Slechte en goede plannen

En ja hoor. . We hadden het weer voor elkaar: een dag die totaal anders liep dan vooraf bedacht en waarop we een aantal minder slimme plannen uitvoerden.

Na een lekkere maaltijd aan een prachtig gedekte tafel met een heerlijke fles wijn en een minder succesvol dessert (blauwe kaas pannacotta voor Teun, nog een heel karwei om de 'chef' uit te leggen dat dit echt niet de juiste smaak noch textuur was), konden we gelijk ons tentje inrollen.

De wekker ging weer om zes uur, aangezien we nog 'even' naar Khwai wilden rijden. Ik kwam met een zo op het eerste gezicht goed plan: we zouden de 'cutline' gebruiken om een 'shortcut' te nemen. Natuurlijk had ik beter moeten weten, want theorie strookt hier zelden met praktijk. Maar het was nog vroeg, dan werken mijn hersenen nog niet zo goed. Afijn, it seemed like a good plan. Dat we er halverwege een paar hele nare opgedroogde olifanten-modderpoelen voor moesten trotseren, waardoor zowel de rijvaardigheid van Paul als de schudbestendigheid van onze Hilly ultiem werden getest, mocht de pret niet drukken.
De 'cutline' is de grens tussen de parken Chobe en Moremi (of was het toch Kwai?, niemand die het ons kon vertellen),
en tevens brandgang, dus vrij van bomen en struiken. Nou ja, normaal gesproken dan, maar wat zei ik ook alweer over het verschil tussen theorie en praktijk?

Evengoed stuurde Paul ons trouwe stalen ros vakkundig over alle struiken en langs alle mansdiepe olifantenputten, terwijl ik naar dieren zat te zoeken, inwendig glimlachend om onze slimme route. Totdat we een uur ploeteren later waren en mijn hersens weer enigszins tot leven kwamen. Ik zoomde nog eens goed in op de digitale kaart, om tot de onluisterende conclusie te komen dat onze geniale pad uitkwam aan de verkeerde kant van de Khwai rivier. Die met de huidige waterstand onmogelijk kon worden overgestoken. Wat dom!!! Dat hele pokke-stuk weer terug! Applaus voor Paul, die na drie keer flink ademhalen zijn lot aanvaardde en ons vlot en veilig weer terugreed.

Maar ja, we wilden nog steeds naar Khwai. En zo kwam het dat we na een dag met wederom prachtige ritten, prachtige olifanten en nijlpaaarden in de rivier, een leuke ontmoeting met drie enthousiaste Zuid-Afrikanen, pittige onderhandelingen over het wel of niet nogmaals betalen van 70 euro parkfees (uiteindelijk toch niet) en slechts één koffiestop bij een weliswaar erg leuk tentje, toch nog op het randje van zonsondergang terug naar 'ramshackle-den', met alle snackbare voorraad uit in de auto en af en toe even afremmen voor een slok cola.

Een ware helletocht en toch: we willen sowieso terug. Paul en ik op reis, Luuc om hier te wonen en werken en Teun op (korte!!) vakantie om zijn broer - en toekomstig zakenpartner - op te zoeken. Grappig, hoe zo'n dag met slechte plannen kan leiden tot zoveel goede.