Ons avontuur is begonnen!

Na maanden waarin onze reisdatum steeds eindeloos ver weg leek (we waren er eind januari eigenlijk al helemaal klaar voor...), vlogen de laatste weken ineens voorbij. Niet zo gek ook, met het afscheid van Teun op De Kennemerpoort, nog even een antibioticakuur voor Paul, de spannende weken waarin Luuc zijn broodnodige tienden bij elkaar sprokkelde om alsnog over te gaan en alles wat er met mij (Hester) op werkgebied speelde.

Dus tja, toen was het toch 'ineens' D-Day: De Dag Dat we het gewoon weer gingen DOEN! Of nou ja, gewoon... Dat is wel een beetje een understatement. Want waar ik altijd steevast roep dat de vakantie begint zodra je de voordeur achter je dicht trekt en dat de reis óók onderdeel is van de pret, ging dat deze keer niet helemáál op. Iets met een vliegtuigmaatschappij waarvan er dit voorjaar één naar beneden stortte en iets met een route via Wenen en Addis Abeba waarbij het halen van aansluitingen behoorlijk cruciaal was. Die combinatie van factoren zorgde voor wat vaatvernauwing in mijn hoofd en erg prettig in de omgang kon ik mezelf toch echt niet meer noemen. Gelukkig kennen mijn reisgenoten me al wat langer dan vandaag... 

Afijn, het is allemaal goed gekomen. Net aan. Want de eerste aansluiting in Wenen haalden we ook echt maar nipt. Goed voor de conditie zullen we maar zeggen. Verder weinig te mopperen. Alles keurig in orde aan boord van Ethiopian Airlines en een prima reis gehad. 

Onderweg wel de eerste TIA (This Is Afrika) - ervaringen alweer gehad, wat altijd weer zorgt voor een hoop lol. Zo concludeerde Luuc dat je voor de baan van bestuurder van een transferbus in Addis Abeba klaarblijkelijk geen rijbewijs nodig hebt; af te lezen uit het feit dat we als in een soort van kermisattractie onder en tussen enorme taxi-ende Boeings door slalomden, daarbij rakelings bagagekarretjes ontwijkend en door de iets te scherpe bochten van diezelfde karretjes een aantal koffers letterlijk op de startbaan werden gelanceerd. "Gelukkig hebben we nog geen struisvogelei als souvenir gekocht", merkte Teun droog op.

Tja, en dan sta je dus 17 uur na vertrek in Alkmaar 'ineens' weer op Afrikaanse bodem. Beetje jammer dat onze tassen de aansluitingen niet hebben gehaald, gelukkig zaten de tandenborstel in de handbagage;-). Hoe dan ook, alles wir regtkom. Jihaa! We hebben er zin in!