Met de Franse slag

En we zijn onderweg. Met drie negatieve tests op zak, Luuc 1x gevaccineerd, Paul en ik twee keer, maar ik 'te laat' volgens de eisen, dus alsnog een keer dat stokje in mijn holtes gevoeld. Brrrr. Weer een reden waarom ik niet in zelftests geloof, en al helemaal niet bij pubers. Probeer dat maar eens op de goede manier bij jezelf te doen! Maar afijn, we zijn 'en route'.

De grens waren we zo over, geen enkele controle. Bij de eerste stop, ergens in Noord-Frankrijk, zien we wel gendarmes af en aan rijden om mensen van de weg te plukken. Doen ze goed. Verder is alles als vanouds, alleen vele, vele malen rustiger. Zelfs de auto's lijken meer afstand te bewaren ;-). Best wel wat vakantiegangers, maar geen vergelijk met andere jaren..veel mensen hebben het 'zekere' voor het onzekere gekozen en zijn in Nederland gebleven. Lekker veilig. Overigens houd ik me aanbevolen voor een uitleg over dat laatste. Lekker veilig vakantievieren in een land waar sommige delen in een paar dagen tijd donkerrood zijn geworden, maar niemand die wil vertellen om welke delen dat gaat? Tja.

Pfff, daar ga ik weer. Merk dat het hele corona-gedoe me toch allemaal best wel hoog zit en bezig houdt. Vooral omdat de logica van veel dingen me ontgaat denk ik. Maar goed, nu Frankrijk dus.

Na een lekker dagje doorblazen op een rustige snelweg, met een melancholische stop bij de kabouterparkeerplaats (voelde me net Alice in Wonderland, die paddestoelen leken oprecht gekrompen met die lange pubers ernaast!), arriveerden we om half vijf bij Le Pigeonnier du Val de Saone. Ook hier waren we vele jaren geleden al eens, en ook hier enige verbazing over de bereikte lengte van onze jongens. Over mijn bereikte breedte deed de eigenaar wijselijk geen uitspraken. Good for him.

Afijn, ook hier had de tijd niet stilgestaan. Deze man geeft een andere betekenis aan het begrip 'met de Franse slag'. Wat n prachtplek heeft hij ervan gemaakt. Ook het diner wist hij in rap tempo en volgens de vaste regels in vlot tempo uit te serveren. Al is dat dan weer geen verrassing. Want als er één ding hier nooit wordt afgeraffeld, dan is het een maaltijd.

Heerlijk gegeten, al moet ik wel altijd lachen om al die regeltjes hier rondom het eten. Op de een of andere manier voel ik me ook altijd verplicht om alles op te eten en alles lekker te vinden. En verplicht ik onze jongens datzelfde te doen, zelfs als de citroensaus bij het vlees zo zuur is dat je er wel gekke gezichten bij moet trekken en de zoete cake met hartige ingrediënten ook best heel apart smaakte. Gelukkig zijn wij alles-eters, zeker als iemand er zo z'n best op heeft gedaan. En zijn de jongens inmiddels gedrild in het proeven, met slechts een klein hoofdknikje laten merken dat het ze niet blieft, en het vervolgens ongemerkt naar het bord van vuilnisvaatjes papa en mama weten te verschuiven. Met als gevolg dat Paul en ik om half elf volgestouwd op bed ploften, om bijna gelijk in slaap te storten. Burp.

Laat eten, vroeg weer op: we zitten gelijk lekker in het zuidelijke ritme! Nou ja, Paul en ik dan. Onze twee pubers kampen met nog wat aanpassingsproblemen. Maar die hebben gelukkig nog een paar uur om in de auto te slapen, op weg naar onze volgende stop: een Mas in de buurt van Girona...