Positieve energie

Woensdag 3 augustus.
Grappig, wat sfeer met een mens kan doen.  Gisteren vertrokken we een beetje sip vanaf Muchenje voor de lange rit naar Nata. En vanmorgen vertrokken we helemaal opgeladen en vrolijk voor hetzelfde aantal kilometers naar Maun.
De rit gisteren begon met een stukje 'Hunters
Road' vanaf Kazangula naar het zuiden. Dat eerste stuk was prachtig, achter Senyati langs. Ook wel weer een beetje spannend, omdat je op de grens met Zimbabwe rijdt en we waarschuwingen hadden gelezen dat je wel aan de Botswana-kant moet blijven. Alleen tja, hoe je dan moet weten wat welke kant is, is een tweede. Tegen de tijd dat ik op Tracks for Africa (super-app) zag hoe het zat, waren we uiteraard al een paar kilometer op het pad aan de Zimbabwaanse kant. Dat was namelijk een gravelpad, en reed een stuk fijner dan het zandpad 4 meter ernaast. Maar voor de zekerheid toch maar snel de 'oversteek' gemaakt.
Het stuk van de Huntersroad na het dorpje Lesoma was helaas een stuk minder inspirerend dan ervoor, dus na een kilometer of 30 hadden we het wel gezien. Het was nog wel even zoeken naar de doorgang naar de A33, maar wederom dankzij Tracks for Africa vonden we die toch. Beetje overwoekerd, en tal van door olifanten omgeknakte bomen, dus weer een leuk avontuurtje voor een halfuurtje. Allevier blij: drie van ons omdat we weer bij de doorgaande weg waren, de vierde omdat hij zich weer even offroad kon uitleven.

Het volgende avontuurtje liet overigens niet lang op zich wachten. Tijdens een korte lunchstop langs de weg, onder een van de weinige bomen, zagen we algauw twee lange, magere mannen onze kant op komen lopen, waarvan één met een dubbelloops shotgun. Ze kwamen van het terrein van een bedrijf, dus Paul en ik zagen er geen directe dreiging in, maar toch: het zag er intimiderend uit. Zo'n shotgun is ook serieus een heel groot wapen, dat ook gebruikt wordt om olifanten te schieten. Gelukkig waren de mannen relaxed, en werd het geweer al gauw ontladen zodra we hadden uitgelegd wat we daar deden. Uiteraard ging het gesprek al gauw over de moeilijke leefomstandigheden na Covid. Dat voelt wel rot, want het was de mannen aan te zien dat ze het zwaar hebben. Maar ja, we zijn nu eenmaal geen flappentap en wij kunnen het verschil niet maken. Gelukkig hadden we koude drankjes in de koelkast en net verse cakejes gehaald, zodat we wel iets met hen konden delen. Dat voelde toch net iets beter.

Genoeg avontuurtjes volgens de jongens, dus de volgende stop was een bekende: Elephant Sands, waar we eerder twee nachten verbleven. Dat was leuk, want de barman waar ik eerder leuk mee had gekletst herkende ons gelijk, en was zichtbaar blij dat het omgekeerde ook gold; een fijne uitwisseling van positieve energie.

Mede hierdoor gingen de laatste 50 km snel, en arriveerden we opgewekt en ook een beetje opgelucht bij Eselbe Backpackers.
Mijn innerlijke zonnetje ging gelijk weer schijnen; wat een toffe plek en wat een verschil met Muchenje. Ieder z'n ding, maar ik ben gewoon echt dol op dit soort creatieve, 'laid-back' adresjes. Er stond ook een grote pan 'beef stew' te pruttelen, dus we konden gelijk aanschuiven voor het diner, samen met Carol en Peter uit de UK, en William uit Zimbabwe. Beide mannen bleken fervent rugby-fans en spelers, William zelfs voormalig speler van het nationale team van Namibië en familie van een huidige speler van de Springboks. Het werd een gezellige avond, ondanks dat wij absoluut het verkeerde merk bier bij ons hadden. Onze blikjes Castle Light werden al snel ingeruild voor flessen Windhoek Lager. Niet alleen vanwege de smaak, ook omdat de flessen hier gebruikt worden als basis om gebouwtjes mee te bouwen. Recycling van aluminum kennen ze hier amper, evenmin als verwerking van plastic. Afval is hier echt een groot probleem. Op de meeste campings waar wij verbleven wordt wel een poging gedaan om het gescheiden in te zamelen, maar vervolgens kun je er nergens mee naartoe, zo vertelde ook de eigenaar van Eselbe. Nog een wereld te winnen hier op dat gebied.
Net zoals op het onderhoud van de weg. Terwijl ik dit schrijf zijn we onderweg naar Maun en word ik heen en weer geslingerd in mijn stoel. Het is 230 km slalommen. De vele gaten worden weliswaar opgevuld met teer/asfalt, maar desondanks zijn er nog veel over. Niet alleen door de beperkte hoeveelheid middelen. Het is voor ons echt ongelofelijk om te zien: er wordt vuur gemaakt in een leeg olievat, waarboven het teer wordt gesmolten, om het vervolgens met de hand in het gat te scheppen. Gelukkig is het niet heel druk op de weg, want behalve één oranje pilon per locatie, is er niks anders om deze wegwerkers te beschermen. Zelfs geen vlaggers. Het meest bizarre is nog dat ze de kuilen schijnbaar willekeurig lijken te vullen: op een plek met veel opgevulde stukken asfalt kun je er dus niet vanuit gaan dat alles is gedaan, waardoor het evengoed slalommen blijft.

Toch vinden we ook hier weer lichtpuntjes. Zoals de stop om brandhout in te laden, bij een Boma langs de weg. Onmiddellijk komen er twee vrolijke mannen aangelopen, om een gezellig praatje te maken. En ook hier maken we vrienden met een klein gebaar: een blik ijskoud bier wordt zeer gewaardeerd.
En ook tijdens het bestellen van de lunch in Gweta (go with the locals: afhaalmaaltijd van kip of rundvlees met pittige groente en een soort wit cement - ik verstond 'Pilakie') wordt het mondkapje even naar beneden gedaan voor een glimlach als ik bedank in mij beste Setswaans. Zo lukt het af en toe toch om heel even contact te maken.
Verder is de rit vooral saai, zoals verwacht. We kijken zelfs al niet meer op van een struisvogel langs de weg.

Gelukkig voor ons is er vanaf zo'n km of 100 voor Maun weer wat vermaak. Blijkbaar loopt de waterleiding hier vlak naast de weg en hebben de olifanten ontdekt hoe je de grote begonnen platen van de putten opzij schuift. Dankzij het late vertrek bij Eselbe (koffie, klets, klets, koffie en een klein kanotochtje op de Nata-rivier) en onze stops onderweg is het inmiddels halverwege de middag: het borrel-uurtje van de Ellies. Olifanten langs de snelweg, het blijft onwerkelijk en cool.