Paul babbelt met collega's

Donderdag 21 juli. We hadden vandaag 450 km af te leggen: zo'n 250 km naar de grens, via Polokwane. Een rit door een kaalgekapt, dor gebied, terwijl er een dik wolkendek boven ons hing. Overal half afgebouwde huisjes, overal flarden plastic, overal troep.
En niet te vergeten: overal houtvuurtjes. Het zonnetje in mijn hoofd maakte ook even plaats voor een donkere wolk.
Ook Paul deelde zijn minder vrolijke gedachten: "Europa zou beter kunnen investeren in een goed elektriciteitsnetwerk hier, zodat iedereen elektrisch kan koken, dat zou een hoop stikstofuitstoot schelen."
Europa ja, want hier krijgen ze het niet voor elkaar. In Johannesburg wordt zelfs iedere dag in verschillende delen van de stad alle elektriciteit een paar uur uitgeschakeld, om het beter te verdelen. Allemaal een beetje, en dus eigenlijk net niks. Net als de honderden stalletjes en hutjes waar we langsrijden, allemaal in een poging om iets te verdienen, en daarmee ook allemaal net te weinig. Het zal aan mijn stemming op het moment hebben gelegen, maar ik moest er een paar keer diep van zuchten. Zo perspectiefloos...
Zelfs de namen van de dorpjes zijn erop aangepast. In plaats van 'Geluk' of Mooirivier' reden we hier langs 'Saaiplaats' en 'Vlakfontein'. Treffend.

Nou goed, weer even omschakelen naar een positievere mindset. Het enige wat we kunnen doen is onze bescheiden bijdrage leveren aan de economie. Dat lukte s morgens alvast weer uitstekend.

Om te beginnen bedacht ik me tussen de krakend verse lakens van The Pennefather in Haenertsburg (top-stop!) ineens dat er invoerbeperkingen gelden voor Botswana: geen zuivel, uien, vlees, groenten. Deels vanwege mond- en klauwzeer, deels om de eigen boeren meer afzetmarkt te geven. Wist ik wel, maar even niet meer aan gedacht. Lekker snugger. Laten we maar zeggen dat degene die de huisjes schoonmaakt de komende week zelf geen fruit en eieren hoeft te kopen. Wij hadden net groot ingeslagen voor onze wentelteeftjes-ontbijtjes. 48 grote verse Afrikaanse eieren lieten we achter in Haenertsburg, boehoehoe.
Het diepvriesmaal (curry's en bobotie) dat we meenamen bij het restaurantje aldaar (waar we echt meer dan heerlijk aten), namen we wel mee. Dat afscheid was te moeilijk: met recht soulfood. We scharen dat dit onder de categorie gekookt vlees, dat mag wel.

Onderweg mocht Paul ook weer even stoppen om met zijn collega's te babbelen. Het aan kant zetten van auto's met witte mensen lijkt hier de nationale politie-hobby. Nu schenen we niet volledig gestopt te zijn op de kruising. De diender keek heel boos en streng en sprak over een boete van 2000 Rand, ruim 120 euro. Ja, doeiiii.
Je kunt het altijd proberen natuurlijk, maar zulke domme toeristen zijn we nou ook weer niet. Terwijl om ons heen allerlei dropjes van chauffeurs de meest bizarre capriolen uithalen, zou een van de beste chauffeurs in de wijde omtrek moeten dokken. Liefst contact ter plekke uiteraard. Op z'n zachtst gezegd bijzonder.
Paul bleef kalm en vriendelijk, de jongens toverden ondertussen geroutineerd de nodige papieren uit de tas. Overigens maakt ons eigen roze plasticje hier geen indruk. Het 'Internationale rijbewijs': een papiertje met een pasfoto en wat stempels, wat je voor 30 euro bij de ANWB koopt, echter wel. Dat ding heeft z'n geld nu al opgebracht.
De vraag waar we dat inmense bedrag mochten gaan betalen, kwam zichtbaar onverwacht. "Wel 20 km verderop, ver hè!" Ja, best wel, maar als dat wat het is, dan is dat zo, antwoordde Paul droog. Je zag de beste man denken: Hmm, Ok, geld-aftroggel-poging officieel mislukt; "Ok. Ok, I'll let you go." We mochten door. Zonder boete.

Vanaf daar werd het weer leuker. Lichtere lucht, lichtere stemming. En een fijne koffiestop in een 'padstal', altijd gezellige plekken. Deze keer met twee praatgrage dames, één met een dochter in Inverness, Schotland. Laten wij daar in de buurt nou net eind augustus op familiebezoek gaan. It's a small world, we hadden er met gemak de hele middag kunnen zitten, maar nee: Botswana was waiting for us!

Nog 30 km, met nogmaals een politiecontrole. En wederom deed het ANWB-papiertje z'n werk..
Daarna volgde de grens. Altijd n beetje gedoe, zeker met dames die door hun mondkapje heen in Afrikaans-Engels tegen je praten, lastige communicatie. Maar een uurtje later was alles geregeld en reden we zowaar Botswana in! De bosjes zijn nog steeds hetzelfde, evenals de weg, met hier en daar een pothole. Alles prima te doen, totdat we enorme dikke regelwolken zagen verschijnen. Niet veel later begon het te stortregenen. Ai. Kamperen in de regen, daar hadden we niet op gerekend! Ach ja, gelukkig lopen wij niet op pantoffels, zoals sommigen hier.

First things first. Na een snelle tank-, boodschappen- en pin-stop in Palapye (nieuwe eieren ;-)), waren we in ieder geval weer geheel zelfvoorzienend. Voelt toch lekkerder om alles weer aan boord te hebben! Op naar Paje River Camp, waar het gelukkig droog was en bleef, en we een geweldige avond aan het kampvuur hadden met Pule, de eigenaar van deze mooie plek. Hj startte zijn eigen onderneming in 2018 en had het erg moeilijk de afgelopen jaren. Maar zijn 'happy place' begint weer te lopen en we waren blij bij hem te gast te mogen zijn en te praten over zijn en ons land en leven. Goed begin hier.