegen de zon, met een grote stofwolk achter de auto. We hebben m gewonnen, gelukkig, die race, en samen met al die bonuspunten voor de hyena's, de giraffes, de olifanten, de neushoorns, de leeuwen, de zebra's, oryxen, honderden springbokken, impala's en kudu's en veel, heel veel andere dieren, eindigt ook deze dag weer met een monsterscore.

PS. Voor wie denkt dat we echt niet helemaal wijs zijn: het antwoord op Teuns vraag over dat dak was uiteraard 'nee'. 

PS2. Voor wie zich afvraagt hoe het kan dat ik tijd overhad voor het schrijven van dit verhaal: kamp Halali heeft een prachtige 'waterhole' met verlichting. Vroeg naar bed gaan is hier echt geen optie. Afijn, dat schrijven doe ik dus tussen de bezoekjes van de olifanten, hyena's, jakhalzen en ander prehistorisch prachtigs mét jong (de exacte naam mag ik hier niet opschrijven omdat jullie ze dan wellicht zouden gaan stropen - hele logische gedachte van de Namibian Wildlife Organization). Daar komt geen snelheid, wedstrijdelement of puntentelling aan te pas, maar is voor mij pure ontspanning.

PS3. De tas van Luuc is uiteindelijk vandaag, een week na aankomst, afgeleverd. Hoera!