Land vol contrasten...

Na de laatste nacht in de tent, breken Luuc en Paul bij het inpakken een nieuw record. In elf minuten zijn onze twee stoffen huisjes van de afgelopen weken omgetoverd tot twee keurige platte pakketjes.

En daar gaan we weer: dwars over het landgoed van Leeu-estate, tussen de wijngaarden door, richting Stellenbosch en onze eindbestemming voor vandaag: Simon's Town. Hoe prachtig de rit ook is (door de bergen, langs vele wijnhuizen en vervolgens richting de kust), we kunnen onze ogen niet sluiten voor de enorme sloppenwijken waar we pal langs rijden. Hutjes van golfplaat, zover je kunt kijken, net voor onze lunch-stop in Muizenberg. Het blijft een vreemd contrast dat wij riant zitten te lunchen met uitzicht op het strand, terwijl op nog geen tien minuten rijden enorm veel mensen in armoede leven. We waarderen de 'inspanningen' van de 'parkeerwachters' toch meer nu; zij proberen op eigen kracht hun brood te verdienen.

Bij ons volgende overnachtingsadres, Froggy Pond, pal tegenover het beroemde 'Boulders Beach' met de vele zwartvoetpinguïns, betrekken we een 'tiny house' met uitzicht op zee. En wat zijn we wederom blij dat we niet in ons tentje hoeven te slapen! Als we 's avonds een spelletje doen onder de tl-balk met afhaal-eten uit de minimarket (samosa's, broodje Russians met friet, pie) giert de wind om het huis. Wel jammer dat daardoor de zo gewenste duik van Paul met de 'seven gill sharks' de volgende ochtend niet door kan gaan.

In plaats daarvan doen we rustig aan en nemen we even wat tijd om wat spullen uit te zoeken en de auto een beetje toonbaar te maken. En te bedenken hoe we onze enorme souvenirs gaan vervoeren: een haai en neushoorn van oud ijzer. Te cool om te laten liggen, die moeten hoe dan ook mee! Gelukkig is er genoeg ruimte in de koffers doordat veel kleding hier achter blijft.

'S middags rijden we naar Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Ondanks het mooie weer is het fris door de enorme wind die er staat, zeker rond de vuurtoren. Dat, in combinatie met de enorm vervelende en agressieve bavianen maakt dat het niet echt relaxed is om buiten een broodje eten. We duiken restaurant 'Two Oceans' in, tot groot ongenoegen van Teun: "Mam, ik voel me nu echt een kakker!" Een beetje gelijk heeft hij wel, maar als ik hem uitleg dat hier lunchen bijna net zoveel kost als een slappe patat-lunch in Artis, legt hij zich erbij neer. We hebben er geen spijt van, het eten is echt heerlijk.

Aan het strand van Kommetjie, de woonplaats van Akeelah, de manager van Froggy Pond, genieten we vervolgens van de vele surfers die -ieder op hun eigen manier - de golven bedwingen. We zitten uit de wind en kijken naar de ondergaande zon. Wat een fijne plek! Echt een surfers-vibe, super relaxed. De huizen hier hebben ook geen hekken en nergens zien we de vreselijke 'armed response'-bordjes. Akkeelah vertelt me later dat het hier helaas ook verandert; ze is 's nachts wakker geworden van schoten vlakbij; gangs en drugsgeweld nemen hier, zo vlakbij Kaapstad, toe. Triest.

Wij merken hier echter niets van, dit speelt zich af in het gedeelte wat Akkeelah de 'black community' noemt; de plek waar alle 7000 toenmalige bewoners twee generaties geleden heen zijn verjaagd toen blanken Simon's Town overnamen. Een bizarre geschiedenis, maar Akkeelah kijkt liever vooruit en heeft vertrouwen in God en de goedheid van de mensen. Eén van de vele bijzondere ontmoetingen en mooi gesprekken gesprekken die we deze reis hebben gevoerd, vol compassie. Inspirerend.

Aan het einde van de dag pakken we nog even de zonsondergang mee vanaf de Chapmans Peak-drive. En dankzij de scherpe ogen van Luuc, die vanaf het uitzichtpunt onder ons een leuk restaurantje spot, sluiten we deze dag af op een prachtige plekje, tussen de bomen en lichtjes, met uitzicht zee. Wat een contrasten, en wat zijn we dankbaar dat we het zo goed hebben.