Kamertje per uur

Net nu ik dacht dat de avonturen wel op waren, voegen we er hier in Zuid-Afrika gewoon weer nieuwe aan toe. Van een ander soort dan in Botswana, maar gelukkig nog steeds grappige.

Maar: 'first things first'. Na een mooie, heel koude laatste nacht in Botswana, hebben we voor de laatste keer de tenten opgevouwen. Kamperen is hartstikke leuk, maar met een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt met een muts op bij het kampvuur zitten kleumen is precies één avondje grappig en liggen klappertanden in je slaapzak is gewoon echt armoe. De plek was wel top: Khama Rhino Sanctuary, waar we op verzoek van de jongens spontaan naartoe reden, in plaats van de geplande overnachting bij GOO-Moremi, een groene kloof in het zuiden van Botswana. Neushoorns moesten er gespot worden, en daarop is de kans bij Khama groot. Het lukte, en hoe! Na aankomst besloten we eerst even te lunchen bij het restaurantje van de camping en te genieten van de eerste snelle WiFi in lange tijd. We zaten dus alle vier gezellig op onze telefoon, toen de serveerster met een grote glimlach en knipoog naar ons toekwam en vroeg: "you wanna see the rhino's?" Yes, yes, antwoordden wij gretig, that's why we're here. Zij, droog: "There's one", en wijst naar een bosje achter het zwembad. En daar stonden ze, ons 'wildlife-toetje': drie neushoorns; een zwarte, een witte en een baby. Ongelofelijk,  deze combi, alsof ze er speciaal even neer waren gezet. We liepen er zo naartoe, met dekking van de canvas opslagruimte van de camping. Sta je daar, in de bosjes, met twee reusachtige exemplaren en één mini rhino voor je neus!

Rhino's inderdaad, want dat klinkt leuker dan neushoorns. Vooral Paul en ik schijnen de gewoonte te hebben om een flinke dosis Engelse woorden te mixen met Nederlandse. Tot grote ergernis en hilariteit van de jongens. Gelukkig in de meeste gevallen dat laatste. De grappigste 'mash-up' kwam van Paul, die in Chobe aan inzittenden van een safaritruck probeerde uit te leggen waar de leeuwen lagen: "At the crossing, fifty meters voorbai the picknick-spot." En toen ze m vragend aankeken: "just fifty voorbai!" Wij lagen gevouwen, die hebben we er de hele reis ingehouden. Waar ook alweer Paul? O ja: daar net voorbai!
De volgende kwam van Luuc, al ontkent hij in alle toonaarden dat dat een foutje was: Welke (met vette Engelse W) ipv which. Teun maakt daar uiteraard ook gretig gebruik van door 'm af en toe in de herhaling te gooien.
Een beetje beschamender werd het toen Paul tegen een vriendelijke Zuid-Afrikaan zei:
"Could you back off with your car?, terwijl hij 'back up' bedoelde; oprotten ipv achteruitrijden, het kan de sfeer toch danig beïnvloeden ;-).
Ondanks onze kromme zinnen en schijnbaar slechte uitspraak, kunnen de jongens het gelukkig wel steeds meer waarderen dat we met zoveel verschillende mensen contact en kletspraatjes maken. Ze zien ook wat het oplevert: ten minste een grote glimlach, vaak ook nuttige informatie.

En hoe belangrijk dat is, bleek gisteren maar weer... Zoals gezegd was kamperen echt wel klaar. We besloten een dag eerder uit Botswana te vertrekken, en een extra overnachting te doen in Laphalele, een mijnstad in het noorden van Zuid-Afrika. Aangezien ik in Botswana nog wat data had op onze 'nood-simkaart' deed ik daar wat voorwerk op de plekken waar ik een beetje internet had. Ik zag dat er meerdere guesthouses waren met goede reviews (hoppa, weer bewust onbewust twee Engelse woorden in één zin) en ook een aantal lodges, waarvan één zelfs met kampeergelegenheid, in geval van nood.
Na een soepele grensovergang, de gebruikelijke kaskedoles (Bargoens gebruik ik ook) met veel stempels en 'ontsmetting' in een gore waterbak, reden we via Groblersbridge de Limpopo-rivier weer over. Ik kan niet zeggen dat het voorbij is gevlogen, want we hebben echt wel de tijd gehad en genomen in Botswana, maar weemoedig over het feit dat het grootste gedeelte van het avontuur achter ons ligt, voelde ik me wel.
Gelukkig lag er dus nog een avontuurtje in het verschiet.

Want een guesthouse zoeken in Lephalele is niet zo simpel als ik dacht. Bij adres nummer één, met een 9.1 op Booking, gingen de gordijnen dicht toen ik aan kwam lopen. Geen zin in gasten. Gelukkig was er verderop in de straat één waar de poort wijd open stond en de gekleurde 'Welcome'-lampjes boven de voordeur vrolijk knipperden. Iemand begon hard te lachen toen ik binnenkwam, maar daar sloeg ik geen acht op. Vervolgens was ik zo druk met vriendelijk contact maken en mezelf ervan te overtuigen dat de halfgare kamers met gekleurd beddengoed weliswaar wat apart waren, maar zeker schoon en ok, dat ik geen acht sloeg op de briefjes bij de balie. Ik besloot de andere gezinsleden te halen en vertelde hen dat dit weliswaar anders was dan we verwacht hadden, maar ook gewoon leuk om in een typisch Afrikaans guesthouse te overnachten. Daar werd mee ingestemd, zolang er maar WiFi was. Dat was er, zo was me even daarvoor beloofd. Net toen de creditkaart het piepje 'betaling akkoord' gaf, viel mijn oog op een van de eerder genegeerde balie-briefjes: de tarieven voor verhuur van kamers per uur. Oh-oh. Ik keek Paul aan, die de tekst gelijk met mij las. Ach nou ja, hoe erg kon het zijn. Zolang we maar WiFi hadden toch? Maar na het betalen bleek dat er ineens toch ook niet te zijn. En bekroop me steeds meer het gevoel dat dit toch niet helemaal de plek voor ons was. Gelukkig lukte het ons dankzij de ontbrekende WiFi om ons geld terug te krijgen en konden we met gierende banden op zoek te gaan naar een ander overnachtingsadres. Ondertussen begon de zon al aardig te zakken en in dit soort stadjes rondrijden in het donker is echt geen goed idee, dus enige haast was inmiddels wel geboden. Toch naar de niet zo authentieke maar wel prostituee-vrije lodge dan maar. Helaas: fully booked. Het drie
sterrenhotel dan? Ook niet. What the piep? Ok, volgende: the Riverside Lodge, had ik ook over gelezen. Geen receptie te vinden, slechts een heleboel mannen in indrukwekkende kogelwerende kledij, met nog indrukwekkender geweren (volgens,Teun gewoon painball-guns; tuurlijk jongen), die net van een oefening kwamen en met een cola en een afhaalmaaltijd onder hun arm hun kamers opzochten. Een heleboel mannen, ieder met hun eigen kamer, dat betekende dat er voor ons slechts nog plek was in de twee meest beduimelde, op de slechtste plek in het pand. Maar hé, niet zeuren, het was in ieder geval iets. Terwijl de congierge overleg voerde met zijn meerdere over deze rare, onverwachte gasten, stopte er een andere man met de vraag of we "verblyf" zochten. Nooit eerder zei ik zo overtuigd "yes" op deze vraag, ik weet eerlijk gezegd altijd van tevoren wel waar ik heen wil. Maar nu dus even niet. Lang verhaal kort: we bedankten de congierge vriendelijk en besloten toch te kiezen voor iets binnen onze comfortzone: een guesthouse bij voormalig ranger Jan en zijn vrouw, in de buitenwijk van Lephalele, in combinatie met een overdadig diner bij de 'Spurs', in de plaatselijke 'Mall'. Dan maar iets minder authentiek, wel zo relaxed. En met WiFi ;-).

Straks door naar Bela-Bela, een plaatsje dichtbij Johannesburg, wat bekend staat om de warmwaterbronnen en spa's. Hier heb ik massages gereserveerd bij een plaatselijke schoonheidssalon, uiteraard niet zijnde het grote hotel. Ook dat gaat ons vast wel weer een avontuurtje opleveren, haha. Ben benieuwd!