Een dag vol spontane ontmoetingen

Maandag 5 augustus

De gevreesde koude nacht bij Kalkofen Lodge viel nog alleszins mee. En als je dan om zeven uur al iemand bezig hoort met het opstoken van het vuur voor de douche, is opstaan geen straf. Helaas is een warme douche voor Luuc en Teun geen reden gebleken om hun warme holletje te verlaten, dus zetten we iets anders in: een pannenkoekenontbijt! Dat werkt altijd goed en is evenmin een straf om te doen: lekker bezig in de frisse lucht met een opkomende zon in je rug...

Dan gaan we weer op pad, zonder te weten wat deze dag zal brengen. Mooie ontmoetingen, zal later blijken.

Tijdens een reis als deze ontmoet je veel mensen en maak je veel praatjes. Soms monden die praatjes uit in gesprekken en sommige van die gesprekken maken indruk. Vandaag hadden we drie spontane ontmoetingen: met Joseph, bewaker van de Nauta-dam, met Wally en Meissie, het lieve echtpaar dat eigenaar is van de Canyon Farm Yarden èn last but not least met de oryxen bij de Canyon Road House. Die laatsten waren helaas niet zo spraakzaam, maar maakten wel veel indruk! De hoorns van dit dier zijn namelijk behoorlijk lang, puntig en dus indrukwekkend, en anders dan bijvoorbeeld een kudu of eland weet ie ze heel doeltreffend te gebruiken. Voor je het weet ben je eraan geregen als soort van shaslick, zeg maar. Gelukkig was deze oryx gewoon vredig aan het grazen van het groene gras rondom het zwembad; een veel belangrijker bezigheid dan het spiesen van de familie Lescrauwaet. 

Maar nog even terug naar de ontmoetingen. Het verhaal van bewaker Joseph was droevig: Duitse vader, Nama moeder, vader weg en hij als halfbloed daarna verstoten door Nama-stiefvader. Dochtertje verloren en nu een baan als bewaker, lees: de hele dag in een betonnen hokje zitten op een verlaten plek, die op zich prachtig is, maar door het ontbreken van bewegwijzering door bijna niemand wordt bezocht. En nog triester: alle aanplant is door de droogte verdord, terwijl er in het stuwmeer toch voldoende water is. Maar op mijn vraag waarom hij er dan niet voor zorgde, kwam het 'volkomen logische' antwoord: dat is niet mijn baan ma'am, ik ben bewaker. De beheerders van deze plek zijn drie jaar geleden vertrokken. En vervolgens zo'n grote glimlach dat er eigenlijk ook niets meer tegenin te brengen valt. Zucht....

Hoe anders het kan, zagen we een paar kilometer verderop. Daar stonden zoveel creatieve, grappige borden langs de weg, dat we bijna wel móesten stoppen, ook al hadden we dat op zich net gedaan. Maargoed: tijd zat, dus waarom ook niet. Wij blij dat we dat besluit hadden genomen! Wàt een bijzondere plek ook weer en wàt een vriendelijke mensen. Vreselijk gelachen en vreselijk onder de indruk van wat deze mensen gemaakt hebben van deze afgelegen plek. En hoe ze hier toch bezoekers weten te trekken, als tegenhanger tegen het verlies van vele koeien vanwege de aanhoudende droogte de afgelopen jaren. Na een uurtje koffieleuten wordt het helaas toch tijd om verder te gaan en na een dikke knuffel en een cadeautje van Wally voor Luuc en Teun, vervolgen we onze weg. Dat compenseert weer wat met het door mij aan Jospeh weggegeven pak lievelingssap en de lievelingskoekjes van de jongens :-).

Wat een toffe dag weer en wat een toffe overnachtingsplek bij de Canyon Road House. Het gaat maar door...