Stilte in kapitalen

Donderdag 1 augustus

Paul begint zich hier steeds meer thuis te voelen. Gisteren met zijn pint Hansa-pils was hij al niet van de locals te onderscheiden en vandaag stuurt hij, kauwend op een stuk chilli billtong en luisterend naar de cd van plaatselijke zanggroep #Nab di//Khoab, onze Luxie over de pokkeweg met hoofdletter P alsof hij nooit anders heeft gedaan. Sjemig, wat een eind tot aan Solitaire. Maar ja, de naam zegt het natuurlijk al. En eerlijk is eerlijk; het is even bikkelen, maar dan heb je ook wat: STILTE, volledig in kapitalen.

Helaas verraadt Paul zichzelf als not-local zodra we het bord van de Steenbokskeerkring passeren, oftewel Tropic of the Capicorn, één van de meest gefotografeerde borden van Namibië. Een local zal daar waarschijnlijk niet stoppen, laat staan dat hij er een sticker van zijn duikvereniging opplakt. Al was het alleen al omdat ik me afvraag of er in Namibië überhaupt duikverenigingen zijn; oceaan te koud (iets met Arctische golfstroom) en bar weinig recreatieplassen, vrees ik.

De afgelopen maanden heb ik me vaak afgevraagd waarom mensen kiezen voor een (lelijk, volgeplakt) verkeersbord als fotopunt in een land waar zoveel mooiers te fotograferen is. Inmiddels snap ik het wel. Als je de hele dag zit te staren naar zand en stenen, worden afwijkende objecten vanzelf fotogeniek. Beetje lullig dat niemand van ons vervolgens meer zin heeft om te stoppen voor de oryx 1 km verderop ;-). Uit 'n soort van schuldgevoek richting Mr. Oryx (oftewel gemsbok) nemen we toch nog maar een fotootje.

Sinds gisteravond begrijpen we ook weer iets meer van hoe het is om hier te leven en rond te komen; we hebben mooie, persoonlijke gesprekken met de eigenaars van Gabriela's Pizzeria. Respect voor deze mensen en hoe ze het hier rooien, met alle moeilijkheden van dien. Maar wat zijn ze trots op Namibië, en terecht: ook wij hebben het land en de mensen nu al in ons hart gesloten.

Terugblikkend op deze bijzondere ontmoeting en de bijzondere wending die de dag vandaag weer nam, zitten we inmiddels op de veranda van onze luxe kamer, waar we net een zelfgekookt campingpastaatje hebben gegeten met uitzicht op de prachtige bergen rond Solitaire en de rood-oranje horizon. Inderdaad: toch nóg een nacht in een zacht bed, de wens van onze luxe poezen - eh sorry - pubers, is verhoord. Groot geluk bij een 'ongelukje': onze campingplaats was dubbel geboekt, en doordat wij pas aan het eind van de middag arriveerden (vanwege een ultra-toeristische, maar niet te vermijden extra stop bij het tankstation, de autowrakken en de appeltaart uit het boek van Ton van der Lee), waren er 'alleen nog maar' twee prachtige kamers beschikbaar. Gut, wat vervelend. Gelukkig staan wij inmiddels wereldwijd bekend om onze flexibiliteit bij overboekingen :-). 'Enjoy the room' zei manager Marilynn bij het overhandigen van de sleutels. Nou: "don 't you worry, we sure will!". Genieten is hier geen kunst!