Port de Soller

Na nog een heerlijke rustige dag, met een korte onderbreking om lieve vrienden van het vliegveld te halen, was het gisteren weer tijd om te verkassen.

Met een beetje pijn in ons hart, dat wel. Zo'n fijne plek achterlaten en dan weer zien wat ervoor in plaats komt, is toch altijd weer even schakelen. Maar we willen meer van het eiland zien, dus Vamos!

Ĺuuc is overigens nog steeds bij ons, in plaats van in El Arenal met vrienden. Er zijn veel verschillende plannen geweest, maar alles hebben we een paar dagen geleden afgezegd. De dochter van vrienden was er en werd er behoorlijk ziek door Covid, Nederland en Spanje kleurden inmiddels rood en voor de terugreis werden tests inmiddels - heel terecht - ook verplicht. Al met al leek het verstandiger voor Luuc om het niet op te zoeken. Vooral niet omdat we zagen wat de gevolgen waren bij onze vrienden, wiens dochter in quarantaine moest en voor wie zij dus naar Mallorca vlogen. We wisten gelukkig wel een fijne plek voor ze daarvoor! Zo konden we toch nog een heel klein beetje helpen om er in deze voor hen stomme omstandigheden toch nog het beste van te maken. 

Maar goed, een nieuwe stek dus, op naar Soller Garden in Port de Soller: kleine houten bungalowtjes in een tropische tuin, vlakbij de grote baai van Soller. Het moet gezegd: een prachtige plek, schattige huisjes, ietwat oud, maar schoon, prachtige yucca's, palmbomen en cactussen en een fijn zwembad. Maar mijn god, wat is het hier héét! Degenen die mij kennen, weten dat het heel wat zegt als ik last heb van de hitte. De baai wordt omringd door hoge bergen, misschien is dat het, of misschien treffen we het gewoon (niet), maar er staat echt amper een zuchtje wind en het kwik is inmiddels gestegen tot boven de 34 graden. Gistermiddag, na aankomst, hadden we er al n beetje last van, maar vandaag is het echt bijna niet te doen. Lang leve de zakken grote ijsklonten, de plafondventilator en de schaduw van de grote olijfboom voor de deur. 

Natuurlijk zijn we vanmorgen evengoed naar Soller geweest, want hitte hoort er ook gewoon bij. Het werd wel een wat korter bezoekje en we hebben dankbaar gebruik gemaakt van het feit dat een van de specialiteiten hier sinaasappel-ijs is. Naast de café con leche stond er om kwart voor twaalf vanmorgen dus een overheerlijk bak citrusijs bij ons op tafel! 

Een ander voordeel van de hitte, is dat iedereen s avonds extra tot leven komt. Dit tot grote vreugde van Luuc, die na het voor hem saaie Sant Elm en de teleurstelling van bij zijn ouders moeten blijven, met lichtjes in zijn ogen rondliep in de grote baai, met tal van bars en restaurants. Niet alle bars waren overigens 'family-proof' in zijn ogen, maar uiteindelijk hebben we toch nog gezellig mocktails gedronken op de loungebanken van een terras waar hij wél met ons gezien wilde worden. 

Keus genoeg, het is hier flink toeristischer. Wat mij betreft echter wel op een goede manier. Geen Cala-d'Oriaanse toestanden hier gelukkig, gewoon leuk.

Dat hier wat meer mensen zouden zijn, hadden we overigens onderweg hierheen al in de gaten. Na de fijne lunch en betrekkelijke rust in Port des Canonges, een paar dagen geleden, besloot ik het er gisteren nogmaals op te wagen, maar dan een paar baaien verderop, tussen het drukbezochte Valldemosa en Deia, twee op het oog prachtige dorpen. Ik had gelezen dat hier een allerschattigst strandrestaurantje zat en dacht dat we daar misschien wel konden lunchen.

Paul stuurde wederom met grote souplesse de auto van een haarspeldbochten-weg af, maar al snel werd ons duidelijk dat het hier iets andere koek was. Wàt een auto's, en dus: wàt een mensen! Geen parkeerplek te vinden natuurlijk, dus we besloten al snel dat dit m niet ging worden. De drukte opzoeken was namelijk een van de dingen die we nadrukkelijk niet gingen doen deze vakantie. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Wat voor fantastisch liepen wij dan mis in dit overbevolkte Cala de Deia? Teun en ik zijn nog even naar beneden gelopen, maar hebben de reden van de massale toeristenstroom niet kunnen ontdekken: een klein, rotsig stenenstrand, boordevol mensen en weliswaar een schattig restaurantje, maar daar zijn er hier wel meer van. Hoog tijd om er daarvan één op te gaan zoeken, wegwezen hier! 

Met die lunch is het uiteraard prima gelukt, want dit eiland barst van de fijne restaurants op idyllische plekjes, daarvoor hoef je echt niet tussen de meute te zitten. En als ik daar dan al tussen zou moeten zitten, dan nog liever tussen een meute Spanjaarden dan Duitsers, Engelsen en Nederlanders ;-). 

PS. Wie nog een leuk restaurantje in Port de Sollèr zoekt: Sol Y Sombra, 100 meter achter de baai. Topstek.

PS2: Dankjulliewel voor de leuke reacties onder de blogs, heel leuk om te merken dat het gelezen wordt! ☆ Met name natuurlijk door vaste lezer Wil ♡ Xxx