Costa Rica is super relaxed, nu wij nog! Van Quebrada Ganado naar Uvita

We slapen nu al drie nachten in Tucan Hostel Uvita, van de vier in totaal. De belangrijkste reden dat ik deze plek had uitgezocht (behalve dat de term 'cheapie' me wel aansprak), is het backpackers' sfeertje van deze plek; heel relaxed, met kamers rond een gemeenschappelijke ruimte, waar een rijtje super relaxte hangmatten hangen. Allemaal heel 'chill' dus. Tuurlijk. Zeker. Als we dan ook nog eens de tijd zouden hebben (nemen) om daar ook gebruik van te maken! Maar op de een of andere manier komt het er gewoon niet van; ondanks ons (op papier) véél relaxtere reisschema en de kleinere afstanden die we moeten afleggen in vergelijking met vorig jaar, is toch iedere dag veel te kort.
Neem nou maandag, de dag dat we hier (uiteraard alweer bijna in het donker) aankwamen. Die ochtend zaten we om zeven uur aan het ontbijt in de jungletuin bij de geweldige Selva Color Ecolodge. De tassen zaten al in de auto, zodat we om 8.00 uur voor de poort konden staan en de ochtend konden benutten voor Catara NP, ons eerste echte National Park, en bewust een relatief klein gebied, zodat we niet in de verleiding zouden komen om er te lang te blijven hangen. We waren immers onderweg! Maar ja, als je onder ieder blaadje en achter iedere boomwortel de meest fantastische dieren kunt tegenkomen, is dat natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. En met een topsnelheid van twee stappen per minuut, omdat er nu eenmaal héél serieus gekeken wordt door de mannen, kan een rondje van 1.4 km dan toch gemakkelijk twee uur in beslag nemen. Niks aan de hand, zou je denken: met gemak om kwart over tien het park weer uit. Euh... nee dus. Want als blijkt dat een van de gidsen die we al liefkozend Masterspotter Chubby Buddy hadden gedoopt met een ander groepje naar een 4 km verderop gelegen gedeelte van het park gaat, spreken de jongens hun veto uit: erachteraan! Het is gewoon een verslaving; alsof twee slangen, gifkikkers, toekans, grote spinnen en wandelende takken nog niet genoeg zijn, zetten we de achtervolging in, zodat we op gepaste afstand kunnen meekijken waar de ara's en apen te vinden zijn. Normaal gesproken vinden we het het allerleukste om zelf iets te ontdekken, maar dit heeft ook wel wat: in dit gedeelte van het park is het nog een stukje ruiger en vooral: glibberiger. Ik voel me net een soort Indiana Jones. Chubby buddy vindt zijn weg razendsnel en het duurt niet lang voordat hij en zijn groepje zijn opgeslokt door het regenwoud... Shit, wat is nu het pad? Tien stappen later staan we bijna tot onze enkels in de prut, worden we omsingeld door wolken muggen en ziet het er niet naar uit dat onze achtervolging geslaagd is (maar hebben we wel weer ara's gezien). Ik spreek mijn veto uit voor de aftocht, en dat is maar goed ook, want twee uur 's middags is toch echt ruimschoots lunchtijd. Uren later dan gepland maar wel alweer een geweldige ervaring en vele prachtige foto's rijker vervolgen we onze weg naar Uvita, waar we tegen half zes arriveren, de auto uitladen en iets eten in het Italiaanse (!) ristorante van de hostel, om vervolgens om half negen ons bed in te storten.
De volgende ochtend maar even rustig aan doen dan. Maar nee: net als we om 8.30 uur willen beginnen met het ontbijt, komt iemand ons vertellen dat het NU het moment is om naar het strand te gaan, aangezien het NU laag water is en het gedeelte van het strand waar Uvita beroemd om is ('de walvisstaart') NU droog ligt: dit willen we toch niet missen?!? Nou, eh, nee. Maar echt in beweging komen lukt ook niet. En dus komen we pas op het strand aan tegen de tijd dat de vloed al zo hoog is dat we 'het' gemist hebben. Nou ja, lekker belangrijk, het is hier evengoed mooi. Klein detail is alleen dat we in onze gefaalde poging om toch nog een beetje op te schieten maar één fles water hebben meegenomen. Dat was dus nou net wèl lekker belangrijk. Nou ja, dan toch maar terug en nog even naar het watervalletje dat bijna naast de hostel ligt. Even. (Lees: ruim twee uur). Wat een geweldige plek; nadat de tour met zo'n veertig Japanners die zich één voor één gillend 15 meter naar beneden laten storten (why?!?) is vertrokken, zijn we helemaal alleen. En waag ik het zowaar om luid gillend........het poeltje onder de waterval over te zwemmen.
Diverse pogingen om de jongens anderhalf uur later mee te krijgen lopen op niks uit (ik zou kunnen schreeuwen wat ik wil, maar het gebulder van de waterval overstemt alles en mijn woeste gezwaai wordt beantwoord met een vriendelijke zwaai terug), maar gelukkig word ik geholpen door een fikse tropische regenbui. Nog 'even' boodschappen halen, koken (even checken of ik het nog niet verleerd ben) en voor ik het weet heb ik alweer luciferhoutjes nodig om mijn ogen open te houden. Morgen weer een dag, en wat voor één: naar Manuel Antonio NP, een verhaal apart...