Tijd teveel

Er zijn tijden geweest dat ik altijd tijd te kort kwam; altijd maar druk, bijna nooit minuten over. Dat zo'n manier van leven niet zo heel gezond is, heb ik inmiddels aan de lijve ondervonden. Maar dat was toen. Nu is het al jaren anders; haast heb ik bijna nooit meer, zodra ik op hol dreig te slaan doe ik n extra rondje bos of fiets ik naar de yoga. En dat voelt goed. Maar deze week heb ik kennisgemaakt met een nieuw fenomeen: teveel tijd. Voor sommigen wellicht heel fijn, voor mij volgens mij minstens zo ongezond als te weinig...Of een nieuwe uitdaging, het is maar net hoe je het bekijkt...

De zondag anderhalve week voor vertrek viel het me voor het eerst op. Luuc en Teun waren niet lekker en ik kreeg alweer visioenen van longontstekingen en ziekenhuisopnames vlak voor de vakantie (zou niet de eerste keer zijn), dus werden alle plannen gecancelled en stopte ik ze onder een dekentje op de bank. Ik had dus ineens een dag 'over'! Buiten was het grijs, dus de meest logische keuze was wellicht geweest dat ik ook onder dat dekentje was gekropen, maar wie mij een beetje kent weet dat dat geen optie is. En dus besloot ik maar vast voorzichtig wat tassen in te gaan pakken. Op mijn gemakje, ik voelde zelf namelijk ook n pittige keelpijn opkomen. Best n aardig plan, al zeg ik het zelf. Alleen jammer dat ik er niet zo goed in ben om me aan mijn eigen plannen te houden..
En dus liep ik niet veel later als n soort Truus de Mier door het huis terwijl er overal stapeltjes ontstonden. Alle klusjes die ik onderweg tegenkwam (trapkast uitmesten? moet inderdaad nodig gebeuren! getver, daar ligt nog n tas zweterige handschoenen, die kan ik gelijk wel even meewassen; ik ben nou toch bezig met de #slaapzakkendieweweliswaarnietmeenemenmaarmaardieechtweleensopjekunnengebruiken. Lang verhaal kort: de dame van mijn Healthapp was heel trots op me: de 10.000 stappen waren al gehaald nog voor ik één stap buiten de deur had gezet.
Maar hé: alle tassen al gepakt! Vet handig!
Voor degene die dat nu echt denkt, zeg ik het maar gelijk: dat is het dus NIET.
De dagen daarna werd het namelijk mooi weer en waren de jongens weer opgeknapt: "maaham, waar zijn mijn slippers?" "mam, Ik heb mijn zwembroek gepakt hoor, hij zat onderin die tas, ik ruim het straks op, doei!".
Maar toch: in mijn hoofd was ik al soort van klaar voor de vakantie, terwijl ik toch echt nog tijd zat had om in te pakken.

Een mooi moment om andere dingen te gaan doen, zou je misschien zeggen. Maar dat bleek toch niet zo gemakkelijk als gedacht. Want bij alles wat ik deed, bleef toch die naderende reis in mijn hoofd rondgalmen. En bovendien waren er ook nog een aantal kleine dingetjes die we nog niet hadden ingepakt, zoals n afritsbroek voor de jongens. Niet van levensbelang of zo, maar toch handig. Als je weinig tijd hebt, fiets je naar de stad en koop je er gewoon een. Heb je meer tijd, dan ga je naar een paar winkels. Maar als je veel tijd hebt, zoals ik voor het eerst sinds ik me kan heugen, dan wordt zo'n simpele aankoop een totaal inefficiënte zoektocht. En zo waren er wel meer voorbeelden. Niet ingedeeld zijn bij de organisatie van de afscheidsavond van groep 8, maar het toch niet kunnen laten om even te gaan helpen (en uiteraard geheel overbodig zijn) of gewoon voor de zoveelste keer de Lonely Planet pakken om tot de ontdekking te komen dat je alle info die je nodig hebt echt al wel gelezen hebt.
Kortom: terwijl iedereen om me heen de normale inpakstress (en dus pre-vakantiepret) had, was ik gewoon al klaar. En tegelijk dus niet in staat om me met iets anders bezig te houden. Het klinkt misschien gek, maar ik werd er gek van.
Gelukkig werd het dan toch eindelijk woensdag: de dag van vertrek! Ver voor de wekker stond ik naast mijn bed en terwijl Paul vast ging douchen, checkte ik nog maar een keer mijn mail. Huh. Wat stond daar nou? Flight Disruption? Cancelled? Hoezo? Grapje. Nou, lang, heeeeeel lang, en saai, heeeeel saai,  verhaal, kort: ik had blijkbaar nog een extra oefening nodig in de omgang met het verlummelen van tijd en het bewaren van geduld: van 9.00 - 10.30 in de rij om te horen dat onze vlucht de volgende avond om 20.30 uur zou gaan, vervolgens ontdekken dat we op geen enkele lijst stonden plus de melding op onze telefoon dat er helaas geen alternatief kon worden geboden, daarna een uur wachten op de station manager die driftig voor ons ging bellen, om vervolgens twee uur aan te sluiten in de omboekrij voor lastige gevallen. O ja, en toen we daar klaar waren (gelukkig wel met n oplossing op zak), bedachten we dat we nieuwe visa moesten aanvragen omdat we nu via Houston vlogen ipv via Toronto. En al die tijd wisten we het gezellig te houden onder het motto: We zijn er nu toch! (met dank aan jullie bordje in het bos Laura en Richard!).
Ons geduld werd beloond met n prachtige kamer in n mooi hotel waar we heerlijk zwommen, aten en sliepen en de tweede dag van onze reis startten met Prosecco bij t ontbijt. Avontuur 1: check, vakantie is on!
En nu, vele uren en heeel veel wachtrijen later, zijn we er! Het is voor onze biologische klok inmiddels 4:30 uur, maar hier pas 20.24 uur. Wat zullen we lekker slapen in Dos Palmas Country Inn (als we het kunnen vinden in het donker...). Wordt vervolgd!