Verslaafd

Na een paar dagen safari-rijden, oftewel game-driven, is het voor Paul de dag erna altijd weer even afkicken. Waar wij blij zijn dat we even niet in die auto hoeven, loopt hij onrustig te drentelen en is hij in de weer met allerlei kleine klusjes.
Daarmee is wat mij de diagnose vastgesteld: Paul is een absolute gamedrive-verslaafde.

Het liefst zou hij alle paadjes in het park rijden, uren achter elkaar. Van zonsopkomst tot zonsondergang, met alleen wat korte plaspauzes, een drankje in de bekerhouder en een zak biltong binnen handbereik. Rijden, rijden, rijden, op zoek naar dat ene bijzondere dier, dat ene bijzondere moment, die ene bijzondere route.

In Moremi kon hij zijn hart ophalen: de gemarkeerde hoofdpaadjes op de kaart van Tracks for Africa bleken soms zo moeilijk te volgen dat we beter een olifantenpad konden nemen. Andere keren stond het gele gras zo hoog dat we ons afvroegen wanneer hier voor het laatst iemand had gereden. Of zoals Luuc droog opmerkte: "De uitgang van een gemiddelde Escaperoom is makkelijker te vinden".
Dat, in combinatie met de kronkelige kleine paadjes, de diepe kuilen, de stukken zacht zand, de uitgestrekte droge vlaktes, de primitieve bruggen van houten palen en last but not least de plekken waar je een stukje door het water moet, maken Moremi tot een waar paradijs voor iemand als Paul. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de dieren.
We maakten prachtige ritten, vooral die van zondagmiddag maakte indruk; van South Gate naar de befaamde Third Bridge, een lange brug van palen, die in menige foto en menig filmpje over Moremi opduikt. Helaas voor Paul kunnen we er niet overheen, want er wordt al maanden gewerkt aan de reparatie. Hij is 'bijna af', maar om vage redenen lukt het voltooien maar niet. Volgens Paul is het maximaal een middagje werk met de materialen die er al liggen, maar hé: T.I.A!

Gelukkig voor hem zijn first en second bridge ook leuk, en rijden we ons tenminste één keer bijna vast in te diep water. Luuc, Teun en ik gillen op zulke momenten alleen maar dat hij nu moet kappen en dat genoeg echt genoeg is. Paul geniet.

Wij natuurlijk ook, maar toch anders. Zo zijn voor mij de koffie-, lunch- en middagpauzes ook belangrijk onderdeel van de safari-pret, betekent vakantie voor Teun vooral ook uitslapen en rustig ontbijten en heeft vooral Luuc ook behoefte aan tijd en ruimte voor zichzelf.

De dagelijkse realiteit op safaridagen is anders: om zes uur op, even snel plassen en opfrissen, daktenten inklappen, spullen inpakken en bij voorkeur voor zevenen op pad, op zoek naar verse sporen van grote katten. Dan na een uurtje rijden een droog koekje en slok vruchtensap in de auto en door, op zoek naar dieren die op weg zijn naar hun schuilplaats voor de hete uren. Dat is vanaf een uur of elf, zeker nu in augustus.
Terwijl de ochtenden aangenaam zijn, is het vanaf dat tijdstip algauw een graad of dertig.
Vanaf dat moment vind je de grote katten alleen nog uitbuikend onder een boom. Maar alleen met heel veel geluk, als dat dichtbij de weg is, en zelfs dan zijn ze amper te zien.

Ik hoop al weken op een luipaard in een boom, zoals we ooit in Tanzania zagen, maar urenlang scannen van iedere geschikte boom heeft helaas tot nul resultaat geleid. Luuc vraagt inmiddels om hard bewijs van deze optie, hij gelooft inmiddels niet meer dat dit echt bestaat, zeker nu we er één op de grond zagen liggen en lopen.

Overigens mogen we over die hitte hier niet klagen, want: "heet?, De mensen in Nederland hebben het pas heet", als variatie op de lijfspreuk van vele ouders: "Honger? De kindertjes in Afrika...". Waar overigens ook al de nodige grappen over zijn gemaakt inmiddels, want met ons huidige safari-regime kun je soms best last krijgen van een rammelende maag. 'Trek, moeten de jongens dat noemen, want honger... : "Ja! Waar zijn jouw kindertjes nu precies mam?". ;-)).

Maar terug naar de safari-dag. We zouden er goed aan doen om het voorbeeld van de dieren te volgen, en ergens rust te nemen. Soms lukt dat, zoals laatst bij Mankwe, waar de ijskoude zwembadjes fungeerden als ons eigen 'waterhole'. Maar op andere dagen bevinden we ons op dat moment middenin de natuur, met niks en niemand om ons heen, behalve wilde dieren. Inmiddels durven we op sommige plekken even de auto uit voor een snelle lunch, zeker als we zien dat ook andere mensen op zo'n plek zijn gestopt, of we in de buurt zijn van een luxe wild-kampeerkamp (tentjes met douche en gedekte tafels met champagnekoelers middenin de bush).
Echt even volledig ontspannen lukt ons echter niet op zulke plekken, dus dan kiezen we er vaak toch voor om vlot weer door te rijden. Daar genieten we allemaal van, zeker tot een uur of vier. Dat is altijd het tijdstip waarop de discussie ontstaat: driekwart van het gezin vindt het dan wel meer dan welletjes, en tijd om terug te keren naar de camping. Eén kwart (ik noem geen namen) wil door, want 'dat zijn nou net de gouden uurtjes'. Wat op zich natuurlijk waar is, en al vaak heeft geleid tot de mooiste plaatjes. Maar toch: hoe mooi ook, het is veel, en intensief. Echt vakantie kun je het dan ook eigenlijk niet noemen. ;-).

Tegelijkertijd realiseren we ons dat het heel bijzonder is dat we hier nu zijn, en willen we natuurlijk ook zo min mogelijk 'missen'. Aan de andere kant kun je je natuurlijk afvragen wat dat missen dan precies is. Want samen wakker worden in de natuur, met volledige stilte om je heen, samen genieten van de onovertroffen wentelteefjes à la Paul, in combinatie met een kop oploskoffie, had ik  ook niet willen missen. Precies die combinatie is voor mij vakantie.