Oneindig lange reisdag

Vrijdag 22 juli, een week onderweg. Een week eerder om deze tijd stonden we in de rij op Schiphol. Nu in een tentje met de geluiden van huilende jakhalzen en koekeloerende hanen. Heel veel hanen. Nog geen groot wild hier.
Wel wat verontrustende geluiden in de vroege ochtend. In Nederland zouden we denken aan vuurwerk, hier ging het toch echt om mitrailleurschoten. Paul en ik keken elkaar even verschrikt aan, maar gezien de hoeveelheid salvo's kon het eigenlijk maar twee dingen betekenen. Ofwel er was een burgeroorlog uitgebroken, ofwel er was een militair oefenterrein even verderop. Net als in het vliegtuig is het dan altijd handig om even te kijken naar de reacties van het personeel. In dit geval was Pule nog fluitend bezig met betonstorten, dus het oefenterrein leek ons de meest logische optie, wat hij later met een grote glimlach bevestigde: "Ik had het even moeten zeggen, maar dacht dat jullie het zelf wel zouden begrijpen."
Haha. TIA.

Rond een uur of half tien waren we weer ingepakt en vervolgden we onze weg, richting onze volgende stop: Boteti River Camp. Zo'n km of 450, en dus weer een flinke rit, maar er zit hier weinig anders op, gezien het geringe aantal mogelijke overnachtingsplaatsen. Na de lange saaie uren gisteren, hoopten we op iets meer afwisseling. Tevergeefs. Urenlang een kaarsrechte weg, met links en rechts bosjes, heel weinig ander verkeer, maar wel de nodige potholes en af en toe een ezelkarretje. Enneh: koeien en geiten. En ezels. Heul, heul veel ezels. Oppassen geblazen dus, aangezien je hier op de meeste stukken 120 km per uur mag rijden. Wat we overigens lang niet altijd haalden, met onze volgeladen Hillebrand.

Tot frustratie van de jongens, moesten we ook nog stoppen in Letlhakane, om onze parkfees voor Nxai-pan te betalen. Althans, zo was ons verteld. Het kantoor vinden zou 'very easy' moeten zijn: "right across the Spar", aldus Pule. Of zei hij nou toch Spaaa? We twijfelden oprecht, want tegenover de Spar was niks te zien wat op een overheidsgebouw leek. Of, eh, lag dat wellicht aan onze verwachtingen ;-). Ja dus, want in het aftandse gebouw, verscholen achter verkoopstalletjes, huisde wel degelijk het 'kantoor' van de nationale instantie die over de betaling van de parkgelden gaat, de DWNP. Maar ja, TIA zei ik al eerder hè: na een kwartiertje wachten (valt nog mee) bleek dat we niet konden betalen omdat de beste man geen bonnetjes had ontvangen. Of toestemming om die uit te schrijven. Of zoiets althans. Betalen moesten we maar proberen bij de ingang van het park. Ok, dan maar extra pinnen. Immers: Cash is King!

Het tweede helft van de rit was zo mogelijk nog oneindiger. Nog nooit zo blij geweest met een bordje dat aangeeft dat je de weg af mag. Slingerend tussen de hutjes door, met enthousiast zwaaiende kinderen, kun je je niet voorstellen waar je dan vervolgens terecht komt, in deze 'middle of nowhere': een compleet ingericht luxe kamp, met restaurant, bar en dek met uitzicht op de rivier. Fantastisch, dat mensen zoiets kunnen bouwen, op zo'n plek. Het kost wat, maar dan heb je ook wat ;-).

Het geluid van de kikkers is hier s avonds overigens oorverdovend. Lekker slaapliedje.

Morgen maar even lekker bijkomen hier, misschien zelfs met een plonsje in het zwembad. Ja. Echt.