Decadentie

Vrijdag 29 juli. Wat een toffe dag. En ook: wat een decadente dag: 'even' heen en weer naar Zimbabwe voor een bezoek aan de Victoria Falls en een lunch in een prachtig restaurant met uitzicht op de kloof. Ik heb er ultiem van genoten, maar tegelijkertijd is het natuurlijk ergens belachelijk: tientallen mensen betalen honderden, soms zelfs duizenden (!) euro's op een dag om - vanuit allerlei posities - water van grote hoogte naar beneden te zien storten. Helikoptervluchten, ziplines, bungeejumps, het kan allemaal niet op. Daarna wordt er uitgebreid gegeten en gedronken in een van de prachtige restaurants (waarbij degene waar wij zaten toch wel echt de kroon spande), terwijl ondertussen mannen en vrouwen met enorme vrachten eerste levensbehoeften (aardappelen, uien) op hun hoofd en fiets de grens passeren, via de brug met Zambia. Wij staan er foto's te maken voor ons lol, zij zijn aan het bikkelen.
Twee zulke verschillende werelden, zo dicht bij elkaar. Het gaf me een heel dubbel gevoel, zeker omdat je weet dat het geld wat je betaalt voor je visum (4 x dertig EUR) en de entree voor het park (4 x dertig USD) zo in de zakken van toch al rijke mensen verdwijnt.

Maar ja, die watervallen hebben ook zo hun aantrekkingskracht, dus we deden het toch. Snel die creditcard erdoor en ervan genieten. Iets wat we allevier absoluut hebben gedaan, al zijn mijn momentjes van een andere categorie dan die van jongens. Inmiddels heb ik geleerd om weg te lopen op momenten dat zij even over het randje willen kijken of nog even die ene foto willen maken op een plek waar ik misselijk van word. Zeker niet als het 'hek' bestaat uit wankele houten stokjes: brrrrrr. Noot voor de opa's, oma's en tantes: niet dat de jongens iets onverantwoords doen, ik ben gewoon niet maatgevend in dit soort situaties. ;-)

Na een voor iedereen avontuurlijke ochtend, waarbij we zeiknat 'regenden' en Luuc 'en passant' nog door een bij in zijn lip werd gestoken (natuurlijke botox, prachtige fotos :-)), werden we weer opgehaald door onze chauffeur Dumi, die ons de hele dag in zijn tourbusje overal heen bracht. Ik zei het al: heel decandent.
Zo ook dat prachtige restaurant: The Lookout Deck. Niks niet lokaal, gewoon echt over de top schitterend. Tja, ik kan niet anders zeggen: ik hou er echt van. Als we dan toch decadent bezig zijn, dan ook maar all-in. Met een dikke, stiekeme fooi voor de bediening, dat dan weer wel.

Om toch de lokale economie nog wat te spekken, lieten we ons aan het eind vam de middag nog afzetten bij de 'crafts market'. Letterlijk, niet figuurlijk, al viel dat laatste niet mee. We bleken op moment namelijk de enige bezoekers. Zie dan maar eens rustig iets uit te zoeken, terwijl om de meter iemand z'n spullen aanprijst, contact met je maakt en z'n verhaal doet. Gelukkig deed ik het niet voor het eerst, maar de jongens wel. Het maakte indruk. Ik geloof ik ook, want na de eerste aankopen werd ik anders behandeld. Ik ben normaal gesproken altijd een wattenstok en erg gevoelig voor zielige verhalen, maar als je aan mij 38 dollar vraagt voor een sleutelhanger met een schele giraf (die vond ik dan natuurlijk weer leuk), ga ik ook met je spelen. Ja zeg: 'kwek, kwek, kwek, ik ben wel goed maar ik ben niet gek' - quote Alfred Jodocus Kwak..
Na een tijdje begon ik spel zowaar een beetje te waarderen, helemaal toen ik na hard en serieus onderhandelen over de grote olfantenkop waar Teun zijn oog op had laten vallen, een grote glimlach en een boks kreeg, met de tekst: "It was a pleasure doing business with you madam". Ongetwijfeld teveel betaald, maar niet afgezet. Allebei blij.

Met een grote glimlach zat ik op de terugweg in het busje, terwijl de ondergaande zon het landschap rood kleurde en één van de overstekende giraffen langs de weg me vanuit de struiken zowaar een schele knipoog leek te geven. Alweer een toffe topdag.