Mega in het kwadraat

"Alles is hier 'mega'!", merkte Teun onderweg op. Op één kruising zagen we een Mega-SuperSpar, de Megabuilt, een Megasafe-iets, en een mega-discount. 

Ik moest gelijk denken aan hoe 'mega' we vannacht onze slaapzakken hebben gemist. Sjeeemig wat was het koud! Echt wel even bikkelen, zelfs met ons extra dekentje van de PEP, de Namibische Zeeman. Op aanwijzingen van de dame van het verhuurbedrijf (Aloe Car hire - aanrader) belandden we gisteren in een enorme shoppingmall voor de aanschaf van wat kleding en andere spullen, om de dagen zonder bagage te overbruggen. Wàt een winkels en wat een contrast weer met de mensen die 100 meter verderop in de hutjes langs de snelweg wonen... Daar moest ik aan denken toen ik vanmorgen de zon boven de bomen uit stond te kijken omdat ik gewoon niet meer warm werd... Hoe doen die mensen dat?! Tja, het relativeert natuurlijk wel, maar warmer word je er niet van.

Gelukkig was het met het zonnetje erbij al snel weer lekker, en toen ik een stralende Paul en Luuc terug zag komen lopen van hun wandelsafari met de witte neushoorns, was het gekleum al snel weer vergeten. Wat een gave ervaring hadden ze gehad! (Teun en ik hadden 'm even overgeslagen, wij houden van iets meer afstand, weten we uit ervaring).

Na een echte 'safarikoffie' uit van die stoere aluminium mokken (die keukenuitrusting  is echt helemaal in stijl, beetje jammer van de plastic wijnglazen die we er zelf bijkochten, haha) maakten Luuc en Teun nog een kleine ontdekkingstocht over het terrein, waarbij Teun in de verte de neushoons ook nog zag èn gelijk kreeg over zijn theorie van de avond ervoor: het geluid dat hij en ik hadden gehoord toen Paul en Luuc even weg waren, niet heel ver achter de auto, bleek inderdaad van deze enorme kolossen. Ze hadden dus in theorie ook gezellig bij ons in het kamp op bezoek kunnen komen. "Maar dat gebeurt hier echt nóóit hoor", aldus de gids. "En bovendien zijn witte neushoorns véél minder agressief dan zwarte!". Ehm, tja, bedankt voor de geruststelling, sommige dingen wil je gewoon echt niet weten! :-).

En toen was het dus pas half elf! We namen alle tijd om even rustig in te pakken, onze Engelse buren te helpen om hun dode accu weer tot leven te brengen en tips uit te wisselen, en begonnen koeteldekoet aan de 363 km richting Onguma, aan de oostkant van Etosha. Niet de mooiste rit, maar wel lekker makkelijk: 'immer geraden aus'. Toch deden we er natuurlijk langer over dan gedacht. Zoals Luuc later fijntjes opmerkte: "We moeten toch iets aan onze planning gaan doen!", want nadat we de avond ervoor door al het geshop het laatste stuk in het donker reden (geen aanrader met de vele Pumba's langs en op de weg), kwamen we nu om precies te zijn een half uur voor de start van onze 'sundowner-gamedrive' aan bij de lodge. Mega-suf, maar goed: we waren nog op tijd. Na het inchecken konden we gelijk instappen voor een prachtig ritje langs jakhalzen, cory bustards (grote loopvogels), impalas, springbokkies, gnoes en (nadat gids Justin even had gecheckt of er echt geen leeuwen in de buurt waren - helaas!) nog een kleine wandeling voor een 'lesje termietenheuvel'. En als je dan vervolgens middenop de savanne met een drankje naar die grote oranje bal staat te kijken, die ondergaat achter een grote acaciaboom, weet je: T.I.A: mega-prachtig en al het 'gedoe' zó ontzettend MEGA-waard!