Pitstop@Swakopmund

De overtreffende trap van de saaie weg van gisteren is toch wel het weer vanmorgen in Swakopmund. Grijs, grauw, mistig en koud. Saaaaaai. We zijn blij dat we geen kayaktripje hebben geboekt, waarbij we om 7.45 uur zouden worden opgepikt. In plaats daarvan slapen we heerlijk uit en genieten we van het uitgebreide ontbijtbuffet. Nou ja, 'we': Paul en ik, want Teun en Luuc geven de voorkeur aan hun warme bed, oude getoaste boterhammen en een restje yoghurt. Ieder z'n meug. Het zou ook iets te maken kunnen hebben met het avondeten van gisteravond: loeigrote, bloedgoeie pizza's van een naar Namibië geëmigreerde Italiaan. Dat was smullen, misschien wel iets meer dan goed voor ons was. Ook ik nam me gisteravond na de Tiramisu voor om voorlopig niks meer te eten, maar dat voornemen was vanmorgen alweer gesneuveld. Hopelijk verhoogt de kou de verbranding. ;-).

Voor wie nu denkt dat het vriest: dat is nou ook weer niet zo, maar de overgang is gewoon een beetje groot. En het feit dat bijna al onze warme kleding verkreukeld en stoffig in de wasbaal zit, helpt ook niet echt. Dat maakt de prioriteit na het ontbijt wel gelijk duidelijk: op naar de wasserette. Het voelt wel een beetje decadent om al je gore zooi daar achter te laten met het verzoek het morgenochtend gewassen en gestreken weer klaar te hebben staan, maar màn wat een heerlijke luxe. En nu we toch zo praktisch bezig zijn, gelijk maar even langs de Toyota-garage. Want tja, een balkje kun je wel laten vervangen door een stel aardige jongens, maar als het aankomt op een mogelijk lek bij het oliefilter, dat Paul vanmorgen ontdekte, neem je liever het zekere voor het onzekere. Fijn dat Aloë Car Hire op afstand met ons meedenkt en ze de reparatie en betaling direct met de garage regelen; we zijn nog steeds erg blij dat we de auto via hen hebben gehuurd. 

Paul en ik gebruiken de wachttijd bij de garage ieder op ons eigen manier uiterst nuttig. Ik met het schrijven van deze blog, Paul met het uitzoeken van onze volgende auto. Als een kind in een snoepwinkel, werkelijk. Zijn enthousiasme sloeg over op de garagehouder, die hem met plezier alles vertelde over de verschillende modellen, die in Europa hetzij niet te krijgen, hetzij onder het merk Daihaitshu worden verkocht. Erg interessant allemaal. Ahum. Persoonlijk bevind ik me toch liever tussen wat grazende woestijnolifanten of zelfs meurende zeeleeuwen.

Hier nu rondlopen is trouwens ook in ander opzicht best een overgang: van kamperen zonder stromend water bij Spitzkoppe en wat kleding en eten weggeven aan graatmagere mensen in lemen hutjes, naar een stad waar alles is: luxe hotels en B&B's, een grote diversiteit aan winkels en restaurants, showrooms vol glimmende auto's en tal van andere dingen die we herkennen van thuis, inclusief de ons zo bekende zeemist. Noem het gerust cultuurshock; we waren vanmorgen bijna vergeten waar we zijn. Al is dat iets wat Luuc meteen met een van zijn droge opmerkingen ontkracht: "Tja... Ze hebben heel hard hun best gedaan om er iets van te maken, maar vervolgens is het wel gewoon Afrika: net niks." Waar Teun nog fijntjes aan toevoegt: "En ik merk het wel aan al die auto's: overal zit wel iets aan los." Het perspectief van twee tieners, haha... Ik snap ze wel een beetje, want hoewel hier hard gewerkt wordt, zijn er ook een aantal dingen echt 'net niks'. Het zee-aquarium bijvoorbeeld en 'The Jetty'; zo ongeveer de trots van het stadje. Het restaurant op de kop ervan schijnt elke avond volgeboekt te zitten. Nou, mij niet gezien. De kracht van de golven die ik vandaag gezien en de staat van de verroeste constructie van deze pier uit 1905 lijken me geen goede combi. Ook hier geldt uiteraard: het gaat vast nog heel lang goed, maar ik zit toch rustiger met twee voeten op de grond.

Het 'net niks' geldt overigens zeker niet voor ons overnachtingsadres, Desert Sands, en evenmin voor Gabriela's Pizzeria, waar we vanavond op dringend verzoek van de jongens gewoon nóg een keer heen gaan. Lekker eten, leuke mensen, goede bediening: juist alles!

Dat wordt weer omschakelen morgen, als we onze weg vervolgen naar het stof en de leegte van Solitaire... Maar in ieder geval wèl fris gewassen, volledig gedigitaliseerd, met het nodige gerepareerd en goed gefourageerd. 

En laat ik na al deze indrukken nou net héél veel zin hebben in véél meer niks...