Last but not least!

Ons laatste adres deze reis is er nu al eentje voor in de boeken...wat een geweldige plek! We moeten het terrein van Finca Son Flo morgen nog even helemaal ontdekken, maar vanavond is alvast goed begonnen, met een drankje op 'ons' terras, in stilte kijkend naar de avondzon die in rode wolken achter de bergen verdwijnt, met de wetenschap dat we ons eigen koelkastje weer volgestopt hebben en de komende dagen weer lekker zelf voor ons ontbijt en avondeten kunnen zorgen.

Als ik iets gemist heb de afgelopen dagen, is het zo'n keukentje wel. Tuurlijk kom je een eind met zakken ijs en koeltassen, maar hoe dol ik ook ben op 'uit eten' gaan, we vinden het ook gewoon heel fijn om ons eigen potje te kunnen koken. Een verblijf in een keukenloze hotelkamer en alleen al de afhankelijkheid van ontbijttijden, is voor mijn gevoel geen luxe. Nog maar niet te spreken over het feit dat je bij een buffet niks meer zelf op mag scheppen ivm covid en afhankelijk bent van snelle Spaanse dametjes die wel al wakker zijn, terwijl ik nog in de langzame stand sta. Allemaal niet erg en logisch, maar toch ook 'gedoe', zo op de vroege ochtend. Laat mij maar eerst even wakker worden met een paar Nescafe-tjes, onze traditionele vakantiekoffie. Altijd nog 100x beter dan die vieze automatenkoffie bij het hotelontbijt in Soller Garden. 

Maargoed, ik dwaal weer af. Eerst nog even terug naar vanmorgen. Na een uitstekend ontbijt met heerlijke 'café con leche' in Lluc - tenminste, als je het niet erg vindt dat iemand anders bepaalt wat jij moet eten en ongevraagd van alles op tafel zet; best lastig als je de regel hanteert dat er geen eten wordt weggegooid - nog even een rondje op het terrein gelopen en vervolgens het zwembad ingeplonst. Ik snap nog steeds niet wie dit nu heeft bedacht op deze plek, want hoewel het prachtig is gelegen in het groen, ligt het bad ook naast de botanical garden, waar overal bordjes staan dat je de stilte moet respecteren. Probeer dat kinderen in een zwembad maar eens uit te leggen. Zelfs als ze met 13 en 16 en respectievelijk 1m70 en 1m180 eigenlijk geen kind meer genoemd kunnen worden. Ach, waar zou ik me ook druk over maken, als het niet goed is, zullen we het wel horen. Ze mogen nog blij zijn dat het bad niet wordt bevolkt door het maximaal aantal toegestane bezoekers: 100 maar liefst. Sjeeemig, mij lijkt de huidige 10 al meer dan genoeg. Ik realiseer me dat ik qua drukte, lawaai en mensen om me heen wel een beetje verwend ben geraakt door alle covid-maatregelen en de 'sociale afstand'-regels; ik kan me herinneren dat we aan de Cote d'Azur ooit op een strand lagen waar je letterlijk handdoek aan handdoek lag. Ondenkbaar inmiddels.

Tegenwoordig heeft 'vol' een andere betekenis gekregen. Dat ervaren we een paar uur later, na een heerlijke ochtend in het fijne, rustige zwembad. Op ca. 2,5 km van Lluc heb ik nl. een mooi restaurant gevonden, Es Guiix. In the middle of nowhere, en dus denk ik er op deze maandag zo heen te rijden voor de lunch. Mis: 'vol' zegt het bordje bij de ingang. Lang niet eigenlijk, maar de maximaal toegestane capaciteit is nu eenmaal bereikt.

Voorheen zou je dan misschien gekeken hebben of er echt geen tafeltje meer bij past, nu is dit gewoon wat het is. Op naar een ander mooi plekje. Een uurtje later zijn we eigenlijk blij dat er geen plaats meer was bij dit restaurant, anders waren we nooit in Pollença terecht gekomen.  We zijn hier op goed geluk naartoe gereden en vonden - nadat Paul de auto fluitend door de stoeploze, heeeele smalle straatjes stuurde - een prachtig pleintje, met een evenzo prachtig terras. En iets verderop ook nog een parkeerplekje voor onze eigenlijk iets te grote bolide voor deze omgeving. Ach ja, het ging, met een 'riante' 5 cm naast iedere spiegel. Pffft. 

Terug naar het pleintje; een van de velen die dit schattige plaatsje rijk is, zo blijkt. Evenals een mooie trap met - volgens de verhalen - 365 treden; voor iedere dag één. Luuc telt er ten minste 415, want uiteraard wagen we de klim. Gelukkig is het vandaag bewolkt, er valt zelfs een korte bui. Lekker verfrissend na al die bloedhete dagen, concluderen wij vanonder een grote parasol op dat fijne terras. Jemig, wat zitten we hier weer lekker. Het lijkt wel vakantie :-).