Follow the moon

Eerder schreef ik al over de race tegen de zon. We hebben het deze trip echter vooral gehad over een ander hemellichaam: de Maan.

We begrijpen er niet veel van... de eerste twee dagen stond hij zó stralend aan de hemel, dat we amper een lamp nodig hadden. Gelukkig maar, want dat waren ook de dagen dat we nog niet zo lekker in het ritme zaten en tot twee keer aan toe in het donker moesten koken.

De derde dag zaten we op camping Namutoni in Etosha, toen we kort na zonsondergang ineens opmerkten dat er geen maan was. Heel vreemd, want de dagen daarvoor stond ie in onze beleving gelijk hoog aan de hemel, als een klein, fel bolletje. Die derde avond zei Paul ineens: " Kijk, daar is ie!", wijzend naar een enorme bol dichtbij de horizon, die als een soort van zon aan het 'opkomen' was. Echt maf. " De maan is te laat", zei Luuc die avond voor het eerst.

Sindsdien is het een terugkomende opmerking. Als de maan overdag hoog aan de hemel staat, is ie te vroeg, of helemaal vergeten naar bed te gaan. Maar er zijn ook dagen en nachten geweest dat we 'm helemaal niet hebben gezien. Vandaag zagen we 'm overdag hoog aan de hemel staan en vanavond als halfje wederom. Onze conclusie is inmiddels duidelijk: de maan is de kluts kwijt. En anders wij...