Manuel Antonio
11 augustus 2017 - Nationaal park Manuel Antonio, Costa Rica
Als íedereen, maar dan ook werkelijk íedereen zegt dat je iets niet mag missen, ook al heb je er zelf geen echt enthousiast gevoel bij, wat doe je dan? Eerlijk gezegd waren we er in eerste instantie voorbij gereden, maar toch bekroop ons zo langzamerhand het gevoel dat een bezoekje aan Manuel Antonio National Park gewoonweg niet op ons lijstje kòn ontbreken. En dus zetten we woensdag wederom de wekker, om de 60 km in ruim 1 uur 'even' te backtracken. Daar aangekomen krijgen we spontaan stress. Wacht even...zijn we nog steeds in Costa Rica?! Pura Vida was het toch? Het lijkt godsamme Egypte wel; nadat we vanaf 1 km voor de ingang al slalommend om de parkeerwachten het echte parkeerterrein hebben bereikt, begint het verkoopfeest pas echt: gids nodig? water? gekoelde kokosnoot? dierengeluid-fluitjes? (stuk voor stuk al voorgesabbeld om te laten horen hoe ze klinken), echt geen gids? tickets dan? nog meer water? mango? ananas? misschien nu dan wel een gids? We blijven vriendelijk lachen en slaan ons er vrolijk doorheen, om bij het kaartjesloketje even vrolijk te horen te krijgen dat we de tickets bij de bank hadden moeten kopen, nèt voorbij alle verkopers. Ja tuurlijk joh, doen we, geen punt hoor. Kwestie van gewoon vriendelijk blijven lachen en vooral niet 1 seconde de indruk te geven dat er een mogelijkheid bestaat dat je je bedenkt. Het grote verschil met Egypte is dat er op ons vriendelijke nee ook gewoon een vriendelijke 'have a good day' wordt geantwoord.
Als we in de ticketrij staan kijk ik eens rustig om me heen en realiseer me dan dat we wellicht 'slightly overdressed' zijn; met het avontuur in Carara nog vers in gedachten hebben we onze regenwoudoutfit weer aan: bemodderde wandelschoenen, afritsbroeken voor de mannen en een iets andere jungle-proof lange broek voor mij. De mensen om ons heen zijn jungleproof op een andere manier: ik zie bijna alleen maar korte broekjes, topjes en leuke gympies of teenslippertjes. Huh? Gaan die hetzelfde doen als wij?!
Zodra we door de poort zijn, snap ik het...Het 'junglepad' is een vlakke, 15 meter brede grindweg die in één streep naar het strand loopt, met om de 10 meter een gids en een horde mensen die allemaal een poging doen om een glimp op de vangen van het zoveelste gespotte beest (Wat in sommige gevallen een minuscuul sprinkhaantje of krabbetje blijkt te zijn; met het blote oog prima te zien, maar door de gidsen met hun mega-Swarovski-telescopen tot monsterlijke afmetingen uitvergroot.) Wat een vertoning, wat dóen we hier?! Gelukkig komt het antwoord al snel: de eerste luiaard is in zicht! Die hadden we nog niet gezien en kan dus worden afgesleept op de lijst. Helaas telt ie niet voor de dierenbingo, want zelf dieren spotten lijkt er hier niet in te zitten. Of toch wel? Als aan het eind van het pad iedereen naar rechts gaat, en alle gidsen terug naar de ingang, gaan wij links. En dan wordt het ineens weer een stuk leuker: hier is het rustig en komen onze sneldrogende outfits goed van pas: vijftig treden omhoog naar het uitzichtpunt is hier goed voor dezelfde hoeveelheid zweet als 10 km rennen in Nederland. Maar wat een uitzicht en wat een gave 'hike': we zien o.a. hoog in de bomem capucijnaapjes en -hoera hoera!- eindelijk de felbegeerde doodskopaapjes! Alleen begrijpen we niet waarom wij de enige zijn die ervan onder de indruk zijn. Passerende wandelaars glimlachen even beleefd op Teuns' waarschuwing stil te zijn en aanwijzingen waar te kijken en lopen vervolgens gewoon door! Ook op dit raadsel volgt niet veel later een antwoord (en we snappen ook waarom overal stond dat we de apen niet mochten voeren): bij de picknickplek achter het grote (en eerlijk-is-eerlijk: werkelijk prachtige) strand wemelt het van de wasberen, neusbeertjes èn: capucijnaapjes, op nog geen halve meter afstand. Wat een grap. Even voelen we ons een beetje suffies, maar dan besluiten we dat zelfontdekte, schuwe aapjes toch het allerleukst blijven.
En als de meute weg is, we als een van de laatsten nog op het prachtige strand zijn en op de terugweg nog twee luiaards in één boom zien, snappen we heel goed waarom we dit niet mochten - en ook echt niet hadden willen - missen...
Als we in de ticketrij staan kijk ik eens rustig om me heen en realiseer me dan dat we wellicht 'slightly overdressed' zijn; met het avontuur in Carara nog vers in gedachten hebben we onze regenwoudoutfit weer aan: bemodderde wandelschoenen, afritsbroeken voor de mannen en een iets andere jungle-proof lange broek voor mij. De mensen om ons heen zijn jungleproof op een andere manier: ik zie bijna alleen maar korte broekjes, topjes en leuke gympies of teenslippertjes. Huh? Gaan die hetzelfde doen als wij?!
Zodra we door de poort zijn, snap ik het...Het 'junglepad' is een vlakke, 15 meter brede grindweg die in één streep naar het strand loopt, met om de 10 meter een gids en een horde mensen die allemaal een poging doen om een glimp op de vangen van het zoveelste gespotte beest (Wat in sommige gevallen een minuscuul sprinkhaantje of krabbetje blijkt te zijn; met het blote oog prima te zien, maar door de gidsen met hun mega-Swarovski-telescopen tot monsterlijke afmetingen uitvergroot.) Wat een vertoning, wat dóen we hier?! Gelukkig komt het antwoord al snel: de eerste luiaard is in zicht! Die hadden we nog niet gezien en kan dus worden afgesleept op de lijst. Helaas telt ie niet voor de dierenbingo, want zelf dieren spotten lijkt er hier niet in te zitten. Of toch wel? Als aan het eind van het pad iedereen naar rechts gaat, en alle gidsen terug naar de ingang, gaan wij links. En dan wordt het ineens weer een stuk leuker: hier is het rustig en komen onze sneldrogende outfits goed van pas: vijftig treden omhoog naar het uitzichtpunt is hier goed voor dezelfde hoeveelheid zweet als 10 km rennen in Nederland. Maar wat een uitzicht en wat een gave 'hike': we zien o.a. hoog in de bomem capucijnaapjes en -hoera hoera!- eindelijk de felbegeerde doodskopaapjes! Alleen begrijpen we niet waarom wij de enige zijn die ervan onder de indruk zijn. Passerende wandelaars glimlachen even beleefd op Teuns' waarschuwing stil te zijn en aanwijzingen waar te kijken en lopen vervolgens gewoon door! Ook op dit raadsel volgt niet veel later een antwoord (en we snappen ook waarom overal stond dat we de apen niet mochten voeren): bij de picknickplek achter het grote (en eerlijk-is-eerlijk: werkelijk prachtige) strand wemelt het van de wasberen, neusbeertjes èn: capucijnaapjes, op nog geen halve meter afstand. Wat een grap. Even voelen we ons een beetje suffies, maar dan besluiten we dat zelfontdekte, schuwe aapjes toch het allerleukst blijven.
En als de meute weg is, we als een van de laatsten nog op het prachtige strand zijn en op de terugweg nog twee luiaards in één boom zien, snappen we heel goed waarom we dit niet mochten - en ook echt niet hadden willen - missen...
Toch een mooi verhaal.