Castillo, Samara en Quebrada Ganado
7 augustus 2017 - Quebrada Ganado, Costa Rica
Soms heb je even een minder momentje. Zoals eergisterochtend: ik lag om 8u30 peentjes te zweten aan het niet geheel heldere zwembadje bij El Sueno Tropical, de lucht was grijs, waardoor alles in de tropische tuin ook gelijk een soort van donker oogde en we hadden nog geen plannen, wat op zich niet zo gek is na zo'n intensieve reisdag. Sterker nog: wat op zich natuurlijk heel lekker zou moeten voelen. En toch was dat niet zo; ik kon me er niet aan overgeven, wat overduidelijk wèl gold voor de andere drie gezinsleden. Terwijl zij zich opperbest vermaakten met 'niks', werd bij mij de onrust steeds groter: "we zijn hier toch niet helemaal heengevlogen om de dag te verlummelen? Kom op jongens, schoenen aan en die auto in!" Met lichte tegenzin werd er gehoor gegeven aan mijn 'bevel', al merkte Luuc nog wel even fijntjes op dat hij niet begreep waarom ik zo liep te stressen. En gelijk heeft hij, ik zou het zelf ook niet weten...Gewoon omdat ik wil voorkomen dat we iets missen en iedere dag dat we in dit prachtige land zijn iets nieuws wil ontdekken? Vamos!
Afijn, een half uurtje kuilen ontwijken later staan we op Playa Camonaral; een ruig, donkergrijs strand vol aangespoeld wrakhout (lees: halve bomen) en n woeste zee. Ineens zijn de mannen toch wel weer blij met mijn 'stress'; dit is echt een plek die vraagt om ontdekt te worden. We vinden al snel sporen van schildpadden die er aan land komen om hun eieren te leggen. Helaas voor de schildpadden zijn dat niet de enige sporen die we zien: pootafdrukken van wasberen en gieren verraden dat zij degenen waren die de nesten vakkundig wisten leeg te roven, getuige de vele geplette eieren rond verder lege kuilen. Tja, de natuur is hard.
Na onze ontdekkingstocht op n verder verlaten strand, hobbelen we nog even door, op zoek naar n cafeetje of strandtentje om iets te drinken. Dan ontdekken we voor ons gevoel in the middle of nowhere beachbar 'Locos Cocos'. Het blijkt bij een of ander luxe hotel te horen, wat verderop verscholen ligt in het regenwoud. Maar zoals we ook al in La Fortuna ontdekten: de toegang tot een luxe resort is niet voorbehouden aan de mensen die er overnachten. En hoezeer we ook hechten aan simpele overnachtingsadresjes, soms is even genieten van een beetje decadentie best wel lekker. En dus liggen de jongens even later in het zwembad, onderzoekt Paul of er nog iets van leven te vinden is in de woeste zee en nestel ik me op n bedje op het groene gazon, terwijl de ara's boven mijn hoofd vechten om de vruchten van de bomen die fungeren als natuurlijke parasols. Dit is het soort van niksen waar ik wel aan kan wennen...
De volgende ochtend schijnt de zon gelukkig weer en hebben we allevier zin om naar een 'echt' strandstrand te gaan; zo'n strook licht zand, in de vorm van n halve maan met palmbomen. En laat dat nou net het strand van Carillo zijn! Op de kaart dacht ik dat we het konden lopen, maar daarbij had ik geen rekening gehouden met het hoogteverschil en de klamme bloedhitte. We pakken dus toch maar weer ons trouwe Suki'tje met airco. 'S middags rijden we voor de lunch door naar de volgende baai: Samara, zo op het eerste gezicht net zo'n 'toerist-trap' als Playa del Coco. Maar niets blijkt minder waar: wat n toffe plek is dit en wat n goede vibe! We vinden n 'soda' aan het strand en ploffen neer om iets te eten en n potje te Yatzeën, met uitzicht op de zee en surfers. Dat werkt natuurlijk inspirerend en aan het eind van de middag liggen Luuc en Teun ook in de branding met hun 'vet coole' surfboard dat we voor een appel en n ei n uurtje konden huren. Zo bizar is dat met die prijzen hier: sommige dingen zijn heel betaalbaar, maar als je twee uurtjes wilt wandelen met n gids moet je 200 dollar aftikken (ja doeiii). Dat geldt eigenlijk voor alle 'tours'. Nou, dan maken we onze eigen tours wel; kwestie van de informatie uit de Lonely Planet (waarvan de schrijvers een met iets te Amerikaanse smaak hebben wat ons betreft), mixen met een snufje van onszelf en flink aangelengd met tips van locals :-). Prima recept, zo bleek ook vandaag weer. We vertrokken vanmorgen vroeg
voor de rit van Carillo naar Quebrada Ganado, een gehuchtje waar ik n stop van één nacht had ingepland bij Ecolodge Selva Color, als 'break' voor de rit naar Uvita. Die break was een goed idee, want over 121 km deden we toch weer wat uurtjes langer dan verwacht (terwijl we ons deze keer wel keurig aan de route hielden), maar die ene nacht niet. Wat een prachtige plek is dit en wat een leuke eigenaresse, bij wie we 'even' langs gingen om te betalen en vervolgens drie kwartier zaten te kletsen, om er vandaan te komen met een lijst vol plannen om hier n week te kunnen doorbrengen. En alles klinkt even leuk. Gelukkig kunnen we de krokodillen bij Tarcoles bridge hier al vanaf strepen, want daar zijn we onderweg al gestopt (bijzondere ervaring, 47 monsterlijke prehistorische reuzen op 'n rivierbedding onder een brug naast de Interamericana, de belangrijkste verbindingsweg van het land, terwijl de 50tonMactrucks de toch niet kleine brug doen wiebelen alsof je op n kartonnetje staat). Niet te missen.
Maar er blijkt toch nog iets wat we toch echt niet mogen missen: de zonsondergang bij Zephyr Palace/Villa Kaletas. Eerst voelen we er niet zoveel voor, maar als onze enthousiaste gastvrouw tot drie keer aan toe heeft gezegd hoe mooi dit is, hebben Paul en ik besloten dat we het nog even meepakken. Dus de jongens uit het zwembad gevist en hup, de auto weer in. Eerlijk is eerlijk: het was bijzonder: een resort (en dat is drie!) als een kasteel, op n rots hoog boven de zee, omringd door tropisch regenwoud (neusbeertjes en stinkdier; check) en met n toegangsweg over n bergkam, met zowel links als rechts een waanzinnig uitzicht. Het ware spektakel speelt zich af in het 'amfitheater' , waar je met een cocktail in je hand en een stemmig muziekje op de achtergrond kunt genieten van een waanzinnige zonsondergang. Dat doen we dan ook en we gebruiken het moment - net als de overige aanwezigen - gelijk maar voor een fotosessie. Dat zulke plekken bestáán. Grappig genoeg merken zowel Luuc als Teun op dat ze het prachtig vinden, maar dat de sfeer niet zo goed voelt. Inderdaad. Intens tevreden dalen we een half uurtje later af naar ons houten huisje in de tropische tuin met het onverlichte zwembadje zonder uitzicht waar we gekke onderwaterfoto's maken. Eén keer raden welke poseersessie ons uiteindelijk gelukkiger heeft gemaakt...
Afijn, een half uurtje kuilen ontwijken later staan we op Playa Camonaral; een ruig, donkergrijs strand vol aangespoeld wrakhout (lees: halve bomen) en n woeste zee. Ineens zijn de mannen toch wel weer blij met mijn 'stress'; dit is echt een plek die vraagt om ontdekt te worden. We vinden al snel sporen van schildpadden die er aan land komen om hun eieren te leggen. Helaas voor de schildpadden zijn dat niet de enige sporen die we zien: pootafdrukken van wasberen en gieren verraden dat zij degenen waren die de nesten vakkundig wisten leeg te roven, getuige de vele geplette eieren rond verder lege kuilen. Tja, de natuur is hard.
Na onze ontdekkingstocht op n verder verlaten strand, hobbelen we nog even door, op zoek naar n cafeetje of strandtentje om iets te drinken. Dan ontdekken we voor ons gevoel in the middle of nowhere beachbar 'Locos Cocos'. Het blijkt bij een of ander luxe hotel te horen, wat verderop verscholen ligt in het regenwoud. Maar zoals we ook al in La Fortuna ontdekten: de toegang tot een luxe resort is niet voorbehouden aan de mensen die er overnachten. En hoezeer we ook hechten aan simpele overnachtingsadresjes, soms is even genieten van een beetje decadentie best wel lekker. En dus liggen de jongens even later in het zwembad, onderzoekt Paul of er nog iets van leven te vinden is in de woeste zee en nestel ik me op n bedje op het groene gazon, terwijl de ara's boven mijn hoofd vechten om de vruchten van de bomen die fungeren als natuurlijke parasols. Dit is het soort van niksen waar ik wel aan kan wennen...
De volgende ochtend schijnt de zon gelukkig weer en hebben we allevier zin om naar een 'echt' strandstrand te gaan; zo'n strook licht zand, in de vorm van n halve maan met palmbomen. En laat dat nou net het strand van Carillo zijn! Op de kaart dacht ik dat we het konden lopen, maar daarbij had ik geen rekening gehouden met het hoogteverschil en de klamme bloedhitte. We pakken dus toch maar weer ons trouwe Suki'tje met airco. 'S middags rijden we voor de lunch door naar de volgende baai: Samara, zo op het eerste gezicht net zo'n 'toerist-trap' als Playa del Coco. Maar niets blijkt minder waar: wat n toffe plek is dit en wat n goede vibe! We vinden n 'soda' aan het strand en ploffen neer om iets te eten en n potje te Yatzeën, met uitzicht op de zee en surfers. Dat werkt natuurlijk inspirerend en aan het eind van de middag liggen Luuc en Teun ook in de branding met hun 'vet coole' surfboard dat we voor een appel en n ei n uurtje konden huren. Zo bizar is dat met die prijzen hier: sommige dingen zijn heel betaalbaar, maar als je twee uurtjes wilt wandelen met n gids moet je 200 dollar aftikken (ja doeiii). Dat geldt eigenlijk voor alle 'tours'. Nou, dan maken we onze eigen tours wel; kwestie van de informatie uit de Lonely Planet (waarvan de schrijvers een met iets te Amerikaanse smaak hebben wat ons betreft), mixen met een snufje van onszelf en flink aangelengd met tips van locals :-). Prima recept, zo bleek ook vandaag weer. We vertrokken vanmorgen vroeg
voor de rit van Carillo naar Quebrada Ganado, een gehuchtje waar ik n stop van één nacht had ingepland bij Ecolodge Selva Color, als 'break' voor de rit naar Uvita. Die break was een goed idee, want over 121 km deden we toch weer wat uurtjes langer dan verwacht (terwijl we ons deze keer wel keurig aan de route hielden), maar die ene nacht niet. Wat een prachtige plek is dit en wat een leuke eigenaresse, bij wie we 'even' langs gingen om te betalen en vervolgens drie kwartier zaten te kletsen, om er vandaan te komen met een lijst vol plannen om hier n week te kunnen doorbrengen. En alles klinkt even leuk. Gelukkig kunnen we de krokodillen bij Tarcoles bridge hier al vanaf strepen, want daar zijn we onderweg al gestopt (bijzondere ervaring, 47 monsterlijke prehistorische reuzen op 'n rivierbedding onder een brug naast de Interamericana, de belangrijkste verbindingsweg van het land, terwijl de 50tonMactrucks de toch niet kleine brug doen wiebelen alsof je op n kartonnetje staat). Niet te missen.
Maar er blijkt toch nog iets wat we toch echt niet mogen missen: de zonsondergang bij Zephyr Palace/Villa Kaletas. Eerst voelen we er niet zoveel voor, maar als onze enthousiaste gastvrouw tot drie keer aan toe heeft gezegd hoe mooi dit is, hebben Paul en ik besloten dat we het nog even meepakken. Dus de jongens uit het zwembad gevist en hup, de auto weer in. Eerlijk is eerlijk: het was bijzonder: een resort (en dat is drie!) als een kasteel, op n rots hoog boven de zee, omringd door tropisch regenwoud (neusbeertjes en stinkdier; check) en met n toegangsweg over n bergkam, met zowel links als rechts een waanzinnig uitzicht. Het ware spektakel speelt zich af in het 'amfitheater' , waar je met een cocktail in je hand en een stemmig muziekje op de achtergrond kunt genieten van een waanzinnige zonsondergang. Dat doen we dan ook en we gebruiken het moment - net als de overige aanwezigen - gelijk maar voor een fotosessie. Dat zulke plekken bestáán. Grappig genoeg merken zowel Luuc als Teun op dat ze het prachtig vinden, maar dat de sfeer niet zo goed voelt. Inderdaad. Intens tevreden dalen we een half uurtje later af naar ons houten huisje in de tropische tuin met het onverlichte zwembadje zonder uitzicht waar we gekke onderwaterfoto's maken. Eén keer raden welke poseersessie ons uiteindelijk gelukkiger heeft gemaakt...
Dank hiervoor.