Poepverhaal

Na een heerlijke oli-lanter-fant-dag, waarbij er behalve grote bulls ook nog geruisloos een kudde dames met kalfjes voorbij kwam rennen, schoven we 's avonds heerlijk aan bij het buffet.
Leuk om weer wat andere reizigers te spreken. Veel verder dan het delen van de route kwamen we overigens niet, want er gebeurde steeds wel weer iets bij de olifanten wat onze aandacht afleidde.
Al snel zaten we weer bij het vuur. Hier gelukkig wel met n draadje ertussen, toch net wat relaxter, als je zó dichtbij van die enormea kolossen zit. Op zo'n kleine afstand ervaar je ook de enorme ruften die die beesten laten. Dat, in combinatie met de vrij bungelende 'tweede slurfen', 'vijfde benen', of zeg maar gewoon enorme roze lullen (soms tot bijna op de grond), zorgden steeds opnieuw tot grote hilariteit. Poep, plas en piemel-humor komt op dit soort momenten ook bij volwassenen weer naar boven.

Overigens had Luuc 's avonds laat nog wel baat bij de eerdere analyse van de poep- en plas-gewoontes van onze vrienden. Hij was als laatste blijven zitten, wat resulteerde in een wat onaangename stare-down met een chagrijnige bull met diarree. Toen de ongemakkelijke situatie minuten later ten einde was, dacht Luuc veilig terug te kunnen lopen naar zijn tentje. Een stuk van een meter of 50, onbeschermd en in het pikkedonker. Al gauw merkte hij dat hij op afstand werd gevolgd. Zoals eerder gezegd, je hoort ze niet, maar deze jongen verraadde zichzelf vanwege zijn darmproblemen. Luuc wachtte in het toiletgebouw, maar de olifant deed hetzelfde, net daarbuiten. Toch behoorlijk intimiderend. Uiteindelijk nam Mister Spetterpoep net genoeg afstand om Luuc doorgang te geven, maar hij bleef zo dicht in de buurt van het kleine tentje op de grond, dat Luuc uiteindelijk toch maar besloot om in de daktent te kruipen. Het blijft steeds serieus opletten, want het zijn toch echt geen circusbeesten, zelfs niet hier in Elephant Sands.

Na deze avontuurlijke nacht, lag de waterplas er 's ochtends weer verlaten bij, wat ons de tijd en rust gaf om op te starten en in te pakken. Een goede basis voor de volgende rit: 300 km richting Kasane, één saaie, lange kaarsrechte weg, die op sommige plekken in het niets leek te eindigen. Maar altijd met de kans op wild. Beetje alsof je aan het safaririjden bent met 120 km per uur ;-). We zagen inderdaad de olifanten waarvoor langs de weg regelmatig gewaarschuwd wordt.

Op de volgende stek. Senyati River Camp, waren we ook weer blij met onze tent-opzet-routine, waardoor er meer tijd overbleef voor onze favoriete bezigheid: olifantjes kijken, hier zelfs op ooghoogte, met dank aan een ondergrondse tunnel tot vlakbij de drinkplaats.

En ook hier weer een olifant die over de camping liep te struinen. Maar hij was niet de enige; tijdens de braai hoorden we namelijk ineens ook geluiden van hyena's vlakbij en dachten we ook een schaduw in het kamp te zien. Dat geeft weer een nieuwe dimensie aan bbq met sfeerlicht; schijnsel van zaklampen rondom ;-).