Van Amsterdam via Houston naar Alajuela

Hoeveel indrukken kun je verwerken in n paar dagen? Van het hotel op Schiphol Oost (waar ik bij het ontbijt al Engels begon te praten omdat ik me in het buitenland waande), via urenlang in de rij bij het inchecken, de security en de douane (flink doorlopen om op tijd bij de gate te zijn) en dan 'ineens' (die 10 uur in t vliegtuig vergeten we even) in Houston aan de hamburgers met giga cola's (free refill, hoezo?!) bij n all-amercian diner (noodzakelijk omdat we serieus bijna niks kregen aan boord van United Airlines). Ok, ok, wacht: even pauze. Nee, Nee, kom op, dóór: snel even plassen om ruimte te geven aan de halve liter cola en inchecken maar weer. Opnieuw lekker heen en weer geschud (als dit lichte turbulentie was denk ik niet dat mijn hart zware zou overleven), maar we halen het: ruim drie uur later laten we ons op het vliegveld van San Jose bedekken met een klamme, hete, naar Artis ruikende deken. We zijn in Costa Rica! Ok jongens, nog even, kom op! Hup, de tassen van de band, geld pinnen (doe maar 200.000, ik wou dat ik dat in Nederland kon zeggen), nog één keer lief lachen naar de douane en door naar de autoverhuur. Snel, snel achter het dribbelende mannetje aan en in het busje naar het andere kantoor, een paar kilometer buiten het vliegveld. Even helder blijven nadenken nu, want voor je het weet heb je met je wazige hoofd ingestemd met een extra, echt heeeeeel noodzakelijke verzekering van 'slechts' 500 dollars (colonnes doen ze hier niet aan). De medewerker is er echt goed in, maar wij ook: ja, klinkt reuze interessant, maar nee, toch maar niet. We hadden al t nodige voorwerk gedaan en hebben echt alles gedekt. En dan, dan, eindelijk kunnen we alle rijen, formulieren, stempels, vragenvuren en ernstig kijkende mensen achter ons laten en mogen we het zelf uit gaan zoeken. We gaan op avontuur.. Jihaaa!
Dat begint dan ook gelijk goed, want nog geen tien minuten later bevinden we ons op de een of andere mysterieuze wijze niet langer op de tolweg, maar in een onverlicht, verlaten gedeelte van Alajuela, zonder borden en zonder enig idee welke kant we op moeten. Heel even neigen we naar iets van stress, maar als we vanaf de achterbank n piepstemmetje horen vragen of we er ooit wel komen, herpakken we onszelf. Ok. Adem in, Adem uit. Nadenken. Nu.
Net zo onverklaarbaar als net, rijden we ineens op een andere weg die de goeie kant op gaat, vinden we n manier om de haperende navigatie toch te gebruiken (met alleen n kaart ben je hier echt verloren) en arriveren we net na 22.30 uur bij Dos Palmas Country Inn, waar ze gelukkig op ons hebben gewacht en we welkom worden geheten door veelbelovende dierengeluiden en een reusachtige pad op 't pad. We made it!