Swing!

We willen eigenlijk niet steeds vergelijken, maar het gebeurt automatisch toch. Drie jaar geleden op deze dag waren we ook hier en begon de dag met ook met een chocoladetaartje. Alleen missen we nu de zingende Afrikaanse dames. Die hebben toch net wat meer 'swing' dan wij. Straks maar even regelen :-).

En net als drie jaar geleden stappen we vandaag op een boot. Toen een catamaran voor een privé-rondvaart, nu een iets grotere met iets meer mensen: de overtocht naar Robben Island. We krijgen een rondleiding over het eiland en in de gevangenis door een ex-gedetineerde. Erg indrukwekkend.

Als we rond half drie weer op het vasteland staan, is het hoog tijd voor een (wat verlate) lunch. Luuc mag het zeggen en hoeft niet lang over na te denken over zijn keuze: allemaal een paar flappen en naar eigen keuze iets scoren op de foodcourt. Ja, inderdaad... net als drie jaar geleden.

Tussendoor regelen we uiteraard ook nog even een happy-birthday-serenade door de zanggroep die Luuc en ik drie jaar geleden in het theater al ontmoetten na een voorstelling over Mandela. Tot grote vreugde van Luuc (not!), maar hij laat zich niet kennen en doet dapper mee.

Op weg naar de speelgoedwinkel Hamlet, die in Teuns herinnering reusachtig was en voor zijn gevoel inmiddels gekrompen lijkt, komen we langs de bioscoop. The Lion King draait hier ook! Twintig minuten later zitten we lekker onderuitgezakt klaar voor een privé-voorstelling; we zijn blijkbaar de enigen die hier op maandagmiddag om 17.15 uur zin in hebben. Erg leuk en erg onder de indruk van hoe realistisch deze film is; we zijn voor ons gevoel weer even terug in Etosha - wat lijkt dat alweer lang geleden!

Als we buitenkomen is het alweer donker en fris, maar door de late lunch hebben we niet heel veel trek. Dan herinnert Luuc zich dat er de avond ervoor een restaurant zagen bovenop een gebouw dat er drie jaar geleden nog niet stond: de Silo. We besluiten een kijkje te nemen en komen tot de ontdekking dat het een museum voor moderne kunst is en een poepchique 5-sterrenhotel. Als we de lobby vol moderne kunst bewonderen, nodigen de receptionisten en bewaker ons van harte uit boven een kijkje te nemen. "Ehm, in these clothes?" flap ik eruit, waarop ze gelijk raden waar we vandaag komen. Die maffe Hollanders haal je er ook zo uit. Voor we er erg in hebben zitten we in de poepchique bar aan een tafel vol lekkere hapjes en een poepchique cocktail voor 'madame'. In ons korte broek. Hihi. Gelukkig hebben ze ook een hamburger voor Luuc, die hij met glimmende ogen en glimmend goudkleurig bestek verorbert. Echt feest!