Eetgewoontes

Lekkerbek als ik ben, las ik voor vertrek al iets over de CostaRicaanse keuken. Veel zwarte bonen en rijst, gelijk al vanaf het ontbijt, begreep ik. Voor iemand die een bak yoghurt met muesli of een boterham met hagelslag gewend is, klinkt dat gruwelijk, en dan niet in de positieve zin van t woord. Omdenkend hield ik mezelf voor dat dit een mooie manier zou zijn om wat kilootjes kwijt te raken tijdens de reis. Ha! Zat ik er even gruwelijk naast! Om te beginnen blijkt zo'n typisch Tico-ontbijtje wonderlijk genoeg veel beter te smaken dan ik had verwacht (zelfs om zeven uur s ochtends) en daarnaast hebben veel vrouwen hier een uitgesproken talent: vanuit de meest onooglijke keukentjes toveren ze de meest prachtige maaltijden tevoorschijn (meestal n Casado, zeg maar 'van alles wat' op één bord). En het grappige is: hoe onooglijker de plek van het eettentje, hoe lekkerder je er blijkt te kunnen eten. Zo zaten we al een keer ontzettend te smullen op de parkeerplaats naast een met tl-verlichte supermarkt (zo heerlijk dat we de volgende dag teruggingen) en at ik vandaag onder een luifel van golfplaat langs een drukke weg de lekkerste ceviche (rauwe vis gegaard in citroensap) ever.
Kortom: als je goed wilt eten, leer je het zoeken van een 'gezellig' plekje hier snel af. Misschien dat het komt omdat het woord gezellig in veel talen niet bestaat, maar de plek lijkt gewoon minder belangrijk: zo zagen we al groepjes barbecueën middenop de stuwdam bij het Arenal-meer (toch geen kinderachtige asfaltweg, waar je in theorie 60 km per uur mag en de monstertrucks op 10 cm van je bbq-tje voorbij denderen omdat het nu eenmaal niet breder is dan twee banen) en waren anderen aan het picknicken in de met plastic en pleepapier versierde berm, terwijl er 200 meter verderop tafeltjes en stoeltjes bij n strandje stonden (zo van: wat nou nog ietsje verder rijden, we gaan NU eten!).
Misschien maakt het ook niet uit; als er met liefde voor je gekookt wordt en je bent in goed gezelschap, is het wellicht minder relevant dat je tafeltje op een tegelvloer en onder een tl-lamp staat. Al moet ik zeggen dat die piña colada gisteravond, ondanks ons eigen fijne gezelschap (de blatende Amerikanen niet meegerekend) wel extra lekker smaakte met dank aan het waanzinnige uitzicht èn ik vanmiddag wellicht nog meer van mijn ceviche had kunnen genieten als ik niet vastgeplakt zat aan een plastic stoeltje...