van El Castillo naar Querenzia Homestead

Na ons zwembadavontuur schuiven we rozig en toch wel n beetje verbrand (ja echt, in die twintig minuten dat de zon zich vandaag liet zien) aan voor een bananen-diner: vooraf gekookte bananen-ceviche, daarna bananen-bonen-aardappelmoussaka en als toetje...-he gelukkig- banaanloze kaneelpudding. Probeer daarna nog maar eens je ogen open te houden; om 20.30 uur houden we het voor gezien.
Dan is het natuurlijk niet zo gek dat we om zes uur stipt een herkenbaar silhouet door t gaas zien en een bekende stem horen: "pap, ga je mee wandelen?" Ik ben inmiddels ook al uitgeslapen, doe de deur open en roep enthousiast: ja leuk! Teun kijkt naar me: "Ben je ook al aangekleed?" Heel even denk ik dat dat positief bedoeld is, maar dan zie ik zijn gezichtsuitdrukking: "Euh.. sorry mam. Maar ik zou eigenlijk met papa gaan dieren spotten." "Ok. Ja. Tuurlijk schat."
Gelukkig offert Luuc zich op om met mij op pad te gaan en samen naar de andere heuvel te lopen.

Hm, hoog tijd om te werken aan mijn coole-moeder gehalte. Ik hoef gelukkig niet lang te wachten op een geschikte gelegenheid: het is droog, we hebben de tijd (een van de voordelen van een wandeling om half zeven 's ochtends) en we bevinden ons op steenworp afstand van SkyAdventures, een organisatie die allerlei 'leuke activiteiten' aanbiedt op de flanken van de Arenal-vulkaan. We besluiten 'even te gaan informeren' wat de mogelijkheden zijn. En welke vlaag van verstandsverbijstering vervolgens vat op me krijgt weet ik niet, maar ineens bevind ik mezelf in de Skytram op weg naar het eerste platform van de hoogste en langste ziplines van Costa Rica. Waar.ben.ik.aan.begonnen? Hester Hoogtevrees in een tuigje aan een kabel 75 meter boven de hoogste boomtop? Why?! Als het al was om indruk te maken op mijn man en kids, is mijn missie bij deze faliekant mislukt. Maar ik kan nu niet meer terug. En dus word ik niet veel later als n soort van krijsend speenvarken aan het spit afgeduwd, terwijl de gids me nog maar eens de instructies naschreeuwt: stretch your arms, lean backwards and don't forget to spread the legs at the end!!! Very charming. En daar ga ik, terwijl ik oprecht probeer ervan te genieten. Echt, al is het alleen al omdat dit avontuurtje verre van gratis is. Maar het lukt gewoon niet. En terwijl alle Amerikaanse mede-zipliners op het tweede platform met big smiles aan elkaar staan te vertellen hoe AWESOME het was, sta ik trillend als een rietje te bedenken hoe ik de andere zeven (!) ga overleven. Kan ik hier ergens mediteren?

Vraag me niet hoe ik er uiteindelijk ben gekomen, want dat heb ik niet gezien. Met stijf dichtgeknepen ogen en puffend alsof ik aan het bevallen was heb ik me keer op keer af laten duwen en braaf mijn benen wijd gedaan als ik het signaal voelde dat ik er bijna was. Het uitzicht over het 800 meter dieper gelegen meer van Arenal moet adembenemend zijn geweest. Maar goed dat ik niet gekeken heb, want het beetje lucht dat ik nog in mijn longen had, had ik hard nodig.

Nog een beetje beduusd van dit avontur èn het feit dat Paul Antoinio Banderas in het wild heeft gespot, stappen we in de auto. Even bijkomen en in goed anderhalf uur rustig naar onze volgende overnachtingsadres cruisen. Althans, dat is het plan. Laat ik beginnen met het goede nieuws: we arriveren veilig en wel. Maar vraag niet hoe. We maken kennis met de befaamde tropische regens die zorgen voor het zo prachtige groen. Op zich te doen, maar in combinatie met het gigantische onweer en de extreem slechte weg wordt het, om met de woorden van Teun te spreken #beetjecreepy".
En dat is het. Maar hé: we wilden avontuur, dan zullen we het krijgen ook! Gelukkig is de op het eerste gezicht wonderlijke routebeschrijving heel accuraat en weten we de puzzeltocht tot een goed einde te brengen. Dankzij de 'low gear' en de uitstekende rijvaardigheid van mijn stoere echtgenoot vinden we Querenzia Homestead, ergens in the middle of nowhere tussen Santa Elena en Monteverde. Dat we het laatste stuk in de pikkedonker afleggen, blijkt maar goed ook: als Paul de volgende dag ziet over welke weg we zijn gekomen, kan hij zijn ogen nauwelijks geloven. Dit is geen weg, dit zijn brokken steen die willekeurig zijn gestort op n modderige, steile helling. Hij blijft het maar herhalen: "Heb ik dit echt gereden?" Ja dus, en niet voor niks. Want als we de volgende ochtend onze ogen open doen,  weten we niet wat we zien. De grote, gordijnloze ramen van het houten tuinhuisje waar we vannacht (goddank) onder klamboes sliepen lijken wel schilderijlijstjes: voor ons ligt een kleine groene vallei waar een wit paard staat te grazen met daarachter een muur van jungle. Wow.

Eigenlijk zou je hier de hele dag wel willen zitten, maar Sarah van het Amerikaanse gezin dat hier drie weken geleden naartoe is verhuisd nadat ze hier in februari net als wij via Air bnb terecht kwamen, vertelt zo enthousiast over de 'steep hike' naar Monteverde, die hun 14-jarige zoon straks elke dag moet doen om op school te komen, dat we besluiten het erop te wagen. Het is inderdaad 'steep' en door de dichte mist (tja we zijn hier in n cloud forest) in combinatie met de dierengeluiden ook wel n beetje 'spooky', maar wat is het evengoed prachtig. Wel maak ik me een beetje zorgen om de terugweg: steil omhoog is niet moeilijk, maar naar beneden wèl. Gelukkig komt ook daarvoor en oplossing. Als we even later zitten te genieten van een welverdiende lunch bij CasemCoop, eveneens op aanraden van Sarah, komt haar man binnen, die in het dorp was om zijn auto te laten repareren. Inmiddels is het regenen en onweren ook weer begonnen en dus nemen we zijn aanbod om mee terug te rijden naar de boerderij maar wat graag aan. Avonturen zijn gaaf, maar het moet wel beetje leuk blijven!