Pura Vida to the max in BriBri

Het is dé kreet in Costa Rica: 'pura vida!', wat zoiets betekent als 'het eenvoudige, goede leven'. Hoe dan ook, het wordt op allerlei momenten geroepen en op sommige momenten is het toepasselijk, en op andere momenten - bijvoorbeeld als een ober zonder uitdrukking op zijn gezicht achteloos een biertje voor je openklikt - is het gewoon zomaar een kreet. Maar er zeker momenten dat we de inhoud van dit begrip ook echt hebben gevoeld. Zo ook vandaag.
Via onze huidige accommodatie 3 Bamboo, een ecolodge (overigens een dubieuze term, maar dat is weer heel ander verhaal), konden we een tour boeken om een dag op bezoek te gaan bij de 'indigenous people', oftewel de oorspronkelijke bewoners van het land. Vorig jaar hebben we dit soort uitjes angstvallig vermeden, omdat je het risico loopt dat er een soort toeristen-poppenkast wordt opgevoerd, wat in de verste verte niks meer met het begrip oorspronkelijk te maken heeft. Dat risico wilden we toen niet lopen. Maar deze tour klonk anders, en dat bleek gelukkig te kloppen.
Om 9.00 uur zouden we de gids, Mynr, ontmoeten bij de tweede supermarkt op de grote kruising in Honecreek. Benieuwd of dat ook echt zo zou zijn en/of er niet ineens een tourbus met nog 'n dozijntje andere toeristen klaar zou staan, togen we erheen. Dat laatste bleek gelukkig niet het geval en het eerste wel: precies op het afgesproken tijdstip kwam Mynr (wiens gemeenschap op vier uur reisafstand bleek te liggen) achterop de motor aan. Vervolgens stapte hij bij ons in en leerde hij ons onderweg woordjes uit zijn taal, zodat we de mensen straks in ieder geval konden begroeten en bedanken.
Bij de eerste familie die we bezochten kregen we een rondleiding in hun jungletuin, waar zo ongeveer alles te vinden was om niet alleen in, maar ook van de natuur te leven. Mynr banjerde er ongestoord met blote armen en benen èn op blote voeten rond, terwijl wij waren gehuld in een wolk anti-muggenolie en liepen te dansen om niet door de mieren aangevallen te worden. Het werd ons al snel duidelijk dat deze jongen echt één is met de natuur, met de kennis èn looks van een moderne Tarzan. We hadden het slechter kunnen treffen ;-).
In mijn geval gold een duidelijk 'He had me at hello',  maar de jongens pakte hij in door te laten zien hoe je touw maakt met vezels uit bladeren, deze kunt verven met kurkumawortel en rode bessen en vervolgens binnen twee minuten een dolfijntje kunt snijden uit een schil: Teuns zoektocht naar het mooiste souvenir was bij deze ten einde, terwijl onze dag eigenlijk nog niet eens goed en wel was begonnen. Mynr bleek nog veel meer voor ons in petto te hebben.
Na de uitleg over de planten volgden een boogschietlesje, gifkikkers, het roosteren, zeven, malen èn proeven van cacao (een van de vaste onderdelen op het menu van deze mensen; I like!) Na twee kalebassen chocodrank was het tijd om gedag te zeggen en onze tocht te vervolgen. Via een drassig pad, een wiebelige hangbrug met halve planken (ik had toch meer moeten oefenen op de evenwichtsbalk bij turnen vroeger) en uiterst (niet) grappige filmpjes van Paul (waar is compassie en mededogen als je het zo hard nodig hebt?), arriveerden we bij het traditionele huis van de tweede familie, ook weer volledig gebouwd met natuurlijke materialen. Slim, zo'n palmbladerdak: veel luchtiger dan de golfplaten waar zo ongeveer alle huizen hier mee gebouwd zijn (en waar we ons al verschillende malen over verbaasd hadden) en het blijkt maar liefst tien jaar mee te gaan. Vers zijn die bladeren ook heel slim: je vouwt er prachtige bakjes van waar je prima een warme lunch in kunt serveren. Wel graag met je handen eten, dat scheelt een hoop afwas! Alsof we na deze enorme maaltijd met kip, hartige banaan, palmhart en allerlei andere groenten nog niet vol genoeg zaten, kwam ook deze familie weer aanzetten met warme chocodrank. Pfiew. Einde tour? Nee joh! Nu gaan we eerst nog even kijken hoe je chocolade maakt op de ouderwetse manier (pletten op een enorme steen) en daarna n chocokwisje met alle verschillende soorten (waarvan fijnproevertje Teun er tot hilariteit van Mynr zes van de acht raadde). Na het ingelaste blaaspijplesje (tja, geef wannabe krijgers één vinger...) was de tour ondertussen al n paar uur uitgelopen, maar daar maakte niemand zich druk over. En dus stopten we onderweg naar het volgende programma-onderdeel nog even uitgebreid bij een boom vol joekels van leguanen, om ons daarna te begeven naar de waterval, die Mynr ons ook nog even wilde laten zien, waarbij hij ons met een enorme machete op zijn rug blootvoets voorging (terwijl de rode gifkikkers links en rechts wegsprongen), terwijl hij 'en passant' van iedere plant de medicinale werking vertelde (zoveel kennis, wat staan wij dan toch ver van de natuur af) en 'jungletattoos' uitdeelde (stuifmeelafdrukken van varenblaadjes), om ons bij de waterval uiteraard even zijn skills te showen, compleet met zwieren aan lianen, van grote hoogte in het ondiepe water springen en bij het bovenkomen zijn lange zwarte haar iedere keer met een sierlijke zwiep naar achteren zwieren. Zucht... Zo moet Jane zich dus ongeveer gevoeld hebben.... Jammer voor haar dat ze in die tijd geen ijskoude verse kokosnoot hadden, afgetopt met een borrelglaasje Bacardi, zoals ik, want dan had ze zich pas echt 'in paradise' gewaand. Dit is echt het goede leven.
Als we dan ook nog getrakteerd worden op een prachtige rozerode zonsondergang terwijl we afsluiten met een biertje op ons favoriete terras in Puerto Viejo (waar we toch nog even terug zijn omdat Mynr hierheen moest), kunnen we uit de grond van ons hart zeggen: PURA VIDA!