Een dag met een gat

Eigenlijk zeiden wij vroeger thuis altijd 'een dag met een gaatje', om aan te geven dat de dag veel sneller voorbij is gegaan dan je had voorzien. Maar vandaag kan ik gerust spreken van een dag met een gat. Heus niet erg voor een keer en toch voelt het dubbel; zo vaak komen we hier niet.

Het komt ook door ons nieuwe onderkomen. Hoewel de luxe van het appartement heerlijk is, ben je er gelijk ook wel een beetje 'uit'. Je ziet geen mensen, je hoort geen vogeltjes, je ruikt geen vuurtjes. De jongens missen dat allemaal totáál niet. Eén van de nu al legendarische puberquotes van Luuc: "Ja, best leuk hoor dat kamperen, maar als ik hier onder twee dekens op mijn bed lig, met vier streepjes Wi-Fi en zeven kussen in mijn rug, dan denk ik: ik red me hier prima." Pfffffft, mag ik een teiltje...

Na een avondje bankhangen en een ochtendje uitslapen en lanterfanten, vinden Paul en ik het welletjes. Om half twaalf die auto in en GO! Helaas is de eerste stop de garage, waar we (lang verhaal kort) ruim twee uur zoet zijn en morgenochtend om 7.30 uur terug 'mogen' komen. Pfft. Maar, niet zeuren, dit zijn luxe 'problemen'. En toch: een béétje jammer dat we op een half uurtje na de laatste rondleiding in het Fossil Park hebben gemist. Ach ja, morgen weer een dag.

De jongens gaan het liefst in één streep terug naar de dekens, Wifi en kussens van Langebaan, maar Paul en ik spreken een veto uit: op z'n minst met een kleine omweg. Nu zijn omwegen hier nooit klein, maar dat hoeven de jongens niet te weten ;-).

We besluiten een 'stukje' langs de kust omhoog te rijden richting Eland's Baai, maar dat hebben we na zo'n 20 km wel gezien. Beetje à la Deense kust: mooi, maar veel van hetzelfde. Plan B: afslag naar rechts richting het alom bekende (not) Aurora. Gravelroad die n beetje glibberig is geworden door de vele regen vannacht. Lekker. Paul kan zich weer even uitleven. Het gehucht Aurora stelt niet veel voor, behalve dan dat het ons weer een heel andere kant van het leven hier laat zien. De kerk is in dit gehucht het middelpunt en de landerijen eromheen leveren voldoende inkomsten, aan de bescheiden, maar verzorgde huisjes te zien.

Net als we een colaatje drinken voor de deur bij 'Handelshuis Aurora' (de Afrikaanse winkel van Sinkel - alles is er te koop), is er schijnbaar pauze op school. Een grote groep kinderen van alle leeftijden bestormt nog net niet het winkeltje. Allemaal lachend en blij. En allemaal kopen ze iets lekkers voor zichzelf. Teun let goed op; de roze zakjes zijn het meest populair. Die wil hij proeven. Van het statiegeld van zijn colaflesje kan hij zo'n zakje kopen. 1.30 rand, oftewel zo'n 10 cent. We proeven. En snappen het: een beetje vreemd, maar wel lekker, die chili-puffers. Héél even voelen we ons net iets minder een buitenstasnder. En, veel waardevoller: we zien hoe het leven hier ook kan zijn. Met een heel ander gevoel dan gisteren om deze tijd vervolgen we onze weg, dankbaar dat we ook deze ervaring met ons mee mogen nemen.

Het verzacht de harde werkelijkheid niet, maar zet er voor mij wel iets náást. Deze omweg was niet voor niets.

PS. Iets met 'karma is een vis' (dank Teun): tegen de tijd dat we dankzij de omweg-veto eindelijk boodschappen gingen doen (18.03), was de wijnverkop nèt 3 minuten gesloten. Dat je het dan gewoon kunt pàkken, maar bij de kassa niet mag afrekenen. Boehoe...