Een dagje strand, eh, zand...

Wie dacht dat ie het stadium van spelen in de zandbak was ontgroeid, doet er goed aan een dagje naar de Sossusvlei te gaan. Wat een pret! Klimmen, rennen, springen, rollen: we hebben ons er uren vermaakt. Samen met nog tientallen andere mensen, maar die zag je niet meer terug: de duinen zijn zo hoog en de vlaktes zo weids, dat iedereen al snel op een miertje lijkt. Letterlijk hoogtepunt was 'big daddy'. Voor degenen met een 'dirty mind': dit is gewoon de hoogste zandduin van allemaal, en met een hoogte van 500 meter nog niet zo gemakkelijk te beklimmen. Ik vond halverwege wel hoog genoeg met mijn dieptevrees, want het richeltje werd steeds smaller en de hellingen links en rechts steeds werden steeds steiler. Niet dat het gevaarlijk is, want als je valt lig je gelijk stil, maar hé: Truus Trut moet haar naam toch een béétje eer aandoen :-).

Maar serieus: wat was het geweldig om daar te zitten en te wachten op de mannen. Niet eens zozeer op het moment dat ze de top zouden bereiken, maar meer op het moment dat ze aan de afdaling zouden beginnen. Het was qua steilte echt een serieuze zwarte piste, vertelde Luuc later, en ik had al verschillende mensen gierend van de lach naar beneden horen en zien komen (zien was amper mogelijk, zulke kleine stipjes!). Ik verheugde me dus op het moment dat ik Luuc en Teun zou herkennen. Nou, daar hoefde ik niet aan te twijfelen. De gil van Teun is onmiskenbaar, die hoorde ik al ver voordat ik de jongens zag. Het duurde uiteindelijk minúten voordat ze beneden waren, zo hóóg! En al die tijd hoorde ik ze gieren van de lach. Heerlijk.

Eenmaal beneden was de hilariteit nog steeds groot: werkelijk álles zat onder het zand. Luuc en Teun hebben veto uitgesproken op het niet publiceren van de details :-).
Wat volgde was nog een half uurtje terug lopen via Dead vlei (de welbekende dode boompjes, waar diverse mannen door hun vrouw tot waanzin werden gedreven voor de perfecte Instagram-foto & it wasn't me!).

Ten slotte volgde het aller-aller-spannendste deel van de tocht: zelf terugrijden via het inmiddels warm geworden, zachte zand. Veel mensen kiezen er om die reden voor om de laatste 5 km een shuttle te nemen, maar hé: we hebben niet voor niets een 4x4! Paul ging het wel even zelf doen, dûh! Op de heenweg hadden we diverse mensen al vast zien zitten (één verlaten auto zelfs tot aan de assen), dus dit was zeker geen 'piece of cookie'. Maar we hebben het gered! Lekker driften, Jihaaaah!

Eenmaal terug bij het asfalt weer even de bandjes op spanning en terug richting de gate: 'slechts' 60 km. En vervolgens nog 'slechts' 27 km via de wasbord-weg naar de lodge, naar een welverdiende Windhoek-Draught / Gin-Tonic / koude cola en 'n vuurtje voor de bbq bij Little Sossus Lodge. Top zo'n extra accu voor de koelkast ;-).

We proosten op wederom een topdag!