Drie dagen in één

Het voordeel van vroeg opstaan, is veel kunnen doen op n dag..  ;-). Dat hebben wij vandaag in de praktijk gebracht. Na een korte, maar diepe slaap in ons comfortabele hutje, werden we om 5 30 uur wakker gefluisterd via de intercom. De kapitein had ff doorgevaren; of we voort wilden maken naar het dek. Een half uur eerder dan gepland, dat was even schakelen. Maar wakker is wakker, dus go!

Wat gaaf is dat toch, aankomen in de vroege ochtend, de zon op zien komen, de stad zien ontwaken. Net na zevenen crossten we - gelukkig wel nadat iedereen gecontroleerd was op de juiste papieren - door Palma de Mallorca. Eerste levensbehoefte: koffie! Wat fijn toch, dat anderen ook vroeg opstaan om daarin te voorzien. Heerlijk wakker worden met n café con leche en n croissant, samen met de Mallorcanen, -kezen, -ers, of hoe we hen dan ook verantwoord mogen noemen. Wat maakt het ook uit; we hebben hoe dan ook weer veel vriendelijke glimlachjes uitgewisseld. Mooi begin van de dag. 

Nog voor achten zaten we alweer in de auto, want: na 8 uur alleen nog parkeren in de garage en daar hadden we geen zin in. Bovendien leek het mij een mooie kans om op tijd bij het mooie strandje Playa Mondrago te zijn en een parkeerplaats te bemachtigen. Ruimschoots gelukt; de drukte begint hier pas na 10-en. Wat een fijn strand, wat een fijne koffie (ja, nog eentje toe), wat een fijne wandeling kon ik daar maken. Prachtige uitzichten en veel vermaak onderweg: ik heb zeker twintig dames gespot die allemaal heel graag hun Instagram blijken te vullen met de mooiste versies van zichzelf. Ach ja, ieder z'n ding. 

Tegen de tijd dat onze magen aangaven dat het tijd was voor de lunch, sjokten we weer naar het strandrestaurantje. Ongelofelijk wat sommigen toch uit een relatief kleine keuken weten te toveren. Sa font de n'Alis: topadres. 

Wel een vrij vroege lunch voor Spaanse begrippen, want tegen de tijd dat we weer bij onze handdoek aankwamen, was het pas een uur 's middags. En dat terwijl we er eigenlijk al een dag op hadden zitten, en onze lijven meer dan genoeg zonnestralen hadden gehad voor een eerste vakantiedag. Tijd om door te rijden naar ons eerste logeeradres: Hotel Esmaralda in Cala d'Or. In eerste instantie had ik n leuke 'Hostal' geboekt voor de eerste twee nachten, maar vlak voor vertrek merkte Paul op dat we met de route die ik op dat moment had uitgestippeld, het westelijke deel van het eiland oversloegen. Snel nog iets anders gezocht, en omdat ik ooit al eens in Cala d'Or was en de baaitjes hier prachtig zijn, leek me dit wel een prima keuze. Dat ben ik inmiddels niet meer met mezelf eens, maar daarover later meer...

Afijn, op naar Inurotel Hotel Esmeralda Park, niet te verwarren met Inurotel Hotel Esmeralda, tenminste: misschien ook wel, als het je leuk lijkt wat receptionistes in paniek te brengen. Wij dachten namelijk: als we in een hotel zitten, dan ook maar gelijk even makkelijk doen en de auto voor de deur parkeren om de koffers (lees: goed gebruikte knalrode plastic duiktassen) uit te laden. Ik stapte als eerste uit en toog in strandoutfit, met het zand nog aan mijn benen, met mijn Hema-beautycase bevallig aan mijn arm, richting receptie. Nog voordat ik de duwdeur (lees personeelsingang) open had, in plaats van af te wachten tot de glazen pui langzaam opzij zou schuiven, stond er een hele zenuwachtige mevrouw naast me, die schichtig over mijn schouder keek naar de wezens die achter mij de auto waagden te verlaten. Ik zag haar ogen groter worden: KINDEREN! Geen schreeuwende, rennende, kwijlende kinderen, maar gewoon: twee rustige, langzaam bewegende, luiaard-achtige pubers, die zich even uitrekten en met hun ogen knipperen tegen het felle licht van de zon die reflecteerde op het spierwitte gebouw waar hun ouders dachten met open armen verwelkomd te worden. Ha, mooi niet. Dat alle hotels zo ongeveer aan elkaar vast zitten en allemaal van een eigenaar zijn, evenals alle winkels ertussen, kon niet verhoeden dat we hier zo ongeveer met een bezem van het terrein afgejaagd werden om te zorgen dat we snel uit de ogen waren van de blijkbaar Sjieke en vooral VOLWASSEN mensen voor wie dit hotel bedoeld was. Stel je voor, dat ze twee pubers zouden zien. De horreur!

Dus daar ging ik weer, op mijn flipflops, met mijn inmiddels tot toilettas gedegradeerde HEMA-beautycase aan mijn arm, door de sjieke deur, richting het hotel waar mensen als wij wel schijnen thuis te horen: het Park. 

Het was logischer geweest als ze dit hotel Esmeralda Center Parks hadden genoemd, want dat is waar het nog het meest op lijkt: gedateerde appartementen en heel veel activiteiten. Misschien was het ongemak van mijn gezicht af te lezen. Of misschien had de dame bij de buren toch wel een beetje spijt van de manier waarop ze ons te woord had gestaan. Of misschien kwam het gewoon wel goed uit. Hoe dan ook: we kregen een UPGRADE naar een Premium appartement Wij? Een upgrade? Wow! Joepie. Helemaal blij gingen we op zoek naar ons prachtige onderkomen op deze helse plek. Prachtig hoor en op het balkon zaten we eerste rij: ons balkon hing boven het podium voor het entertainmentprogramma, en de box van waaruit een Disney-deuntje in een loop schalde, konden we nog net niet aanraken. Aargh. Sommige mensen zullen niet begrijpen waar ik een punt van maak voor die twee nachten, en de receptioniste al helemaal niet, maar als je mij gek wil hebben moet je me daar twee dagen opsluiten. Geen. Goed. Plan. Lang verhaal kort: ik heb vriendelijk gevraagd om ons te downgraden naar dat wat we oorspronkelijk hadden geboekt: een niet-gemoderniseerd appartement aan de rustige straatzijde, zonder airco, met balkon zonder achtergrondmuziek. En dan nu: rust.