Vulkanen-hynose
13 augustus 2017 - Paraíso, Costa Rica
Soms ontdek je dingen van jezelf die je nog niet wist...In mijn geval is dat een onverklaarbare aantrekkingskracht door vulkanen. Nooit geweten, maar tijdens deze reis onomstotelijk vastgesteld. Al aan het begin van onze trip, in La Fortuna, maakte de El Arenalvulkaan grote indruk op me en was ik euforisch toen alle wolken verdwenen en we 'm in volle glorie konden bewonderen. Ik bleef er maar naar kijken, zo imposant! En dan was deze nog niet eens actief.
Toen we de eigenaar van El Salto Ecolodge, Christophe, gisteren vroegen naar zijn tip voor een dagtocht, bleken dat niet de vlakbij gelegen hotsprings of de Orosi-vallei, maar in plaats daarvan een mooie rondrit langs allerlei kleine dorpjes en (yes!) twee vulkanen. Uiteraard 'off the beaten track', wat in dit geval onder meer betekende dat we eigenhandig stenen in gaten hebben lopen gooien, omdat we anders echt niet verder konden. Maar wat was het weer gaaf: hoger en hoger tegen de helling van de eerste vulkaan op, door een prachtig landschap waar van alles verbouwd werd en overal mensen op het land bezig waren. Ondanks dat ons vooraf was verzekerd dat het veilig was om te doen, voelde het toch weer als n best avontuur, maar we schatten zo in, dat als de bewoners van het gebied zelf heel relaxed hun dagelijkse dingen doen, het wel mee zou vallen met de vulkanische activiteit.
Aangekomen bij de eerste vulkaan, de Irazu, klopte dat ook. Deze vulkaan is inactief en je kunt bij helder weer zelfs naar de kraterrand lopen. Tof, dat gaan we doen! Maar als we op het punt staan om het National Park in te rijden (en serieus veel entreegeld te betalen), krijgen we het advies om ons geld aan iets anders uit te geven: er zijn teveel wolken, waardoor de kans dat we iets zien, nihil is. Wat een goed en eerlijk advies; wat is het toch heerlijk om te ervaren hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
We besluiten een tussendoorweggetje te pakken naar de volgende vulkaan, de Turriabla, die in januari nog flink actief was. We hebben amper de tijd om ons druk te maken over het feit dat we nu richting een mogelijk actieve vulkaan rijden (wat echt niet nodig is, maar ik evengoed gedaan zou hebben), omdat de weg zodanig 'uitdagend' is, dat we er onze volle aandacht voor nodig hebben. Voordat ik nu bepaalde familieleden (ik noem geen namen) wederom slapeloze nachten bezorg: néé mam, we rijden niet langs ravijnen, het is alleen zo rot als we de onderkant van de auto kwijtraken door de enorme kuilen in, en keien op, de weg...
Na veel 'jihaa's' arriveren we aan de voet van de vulkaan, dat wil zeggen: bij het lint dat aangeeft dat we niet verder mogen. Maar dat is dichtbij genoeg: vanaf hier is duidelijk te zien dat de hellingen zijn zwartgeblakerd na de laatste eruptie en dat is ons al imposant genoeg. Pfiew, wat voel je je op zo'n moment klein! Tijd voor koffie...! En dan is daar ineens het schattige 'cafecito' "Danza con nubes" (naar wat ik begreep 'spelen met wolken'), waar we de superaardige toekomstige eigenaar van Hacienda El Natural ontmoeten, die ik zo noem omdat we (zoals dat zo vaak gaat als je spontaan aan de praat raakt) zijn naam zijn vergeten te vragen... Hij is daar aan het bouwen aan zijn eigen plek en organiseert een kampeerweekend voor een grote groep mensen vanwege de sterrenregen de komende nacht, maar neemt desondanks uitgebreid de tijd om het beste eten voor ons te bestellen bij de Spaanssprekende dames (inclusief extra dessertje), ons te vertellen over de vulkaan en recente erupties, ons gerust te stellen over de mate van activiteit op dit moment, en ons te adviseren over een veilige wandelroute om nog iets meer te zien. Dit soort ontmoetingen is wat reizen zo leuk maakt; we spreken elkaar misschien drie kwartier, maar nemen afscheid met het uitwisselen van e-mailadressen en het adres van het DroneSkyCam-kanaal op YouTube van Luuc en zijn vrienden, omdat hij zo graag wil weten hoe het er in ons land uitziet. Tof.
En dan... zijn ineens de wolken rond de top verdwenen. Althans...ik zie een donkere, er recht boven! Is dat...?!? Ja, een aswolkje, lacht onze nieuwe vriend. We hoorden geen gerommel, maar merken, zelfs op deze afstand, wel degelijk dat het as is. Je ruikt het en voelt het in je ogen en (in Pauls geval) op je hoofd. Sjezus wat bizar. De aantrekkingskracht is enorm, wat natuurlijk belachelijk is, want dit is al meer dan genoeg! Misschien maar goed dat het op dat moment flink begint te hozen; zodat de as uit de lucht gaat en wolken zich weer verzamelen rond de top: een mooi moment om terug te keren naar onze veilige lodge, met uitzicht op de vredige Orosi-vallei. Jihaa!
Toen we de eigenaar van El Salto Ecolodge, Christophe, gisteren vroegen naar zijn tip voor een dagtocht, bleken dat niet de vlakbij gelegen hotsprings of de Orosi-vallei, maar in plaats daarvan een mooie rondrit langs allerlei kleine dorpjes en (yes!) twee vulkanen. Uiteraard 'off the beaten track', wat in dit geval onder meer betekende dat we eigenhandig stenen in gaten hebben lopen gooien, omdat we anders echt niet verder konden. Maar wat was het weer gaaf: hoger en hoger tegen de helling van de eerste vulkaan op, door een prachtig landschap waar van alles verbouwd werd en overal mensen op het land bezig waren. Ondanks dat ons vooraf was verzekerd dat het veilig was om te doen, voelde het toch weer als n best avontuur, maar we schatten zo in, dat als de bewoners van het gebied zelf heel relaxed hun dagelijkse dingen doen, het wel mee zou vallen met de vulkanische activiteit.
Aangekomen bij de eerste vulkaan, de Irazu, klopte dat ook. Deze vulkaan is inactief en je kunt bij helder weer zelfs naar de kraterrand lopen. Tof, dat gaan we doen! Maar als we op het punt staan om het National Park in te rijden (en serieus veel entreegeld te betalen), krijgen we het advies om ons geld aan iets anders uit te geven: er zijn teveel wolken, waardoor de kans dat we iets zien, nihil is. Wat een goed en eerlijk advies; wat is het toch heerlijk om te ervaren hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
We besluiten een tussendoorweggetje te pakken naar de volgende vulkaan, de Turriabla, die in januari nog flink actief was. We hebben amper de tijd om ons druk te maken over het feit dat we nu richting een mogelijk actieve vulkaan rijden (wat echt niet nodig is, maar ik evengoed gedaan zou hebben), omdat de weg zodanig 'uitdagend' is, dat we er onze volle aandacht voor nodig hebben. Voordat ik nu bepaalde familieleden (ik noem geen namen) wederom slapeloze nachten bezorg: néé mam, we rijden niet langs ravijnen, het is alleen zo rot als we de onderkant van de auto kwijtraken door de enorme kuilen in, en keien op, de weg...
Na veel 'jihaa's' arriveren we aan de voet van de vulkaan, dat wil zeggen: bij het lint dat aangeeft dat we niet verder mogen. Maar dat is dichtbij genoeg: vanaf hier is duidelijk te zien dat de hellingen zijn zwartgeblakerd na de laatste eruptie en dat is ons al imposant genoeg. Pfiew, wat voel je je op zo'n moment klein! Tijd voor koffie...! En dan is daar ineens het schattige 'cafecito' "Danza con nubes" (naar wat ik begreep 'spelen met wolken'), waar we de superaardige toekomstige eigenaar van Hacienda El Natural ontmoeten, die ik zo noem omdat we (zoals dat zo vaak gaat als je spontaan aan de praat raakt) zijn naam zijn vergeten te vragen... Hij is daar aan het bouwen aan zijn eigen plek en organiseert een kampeerweekend voor een grote groep mensen vanwege de sterrenregen de komende nacht, maar neemt desondanks uitgebreid de tijd om het beste eten voor ons te bestellen bij de Spaanssprekende dames (inclusief extra dessertje), ons te vertellen over de vulkaan en recente erupties, ons gerust te stellen over de mate van activiteit op dit moment, en ons te adviseren over een veilige wandelroute om nog iets meer te zien. Dit soort ontmoetingen is wat reizen zo leuk maakt; we spreken elkaar misschien drie kwartier, maar nemen afscheid met het uitwisselen van e-mailadressen en het adres van het DroneSkyCam-kanaal op YouTube van Luuc en zijn vrienden, omdat hij zo graag wil weten hoe het er in ons land uitziet. Tof.
En dan... zijn ineens de wolken rond de top verdwenen. Althans...ik zie een donkere, er recht boven! Is dat...?!? Ja, een aswolkje, lacht onze nieuwe vriend. We hoorden geen gerommel, maar merken, zelfs op deze afstand, wel degelijk dat het as is. Je ruikt het en voelt het in je ogen en (in Pauls geval) op je hoofd. Sjezus wat bizar. De aantrekkingskracht is enorm, wat natuurlijk belachelijk is, want dit is al meer dan genoeg! Misschien maar goed dat het op dat moment flink begint te hozen; zodat de as uit de lucht gaat en wolken zich weer verzamelen rond de top: een mooi moment om terug te keren naar onze veilige lodge, met uitzicht op de vredige Orosi-vallei. Jihaa!
jongens!