Unboxing @Namutoni

Het is 22.40 uur. Paul en ik hebben weer eens 'gewonnen', zoals we dat noemen. Iedereen is al naar bed. Al lang. Wij genieten onder een prachtige sterrenhemel nog na van onze eerste eigen ganedrive vanmiddag. En wat voor één: groepen van tientallen impalas, grote kuddes zebras, zes giraffes, wat olifanten en als klap op de vuurpijl twee keer een solitaire leeuwin (mogelijk dezelfde, maar daarover werden we het niet eens). Op één van de twee plekken liep madame vlak voor de auto langs toen ze was uitgeslapen. We waren één van de weinigen die tijd en zin hadden om daarop te wachten (de safaritrucks in ieder geval niet) en dus stonden we eerste rang. Uiteraard wel weer met de raampjes open (anderen zitten ten slotte ook in een open voertuig), maar na de ervaring met het luipaard dat in paniek bijna onze auto in sprong (in Zuid-Afrika, drie jaar geleden), blijft het toch spannend. Zeker omdat nu de motor uitstond, waardoor het knopje niet reageerde op het moment dat ik vond dat dat echt wel nodig was: een leeuwin die vijf meter van je auto ligt, ineens opstaat en op je af komt lopen: whoeah! Uiteindelijk niks aan de hand natuurlijk, maar het geluid onder het filmpje dat Paul aan het maken was toen dit gebeurde, moet maar even worden vervangen door een muziekje. Deze held op sokken kon op het 'moment suprême' alleen maar roepen: "Paul, ik wil mijn raam dicht! Paul, ik wil mijn raam dicht!. Help!" Whahaha. 

Afijn, het was dus een topdag. En niet alleen daarom. Het begon vanmorgen al goed met een gloeiend hete stortdouche in ons privé-sanitairhuisje (wat een heerlijke luxe op Onguma!), een weergaloos wentelteefjes-ontbijt door chefkok Paul èn het bericht dat vier van de vijf tassen vandaag naar ons toe zouden worden gebracht. Zou het dan echt?! En ja hoor, het wonder geschiedde: aan het eind van de middag stonden onze zo begeerde tasjes keurig op ons te wachten bij de receptie. En gelukkig ook de grote gele met onze eigen fijne dikke slaapzakken: jippie! 

Het leek wel een uit de hand gelopen unboxing-party. Vier dagen zonder tassen klinkt wellicht als niet veel, maar ondertussen waren we al zó gewend aan leven uit één plastic zakje, dat we bijna vergeten waren wat er allemaal in die tassen zat. Veel te veel natuurlijk, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Alsof er een bom ontploft was op onze kampeerplek: overal opengerukte tassen, overal spullen. En temidden van deze chaos een sippe Luuc: voor hem viel er weinig uit te pakken, aangezien zijn tas nog ergens tussen Addis Abeba en Etosha ligt. Waar precies, is het raadsel dat we hopelijk snel op gaan lossen...

PS. Luuc heeft een nieuwe missie: een make-over organiseren voor Kamp Namutoni. Hij kan er niet over uit hoe waardeloos deze plek is ingericht, waarom het restaurant en het uitzichtpunt niet "gewoon in het fort zitten" en wat een zielige bedoeling het is bij de drinkplaats. Eerlijk is eerlijk, hij heeft wel een beetje een punt. Het heeft ons overigens heerlijk de slappe lach opgeleverd: zo'n kansloze drinkplaats zonder wild, en dat er dan twintig mensen bloedserieus naar één oryx zitten te kijken, bang dat ieder kuchje 'm weg zal jagen (terwijl ze s middags gewoon met 60 langs zo'n beest scheuren). Het bordje 'silence please' werd zo bloedserieus genomen dat Luuc zijn meegebrachte zakje pinda's uiteindelijk maar bij de tent heeft opgegeten. Lekker op ons eigen plekke onder de sterren naar het vuur staren...